Διήγημα θαλασσινό

Τις τελευταίες μέρες του ο Αύγουστος τις αφιερώνει στην ανάγκη του για τελειότητα και γι' αυτό τις κάνει όσο πιο όμορφες μπορεί.

Η θάλασσα χθες στους αμμόλοφους ήτανε πεντακάθαρη, πανέμορφη και ψυχρή. Σε ξεγελούσε η χλιαρή της επιφάνεια και σε πάγωνε η κρύα αγκαλιά της.

Η αστική τρέλα του δρόμου επαναπροσδιορίζεται, βασικά. Παλιά είχαμε τους τρελούς που αποκήρυσαν το καθεστώς και το σύστημα και αποδείκνυαν με επιχειρήματα και δηκτικό ύφος την ΑΛΗΘΕΙΑ. Κάθονταν στη μέση της πλατείας στο Μοναστηράκι σαν Μεσσίες και διαλαλούσαν την διανοητική τους πραγμάτεια. Εκπληκτικές ομιλίες, λαοπρόβλητοι δημαγωγοί με χάρισμα από το πουθενά. Μου άρεσαν. 
 

Toν Αύγουστο συναντάς τους τουρίστες μέσα στο μετρό. Νοσούν από χαμόγελα. Μόλις έφθασαν στην πιο ηλιόλουστη χώρα του κόσμου και θα διαπράξουν το πιο βαρύ αμάρτημα που συντηρεί τον κόσμο της χώρα μας, διακοπές. 

 

Μετά έρχεται το αλκοόλ. Στην αυτοκρατορία του κιτς, το αλκοόλ είναι μία ακριβοπληρωμένη φετιχιστική συνήθεια. Τα ξενερωτικά ελληνικά λαϊκο-ποπ τραγούδια με ντιτζέις, που ρίχνουν ρίμες και ερωτικό πόνο που κρατάει όσο ένα βράδυ με πανσέληνο, μιλάνε πολύ για το οινόπνευμα. Να πιούμε, να πιείς, θα τα πιούμε, να ξεχάσουμε. Το περίεργο πια είναι πως όντως ξεχνάνε.

Λίγο πριν απομακρυνθεί από το τραπέζι εκείνος, σαν κάτι να θυμήθηκε

Με το που κατεβήκαμε από το καράβι ένοιωσα να με κλείνει μέσα της μια μεγάλη μητρική αγκαλιά.

Χθες στο σούρουπο μύριζε καραμέλα στον αέρα και καλαμπόκι ψημένο.

Εκείνης της μέρας είχε προηγηθεί μια νύχτα τόσο ζεστή που οι σταγόνες του νερού εξατμίζονταν αμέσως μόλις έπεφταν στο μωσαϊκό του μπαλκονιού.