Η θάλασσα χθες στους αμμόλοφους ήτανε πεντακάθαρη, πανέμορφη και ψυχρή. Σε ξεγελούσε η χλιαρή της επιφάνεια και σε πάγωνε η κρύα αγκαλιά της.

Λίγο πριν απομακρυνθεί από το τραπέζι εκείνος, σαν κάτι να θυμήθηκε

Η θάλασσα είναι πηχτή σαν βρωμερός χυλός. Μια κακομαγειρεμένη σούπα από εντόσθια ανθρώπων που φέρνουν μαζί τους σε κάθε κάθοδο χωρίς νόημα νευρωτικά φανάρια, χημικά υλικά στα μαλλιά και στα νύχια τους και τζαμαρίες μην τυχόν και τους χωθεί η άμμος στα αχαμνά και κολλήσουν τσιμπούρια, μύκητες και λίγη ζέστη. Ζωή, δηλαδή, και κύκλο.
 

Σαν ερωτευτείς Πειραιώτισσα, δεν σου κάνουν ούτε οι Αντιπαριώτισσες ούτε οι Αστυπαλιώτισσες ούτε καν οι Ποριώτισσες.

Με το που κατεβήκαμε από το καράβι ένοιωσα να με κλείνει μέσα της μια μεγάλη μητρική αγκαλιά.

Εκείνης της μέρας είχε προηγηθεί μια νύχτα τόσο ζεστή που οι σταγόνες του νερού εξατμίζονταν αμέσως μόλις έπεφταν στο μωσαϊκό του μπαλκονιού.

Στο πρώτο μπάνιο ξανοίξου, εκεί που δεν φτάνουν φωνές και παραφωνίες της ακτής κι άφησε το νερό, να σε παρασύρει - να σε παρασύρει στο παρελθόν. Άκου τη θάλασσα καθώς σπάει μαλακά, ευγενικά πάνω στο κορμί σου και τον αέρα που σφυρίζει στ’ αυτιά σου, φαλτσάροντας στα βρεγμένα σου μαλλιά.

Γη, σώμα, νερό (φλας στην εποχική επικαιρότητα της ζωής στην παραλία)