Τρεις βαθιά αντιδραστικές σκέψεις για την αληθινή βαρύτητα της πατρότητας στη συνείδησή μας:
1) Σε πρόσφατο τραγικό γεγονός που αφορούσε θάνατο παιδιού, ακούω στις ειδήσεις παραλίγο ομοιοπαθούσα μάνα να λέει ότι αυτές τις ώρες σκέφτεται την μάνα του παιδιού και το πώς πρέπει να νιώθει. Όχι τους γονείς. Την μάνα σκέτο.
2) Αμβλώσεις: pro choice εναντίον pro life. Nτάντι; Ποιός Ντάντι; Δεν εμπλέκεται καν στην κουβέντα.
3) Αλλά αν υπάρξει γέννηση, τότε υπάρχουν και ίσα δικαιώματα; Ναι οκ, εκτός αν υπάρξει διάσταση ή διαζύγιο. Που ναι, υπάρχουν βάσει νόμου. Αλλά στη νομολογιακή πράξη το συμφέρον του παιδιού τι υπαγορεύει; Να μένει το παιδί με ποιόν; Με αυτήν, ένα - μηδέν :)