Πολλοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά η Ερμού είναι ένας, ας το πούμε, αρθρωτός δρόμος, που τα τρία μέρη που τον απαρτίζουν είναι και τρεις ξεχωριστοί κόσμοι στο σύμπαν της Αθήνας. Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στο δεύτερο μέρος του θρυλικού αυτού δρόμου, το γραφικό, το λαϊκό, το τσίφτικο, το μόρτικο, το μάγκικο. Αυτό που από τη μιά έχει το Μοναστηράκι κι από την άλλη το Ψυρρή. Εμπόριο γίνεται κι εδώ και μάλιστα πολύ και δραστήριο αλλά ως επί το πλείστον ψωνίζουν άντρες και αφορά προϊόντα που τα μεταφέρουν πιο στιβαρά χέρια.

Κάπου ανάμεσα σε υδροσωλήνες, μεταχειρισμένα έπιπλα, αλεξίπτωτα, αναδύθηκε και αυτή η οικογένεια για την οποία δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ποιο ήταν ακριβώς αυτό που προσφερόταν για πώληση-τα ρούχα ή οι κούκλες; ή μήπως και τα δυό-το τελευταίο είναι και το πιθανότερο.

Είναι μια φωτογραφία που πολύ την αγαπώ. Βρίσκεται έξω από όλα τα συμβατικά καθιερωμένα τέτοιου είδους φωτογραφίας. Ξεπερνάει κάθε πρόθεση συμβατικής γλυκερότητας, γλυκερότητα όμως που την ενσωματώνει ύπουλα. Είναι βάναυση εικόνα,κατάλληλη να εκτιμηθεί από μελετητές του σαδομαζοχισμού. Είναι και σχεδόν προσβλητικά κυνική σ’αυτά που υπαινίσσονται οι φρικαλέες λεπτομέρειες της. Τηρουμένων των αναλογιών-το γούστο μου βρίσκεται αιώνες αλλού από το δικό τους-μπορεί να παραπέμψει σε Hans Bellmer και ακόμη πιο οριακά στον Joel Peter Witkin. Η εικόνα μου όμως κρατάει ακέραια τα προσχήματα της αστικής κοσμιότητας αλλά σοβαρά υπονομευμένα. Θα μπορούσε νάναι ένα είδος φωτογραφικού “Πολέμου των Ρόουζ”!