Αν μού ζητούσαν να εικονογραφήσω τη παρακμή που ακολούθησε το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσα να βρω πιο παραστατικό τρόπο από τη σύγκριση ανάμεσα στην πριν τη κρίση Στοά Αρσακείου και την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα. Και αν ήθελα να εξειδικεύσω ακόμη περισσότερο τη στενάχωρη αίσθηση που μού έδωσε αυτή η οδυνηρή σύγκριση θα εστίαζα στο άδειο και φυσικά κλειστό πια, εμβληματικό μαγαζί σημαιών και τροπαίων του Κοκκώνη. Ένα από τα λίγα ωραία παραδοσιακά μαγαζιά της Αθήνας που εκπέμπουν ευγενές αστικό ήθος-να αναφέρω ενδεικτικά με την ευκαιρία τη φίρμα “Αλεξανδράκης” στην Ερμού και το παλαιοπωλείο του “Μαρτίνου” στη Πανδρόσου, που ευτυχώς έχουν αντέξει τη θύελλα.

 

Περπατώντας λοιπόν στην αρχή της χρονιάς στην έρημη στοά Αρσακείου διαπίστωσα ότι και το εμβληματικότερο μαγαζί της, ο Κοκκώνης, είχε κλείσει. Ήταν πολλαπλά εμβληματικό γιατί όχι μόνο βρισκόταν στο  πιο στρατηγικό σημείο της στοάς αλλά και γιατί η παρουσία του εκτεινόταν πέρα από τα τετραγωνικά του μαγαζιού, αφού σε εθνικές γιορτές ήταν προφανώς αυτό που επιφορτιζόταν με το καθήκον του σημαιοστολισμού της, κάτι που δεν είχα αντιληφθεί να συμβαίνει σε κανένα άλλο παρόμοιο χώρο της Αθήνας. Στο Homefood είχαμε δημοσιεύσει δύο τέτοιες φωτογραφίες-φαντάζομαι με την αφορμή εθνικών επετείων- και με πολλή χαρά τις αναδημοσιεύω κι εδώ.

 

Περνώντας όμως τη προηγούμενη βδομάδα πάλι απ΄τη στοά, διαπίστωσα ότι ο Κοκκώνης ξανάνοιξε-αλίμονο όχι στη γνωστή προνομιακή γωνιά που όλοι ξέραμε!-αλλά εγώ αυτό το εκλαμβάνω σαν ένα γενικότερο καλό σημάδι για τα πράγματα. Δεν φωτογράφισα το ίδιο το μαγαζί-δεν έχει τη παλιά εκείνη φωτογένεια και όπως ίσως έχετε καταλάβει εδώ προηγείται η αισθητική αρτιότητα της φωτογραφίας από το ίδιο το φωτορεπορτάζ. Επέλεξα λοιπόν ένα είδος αστικής νεκρής φύσης με μια καινοτομία του καταστήματος: σημαία παραλίας-φτερό όπως αποκαλείται το νέο αυτό προϊόν.