Μία ιστορία που συνέβη στο νησί της Αντιπάρου και σε όλα τα νησιά που έχουν κάμπινγκ και ανέραστους χειμώνες

Ο Ψάλτης, αυτή η ευγενής μορφή με το λωλό τζιμκεϊρικό ταλέντο που [...] σε έκανε να γελάς επειδή έκλαιγε σαν ζαβός αλλά μετά σε πίκραινε πολύ το ότι γέλασες μαζί του.

Η ταινία είναι ό,τι πιο φρικιαστικό έχω δει στη ζωή μου. Δεν υπάρχει πλάνο που να μην είναι αριστούργημα αλλά σε κάνει να ασφυκτιάς από φρίκη.

Για να μπορέσεις να κατακτήσεις μια θέση στο βιβλίο τη ιστορίας πρέπει να μπορέσεις να καταγράψεις σε ενεστώτα χρόνο την εποχή σου και μάλιστα με τους κανόνες της τέχνης.

Ο ρόλος του κριτικού στην εποχή της πρόσβασης στο παν και ο τρόπος που εμείς λυσσομανάμε εναντίον του.

Ο Ταρζάν, το παιδί της ζούγκλας ή ο Ταρζάν των πιθήκων, φέτος τέλη Ιουνίου δίνει ξανά το παρών, μια αστραφτερή παραγωγή...

Η αφήγηση μετά τη δεκαετία του '60 ποσώς δεν εγκατέλειψε τους αρχετυπικούς χαρακτήρες, ίσα ίσα εξακολουθεί να τους στρατολογεί.

Υπάρχουν τόποι, ορόσημα στη γεωγραφία μου, που βαστούν το δρόμο στην πορεία μου. Όσες φορές και να τα περάσω, τα θέλω απρόσιτα, ίσα να τ’ αγγίζει το βλέμμα μου καθώς τα προσπερνώ. Πάντα με το ερωτηματικό τους, ώστε να εξακολουθεί η πορεία να βαστά το ενδιαφέρον της ως το τέλος. Τις σπηλιές τους τις γεμίζω με τα Κυκλωπάκια του νου μου.