Ακούω ότι έρχεται χιονιάς τις επόμενες μέρες. Αυτό για τους περισσότερους από μας είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα αλλαγής σκηνογραφίας. Θα κρατήσουμε λίγες ώρες παραπάνω το καλοριφέρ ανοιχτό, θα φορέσουμε κάτι παραπάνω και οι πιο προνομιούχοι από μας θα πεταχτούν μέχρι την Αράχωβα.

Στη γειτονιά μου τέτοιες μέρες χαζεύω τις καμινάδες των πολυκατοικιών-αν μού προκύψει κάτι ενδιαφέρον φωτογραφικά από αυτές μπορεί και να αναρτήσω φωτογραφία εδώ μέσα. Είναι γλυκός ακόμη και ένας βαρύς χειμώνας αν έχεις το τρόπο να τον αντιμετωπίσεις με ασφάλεια-σπάει τη ρουτίνα της ανιαρής συνεχούς “καλο”-καιρίας. Όμως στην ίδια αυτή γειτονιά, για πρώτη φορά όλα αυτά τα χρόνια, είδα άστεγους και ο επικείμενος χιονιάς όσο και νάναι απασχολεί και το μυαλό μου και το θυμικό μου.

Ο πρώτος έπιασε ένα παγκάκι στη πλατεία του Αγίου Δημήτρη στη Πανόρμου-τον βλέπω κάθε μέρα εκεί, είναι και σχετικά μεγάλης ηλικίας άνθρωπος. Ο δεύτερος, περιστασιακός επισκέπτης της περιοχής, στρώνει το sleeping bag στη πλαϊνή είσοδο της εκκλησιάς, που είναι και η πιο υπήνεμη πλευρά της. Ξέρω ότι και η ίδια η εκκλησιά τους φροντίζει αλλά και οι περίοικοι δεν αμελούν. Παρόλα αυτά δεν μπορεί να μη σε απασχολεί η φριχτή αλήθεια μιας τέτοιας αχάριστης πραγματικότητας.