Όταν είχα φτάσει σε ηλικία που καταλάβαινα πια αρκετά Αγγλικά, ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι και με πήγε στον κινηματογράφο (νομίζω στο «Σινεάκ») για να δούμε Αδελφούς Μαρξ. Τι αποκάλυψη κι αυτή για έναν πιτσιρικά! Υπήρχε λοιπόν ένας κόσμος κωμωδίας και σάτιρας πέρα από τον Σαρλό και τον Χοντρό και τον Λιγνό, μια θεώρηση του κόσμου για μεγάλους φτιαγμένη με παιδικά υλικά.

 

Πριν από το ίντερνετ και τα ντιβιντί και τα βίντεο και την τηλεόραση (ναι, υπήρχε τέτοια εποχή), ήταν δύσκολο να δεις τις κλασικές ταινίες και να αποκομίσεις την κλασική παιδεία τους. Χρωστάμε χάριτες στις κινηματογραφικές λέσχες, τους διανομείς και τους αιθουσάρχες που το φροντίζανε όσο μπορούσαν, και στους ανθρώπους που μας έσερναν για να τις δούμε, μας έστηναν στη σκοτεινή αίθουσα μπροστά από ένα παράθυρο ανοιχτό, και μας έλεγαν «Δες!» Κι εμείς άλλοτε βλέπαμε, κι άλλοτε όχι.

 

Αυτή την ταινία την είδα πολύ αργότερα, αλλά αυτή η σκηνή είναι για μένα από τις πιο αστείες (και διδακτικές). Την έχω στον υπολογιστή, την έχω και σε ντιβιντί, και περιμένω να μεγαλώσουν τα παιδιά μου για να καταλαβαίνουν αρκετά Αγγλικά και να τους στήσω μπροστά στην οθόνη.