Ας πούμε, όλοι ξέρουμε πια πως οι Αγγλίδες λατρεύουν τους Έλληνες και δεν πλένονται πως οι Γερμανίδες λατρεύουν τους Έλληνες και δεν ξυρίζονται και πως οι Γαλλίδες λατρεύουν τους Έλληνες και δεν φοράνε βρακί. Οι δε Ελληνίδες πρέπει να είναι οι μόνες στον πλανήτη που δεν λατρεύουν τους Έλληνες. Οι γκρικ λάβερς ούτε να τις φτύσουνε τότενες. Γι’ αυτό ο πατέρας σου μικρέ ξέρει ακριβώς τί θέλει η Μέρκελ αλλά δεν του καίγεται καρφί τί θέλει η μάνα σου.

ΟΚ, με τα τότε δεδομένα ψιλοκαλά περνάγαμε αλλά ούτε θα μεγάλωνε ιδιαίτερα ο εγκέφαλος ούτε πολύ μέλλον ως γενιά θα είχαμε. Σε σχέση με το πυρηνικό ολοκαύτωμα που το είχαμε χαλαρά στο τσεπάκι, εγώ θα έλεγα μια χαρά τη βόλεψες με μια ψωροκρίση.

Τώρα, τα πράγματα γίνονταν απείρως σκουρότερα εάν είχες φάει και κόλλημα με το τρίτο τραγούδι και ήθελες να το ακούς συνέχεια. Μπρος, πίσω, ψάξε, πάτα, την πήδαγες την μαγνητοταινία, χαραζόταν, μετά δε γλίστραγε, τη μάσαγε το κασετόφωνο και αντίο κασέτα. Α, μάσαγε μικρέ, σήμαινε ότι μπερδευόταν η ταινία καθώς στριφογύριζε μέσα στο κασετόφωνο και αντί να γυρνά, αυτή στοιβαζόταν μέσα σε κουβάρι. Κι άντε μετά να τη βγάλεις, να την ξεμπλέξεις και μετά να την ξανατυλίξεις μέσα στην κασέτα. Οκ, σχεδόν αστροφυσική.

Πειρατικοί τότε, λέγονταν οι σταθμοί που δεν ήταν ακριβώς νόμιμοι ή μάλλον δεν ήταν καθόλου νόμιμοι και στα κρυφά ένας (συνήθως επίσης καψούρης) τύπος ανά περιοχή έβγαζε το άχτι του και το καλλιτεχνικό του αποτέτοιο με τα σουξέ της εποχής, τα σουξέ του χωριού του και τα σουξέ που ταιριάζανε στην εκάστοτε καψούρα του. Τουτέστιν σέικ, κλαρίνο και πολύ μπουζούκι. Σε όλα αυτά βάλε και ένα τσικ ηχώ στην εκφώνηση. Ή μάλλον ένα χοντροτσίκ από ηχώ. Σκάσε, ήταν τσι μοδός το έκο τότε.

Λοιπόν άσε ανοιχτή την οθόνη, βρες ένα πιτσιρίκι, χώστο μπροστά και προμηθεύσου φοφίκο και μπιράλ μόμολο ή αλλιώς, τύφλα να ΄χει ο στήβεν ο κινγκ:
Φαντάσου μικρέ πώς θα την πάλευες σήμερα αν το πρωί που ξυπνούσες, αντί να βάλεις καφέ και να δεις τα μέηλ σου και το κινητό, έβαζες καφέ και κοίταγες μια τον τοίχο, μια τη μάνα και μια την γιαγιά σου.