>fuck documenta<
Οταν η τέχνη αρχίζει να γίνεται κρυπτική, δεν επιθυμεί να κοινωνήσει, τότε υπάρχει πρόβλημα και για τον δημιουργό και για την ίδια την τέχνη, η οποία μάλλον καλύτερα να σιωπήσει.
Εχουμε πρόβλημα σύνδεσης πια, όχι αποσύνδεσης.
Πώς συνδέεσαι με κάποιον που βλέπει τηλεόραση; Δεν μπορείς να συνδεθείς, ακόμη και αν σπάσεις το κοντρολ σε χίλια δυο κομμάτια. Εκείνος θα παραμείνει μπροστά στην μαύρη οθόνη να ταλαντεύεται στο 3-4 πλήκτρο. Μην συζητήσουμε για τη σύνδεση του τηλεοπτικού θεάματος με τον δύσμοιρο τον θεατή, γιατί θα κοιμηθούμε από το δεκατιάνο.
Δεν μπορείς να συνδεθείς συντροφικά, αν τα μάτια του συνομιλητή χάνονται, γιατί η όραση είναι μία τέχνη σπουδαία και ύπουλη.
Υπάρχουμε για να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε. Εγώ προτιμώ να δίνω το ζενίθ σε ένα άτομο. Άλλοι το διασκορπούν και από τα θραύσματα παίρνουν το όλον.
Εντάξει με τις προσθαφαιρέσεις;