Ποιός κάνει νέα ξεκινήματα και βάζει νέους στόχους μέσα στο καταχείμωνο επειδή άλλαξε το έτος; Και απλώς ζούμπα να θες να μάθεις, θα σου πουνε "Έχει κλείσει το γκρουπ... από Σεπτέμβρη."

Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, μετά από ώρες απελπισμένης συναρμολόγησης των παιχνιδιών, τα παιδιά με αντικρίζουν με οίκτο κάνοντας την σκέψη «ο μπαμπάς δεν είναι και τόσο έξυπνος τελικά».

Στη Βασιλόπιτα θα κόψω κομμάτι του Χριστού,του σπιτιού,του φτωχού,
του πίπολ γιου μέη νόου,των μούτσουαλ,του σίμιλαρ του γιου κ του χου του φόλοoυ.

Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της χαρίζοντάς μας εμπειρίες χαρούμενες αλλά και θλιβερές που μικρές και μεγάλες σμίλεψαν την προσωπικότητά μας ανεξάντλητα.
Έυχομαι για το 2015, δεν γαμιέστε λέω εγώ με τις μαλακίες που γράφετε;

Ο πατέρας μου μού έλεγε να φοράω κάτι καινούργιο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς για να με βρει ο καινούργιος χρόνος με κάτι καινούργιο πάνω μου. Μου το έλεγε από την εφηβεία και μετά, ώσπου να πεθάνει. Δεν ξέρω από πού ήταν αυτό το έθιμο, υποψιάζομαι ότι ήταν από τη μάνα του, που ήταν Τριπολιτσιώτισσα. Το κρατάω.

Αμάν πια με εσάς που κάνετε τα ψώνια σας στα σούπερ μάρκετ τελευταία στιγμή και δε μπορούμε να ψωνίσουμε με άνεση εμείς που κατεξοχήν κάνουμε τα ψώνια μας τελευταία στιγμή.

Κάνοντας μία ανασκόπηση των έως τώρα ανασκοπήσεων μου, αναρωτιέμαι αν αυτό που έκανα είναι ανασκόπηση.

Μόνο τα συναισθήματα μεταφράζονται. Όλα τα υπόλοιπα χάνονται στη διαδρομή.

Φτου ρε πόυστη... δεν έχω έτερον ήμισυ. Γεννήθηκα ολοκληρωμένη.

Και κάθε χρόνο, την τελευταία του μέρα, βιάζεσαι να τον ξεφορτωθείς λες και η ζωή μηδενίζει ερήμην σου λίγο πριν την πρωτοχρονιά, για να μοιράσει τα πιο γενναιόδωρα φύλλα της στο ξεκίνημα του νέου γύρου.

Άμα τα λέω εγώ είμαι κινδυνολόγος, άμα τα λέει ο Λαπαβίτσας, είναι οικονομολόγος. Να το κοιτάξετε αυτό λίγο.

Ωχ παναγιτσα μου, μην καταστραφουμε. Δεν θα αντεξω το φρυδι που θα ανασηκωσουν οι Σασταλεγαδες.

Να μου βγαίνει στο ταιμλάιν ότι έχει κάνει λάικ η μαμά μου στην Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης. Δεν είμαστε εμείς ρε μάνα, στείλε κάνα ίνμποξ, ρώτα.

Σε κάτι ταινίες με γκάνγκστερ υπάρχει 5λεπτος κομπαρσος που αφου φέρει εις περας την αμφιλεγόμενου περιεχομένου αποστολη παει στον κακο και ισχυρό πρωταγωνιστη για την ανταμοιβη.Κι αυτός βέβαια του κοβει το κεφαλι επι τοπου.Προς Θεού,μην νομίσετε οτι είναι πολιτικό το σχόλιο μου..

Όταν είχα έρθει στην καινούρια γειτονιά πέρυσι τον Απρίλη, πήγα κάποια στιγμή στο φούρνο και η φουρνάρισσα φορούσε στο κεφάλι μαντίλι και φαινόταν ότι είχε χάσει τα μαλλιά της. Μετά δεν την είδα για καιρό. Σήμερα ήταν εκεί και στο κεφάλι δε φορούσε μαντίλι, είχαν βγει τα μαλλιά της και ήταν χαρούμενη και χαμογελαστή. Δεν την ξέρω τη γυναίκα αλλά μου έδωσε τρομερή χαρά και πάνω στη χαρά μου πήρα και βασιλόπιτα, πήρα και κρουασάν, πήρα και αυγά και μπέικον και ψωμάρα και φάγαμε πρωινό υπερπαραγωγή στην υγειά της. Υγεία λοιπόν και όλα τ' άλλα θα τα παλέψουμε

Χαίρεται ο Melenchon, όμως χαίρεται κι' η Marine. Και ο Farrage χαιρετίζει τη νίκη της δημοκρατίας, χαρίεις όσο ποτέ. Δεν είναι αστείο. Οπως δείχνει και η σχέση με τους Ανέλ, ποτέ κανένας σύμμαχος δεν είναι στην πολιτική de trop.

Φουσκώνει το ζυμάρι κοντα στο καλοριφερ, τοοοόσο πολύ. Πλησιάζω, "αχ, ζυμαρακι μου πόσο φούσκωσες", κι ακουγεται μια φωνη "μαμα, πρεπει να κανεις οπωσδήποτε ενα ακόμη μωρό" Να σταματησω να μιλαω στα ζυμάρια και στις κατσαρόλες μου λες κι είναι μωρά, ένα δίκιο, μη σου πω και δυο, τό 'χει

Ένα μεγάλο παράδοξο χαρακτηρίζει τα ρεβεγιόν - από τη μία όλοι αισθάνονται πως πρέπει να πάνε σε κάποιο, από την άλλη σχεδόν κανένας δεν διασκεδάζει σε αυτά. Είτε πρόκειται για κάποιο υπερπλήρες κλαμπ όπου ο ένας είναι πάνω στον άλλο πληρώνοντας ταυτόχρονα εξωφρενικά ποσά, είτε για κάποιο σπιτικό πάρτι όπου διάφοροι γνωστοί και άγνωστοι ανταλλάσσουν τυπικά και βαρετά σχόλια, κάποιοι χορεύουν μηχανικά και η οικοδέσποινα έρχεται κάθε τρεις και λίγο να σε εκβιάσει να της πεις πόσο ωραία περνάς, στα ρεβεγιόν κανένας δεν περνάει καλά. Μέχρι να μεθύσει δηλαδή οπότε δεν έχει σημασία το που ακριβώς βρίσκεται και ανάλογα με την ψυχολογική του κατάσταση, είτε θα βάλει τα κλάματα είτε θα γίνει καραγκιόζης διασκεδάζοντας πραγματικά εκεί που άλλοι απλά προσποιούνται πως διασκεδάζουν.

Αφού όμως κανένας δεν διασκεδάζει στα ρεβεγιόν γιατί πάει τόσος κόσμος σ' αυτά; Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα απαιτεί μία βουτιά στα βαθιά νερά της ιδεολογίας. Φαινομενικά ο κόσμος πάει στα ρεβεγιόν επειδή έτσι συνηθίζεται την παραμονή της πρωτοχρονιάς και "όλος ο κόσμος το κάνει". Υπάρχει δηλαδή μία κοινωνική πίεση και η δύναμη της συνήθειας. Από την άλλη όμως, πως είναι δυνατόν μία τόσο δυσάρεστη και καταπιεστική συνήθεια να είναι τόσο μαζική και επιτυχημένη από άποψη συμμετοχής; πως πείθουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους να συμμετάσχουν σε κάτι στο οποίο δεν περνάνε καλά;

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές κάνουμε πράγματα ακόμα και αν φαινομενικά δεν πιστεύουμε σε αυτά ή δεν αντλούμε απόλαυση απ' αυτά. Όμως η πίστη δεν είναι κάτι το εσωτερικό - υποκειμενικό, ενσαρκώνεται σε πρακτικές και τελετουργικά, στις ρουτίνες των ανθρώπων. Ταυτόχρονα η απόλαυση δεν χρειάζεται να είναι προσωπική, μπορεί να υπάρξει και δια αντιπροσώπου, ν' ανατεθεί σε κάποιον άλλο. Έτσι, στην περίπτωση των ρεβεγιόν, κανένας δεν πιστεύει σ' αυτά, ούτε θεωρεί πως θα διασκεδάσει, από τη στιγμή όμως που όλοι πιστεύουν πως έτσι συνηθίζεται την πρωτοχρονιά και όλοι πρέπει να πάνε σε κάποιο, πηγαίνουν, και επιτελεστικά αναπαράγουν τόσο τον ελεεινό θεσμό όσο και την πίστη σ' αυτόν. Επίσης ακόμα και κανένας να μη διασκεδάζει στα ρεβεγιόν, όλοι θεωρούν πως οφείλουν να δείχνουν ότι περνούν ευχάριστα. Πιστεύουν ή θέλουν να πιστέψουν ότι οι άλλοι (ο μεγάλος Άλλος) διασκεδάζει και άρα διαμέσου αυτών και οι ίδιοι. Μ' αυτά και μ' αυτά όλοι πάνε σε κάποιο ρεβεγιόν παρόλο που τα βαριούνται και περνάνε φριχτά. Αισθάνονται όμως ανακουφισμένοι που έκαναν το καθήκον τους και έπραξαν κατά πως προστάζει το έθιμο και οι συμβάσεις. Και του χρόνου λοιπόν...

Προς Κηφισο,ο ταξιτζης εχει βαλει δοξολογιες. Απο τον Κηφισο ο οδηγός του λεωφορείου εχει στη διαπασων την ομιλιαΤσιπρα. There's no mercy undoubtly! Give me a break!

Ο Άδωνις ανησυχεί ότι θα πάνε χαμένοι οι κόποι και οι θυσίες του λαού από το.. 1974. Κόποι και θυσίες που κινδύνεψαν πράγματι σοβαρά απ' τη στιγμή που πάτησε το πόδι του σε υπουργείο.

Δεν μασάω από ελλείψεις, ρε. προσούτο βγαίνει στην Ευρυτανία, μπαλσάμικο στην Καλαμάτα, μοτσαρέλα στα Μεσόγεια και τρούφες μανιτάρια στα Γρεβενά!
‪#‎δεν εχουμε αναγκη κανέναν‬

Το κόμμα του ΓΑΠ θα λέγεται ΠΑΝ: Πατέρα Άκουσες τα Νεα.

Marriage doesn’t take away our loneliness. To be alive is to be lonely. It’s the human condition. Marriage doesn’t change the human condition. It can’t make us completely unlonely. And when it doesn’t, we blame our partner for doing something wrong, or we go searching for companionship elsewhere. Marriage is intended to be a place where two humans share the experience of loneliness and, in the sharing, create moments in which the loneliness dissipates. For a little while.

Όταν ήμουν μικρή είδα ένα καλικάντζαρο. Τέτοιες μέρες ήταν, εκεί που αρχίζει να βραδιάζει. Καθόμαστε γύρω στο τζάκι και πήγα να φέρω την καρεκλίτσα μου που ήταν στην βεράντα, στην μπροστινή, κατά το δρόμο, μεριά του σπιτιού. Ήταν γκρίζος, καθόταν σε μια καρέκλα, και κάπνιζε. Έτρεξα στην κουζίνα και τους το 'πα. "Στην βεράντα μας κάθεται ένας καλικάντζαρος." Δεν με πήραν στα σοβαρά. Η μάνα μου τέτοιες μέρες το θυμάται και ρωτά, τάχα περιπαιχτικά, "ήρτεν πάλε το καλικαζαρούιν σου;" Ολόχρονα το συναφέρνει αλλιώς, "εσέναν εδειχτήκαν σου". Είναι η μόνη που μνημονεύει την παιδική μου πλάνη. Ίσως γιατί είναι η μόνη που πιστεύει ότι είδα εκείνον τον καλικάντζαρο. Θυμάμαι που σχολίασε εκείνο το βράδυ, "άτζιαπα εν το μωρούιν μας;"

Δεν ξέρω πόσοι από σας διαβάζατε το Ρεμάλι του Reiser. Ήταν λοιπόν ένα απίστευτο ρεμάλι που τριγυρνούσε με ένα βρακί και έλεγε τις πιο δηλητηριώδεις ατάκες για τα πάντα. Μια φορά, του λέει μια κυρία "πεινάω". Της λέει αυτός, θα σου δώσω το βρακί μου να το βράσεις και να πιεις το ζουμί. Η κυρία τον έβρισε κι αυτός της είπε "ε τότε, δεν πεινάς αρκετά".

Βγαίνω συχνά με αγαπημένους φίλους και το προσφιλές θέμα είναι ότι αν βγει ο Σύριζα θα είναι κάτι σαν να ήρθαν οι Ερυθροί Χμερ. Και μετά την κινδυνολογία μιας ώρας λέω, ψηφίστε Σαμαρά. Απαπαπαπα μου λένε.

Ε τότε, δε φοβάστε αρκετά.

"Δεν είστε μαρξιστές, ούτε αριστεροί" φώναξε η Λιάνα Κανέλλη στον Πάνο Σκουρλέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Αμέσως μετά έκανε το σταυρό της και κατήγγειλε τη διεθνή συνωμοσία κατά του ελληνισμού, όπως οφείλει να κάνει κάθε μαρξιστής και αριστερός που σέβεται τον εαυτό του.

Θεωρώ ότι είναι απόλυτα σίγουρο ότι είτε θα εκλεγώ είτε δεν θα εκλεγώ. Εσείς με την σειρά σας είτε θα με ψηφίσετε είτε δεν θα με ψηφίσετε. Εδώ λέμε μόνο αλήθειες.

Mου βγήκε όλη η ξεκούραση.

"Mπορεί να διαφωνώ με την άποψή σου αλλά θα υπερασπίζομαι το δικαίωμά σου να παθαίνεις ψύξεις από το πουθενά" Βολταρέν.

Δεν ντρέπεστε να πανηγυρίζετε για την πτώση της κυβέρνησης με το δωρεάν wi-fi που σας έδωσε ο Σαμαράς; Πόση αχαριστία πια...