Ενθαρρυνόμαστε να ανασκάπτουμε την παιδική μας ηλικία (ή των άλλων) όχι ως μέρος μιας  ψυχαναλυτικής διαδικασίας υπό την καθοδήγηση ειδικού, παρά με τον τρόπο που χρησιμοποιείται η αρχαιολογία για να ταΐσει τον εθνικισμό: επιλεκτική ερμηνεία ανασκαφών σε στοχευμένες τοποθεσίες της μνήμης που θα "εξηγήσει" συμπεριφορές και άρα θα τις δικαιολογήσει.

Σιγά σιγά οποιαδήποτε συζήτηση για οποιοδήποτε δημιούργημα που δεν ήταν άνοστο, ανώδυνο κι ανεπαίσθητο, έπρεπε να διεξάγεται με όρους "ναι μεν αλλά".

Μια κάστα ξιφουλκεί με σθένος και ορμή υπέρ της συγχρονης εκδοχής της καταστολής του σώματος, κατά της ελευθερίας, υπέρ της ιδιώτευσης, κατά της στοιχειώδους αλληλεγγύης, υπέρ του δικαιώματος στο κέρδος αλλά κατά του δικαιώματος στη ζωή και στην αξιοπρέπεια.

Ο στόχος δεν είναι πια μόνον το σεξ, ο έρωτας, οι σχέσεις αλλά και ο υπόλοιπος ανθρώπινος βίος. Τίποτε δεν είναι απλώς ανθρώπινο, τίποτε δεν είναι δεδομένο. Όλα είναι ύποπτα.

Η θρiαμβεύουσα ασκητικότητα του Ιησού εδώ δε συνίσταται στη συντριβή του σώματος ή στη θηριώδη καταστολή της ανθρώπινης φύσης (την "τιμωρία της σάρκας", που λένε και οι απανταχού μαζόχες ανά τους αιώνες). Η άσκηση του Χριστού γίνεται με την παραίτηση από τη δύναμη και από τα προνόμια, με την επίκληση (έστω και αυτοπαθητικά εντέλει) της αυθεντίας και -- θεαματικότατα -- την άρνηση της εξουσίας.