Πάνος Θεοδωρίδης: The yellow goat I ate...

Αν δε με γελά η μνήμη, το πρώτο τραγουδάκι που έγινε επιτυχία με επιτάχυνση των φωνών μιας χορωδίας, όπως το έπρατταν αργότερα στα στρουμφάκια και διηνεκώς πλήθος κινουμένων σχεδίων που τα λέγαμε μικιμάου ήταν το κελαλά του Ρενάτο Καραζόνε, δεκαετία του πενήντα.

Η επιτυχία του Μπένι Λάβα ήταν συνδυασμός παραποίησης της μετάφρασης με την παραμόρφωση των κινήσεων των χορευτών, χάρη στις δυνατότητες μιας ουράνιας μονταζιέρας.

Η αφήγηση δεν παρουσιάζει δυσκολίες. Αγόρι ψηλό, που μοιάζει τον Τζορτζ Μάικλ ,στο πιο αχμάκικο, με την στρατιά του, ένας Χίντι προχίπστερ, όπως λέμε προέλληνας, γητεύει κορίτσι τσαχπίνικο και μελαχρινό, με την δική της στρατιά.

Όλα μπολιγουντί, όλα σε κάμπους, βουνά και τσεχνέμια. Φλερτάρουν, κάνουν χαζομάρες, ερωτεύονται και χάνονται στο υπερπέραν.

Αυτές οι στιγμές με τα πειραγμένα συννεφάκια, υπάρχουν στην ανθρωπότητα από τον καιρό της αττικής αγγειογραφίας και φτάνουν στο «μια πετσούλα αρνί για μένα» της Λεηδη Άντζελα.

Στο βάθος είναι ένας θεσμικός ρατσισμός, ο σαρκασμός του «πολιτισμένου» εναντίον του «βαρβάρου» που δεν τα καταφέρνει καλά να μιλήσει ελλένικος ή πρόπερ ήνγκλης, κι αυτό κρατάει από τον Αριστοφάνη έως τον Τσίπρα.

Περιττό να τονίσω ότι ο σαρκασμός είναι τραβεστί θαυμασμός, αλλά και βαθύ απαρτχάηντ. Περνάμε την άχαρη ζωή μας κοροϊδεύοντας σακάτηδες, γκαβούς, κεκέδες και αργόστροφους.

Αυτό που είναι αβάσταχτο σε προσωπικό επίπεδο, είναι ισότιμο και δίκαιο όταν στρέφεται κατά λαών, επειδή και οι πληττόμενοι πιστεύουν τα ίδια για τους πεπολιτισμένους.

Χαρήτε το ,ακόμη μια φορά. Εξακολουθεί να μη υπάρχει. Εξάλλου Ι see the nuns are gay…