Η παρέα του εξαντλείται κάθιδρα, παθιασμένα και ενθουσιαστικά σε μια ποδοσφαιρική μάχη μέχρις εσχάτων και αυτός,ποιος ξέρει ποιες κοινωνικές -και όχι μόνο- υποχρεώσεις των γονιών του ξεχρεώνει, ασκεί, με την αναμενόμενη για την ηλικία του αδεξιότητα συνδυασμένη βασανιστικά με την απροθυμία, πρώιμα τελετουργικά καθήκοντα στη μεγαλοβδομαδιάτικη ακολουθία της ενορίας του.Το βλέμμα του σταθερά προσηλωμένο με θρησκευτική ευλάβεια στον επίγειο Θεό που λέγεται Παιχνίδι και που ξέρει να τον λατρεύει και να τον υπηρετεί αυθεντικότερα και πειστικότερα από τον άλλο, τον μουσαντένιο.