Στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας, στη μεγάλη αίθουσα με το αέτωμα του Ναού του Δία. Δεν είναι τόσο η Νίκη του Παιωνίου, ο Ερμής του Πραξιτέλη ή ο Δίας με το Γανυμήδη που με επιστρέφουν, όσο αυτά τα γλυπτά. Πρέπει να ήμουν οκτάχρονος σα στάθηκα για πρώτη φορά μπροστά τους, στο παλιό Μουσείο, με τη μητέρα να μας διαβάζει για την αρματοδρομία μεταξύ του Οινόμαου και του Πέλοπα και την αρπαγή των Λαπιθίδων από τους Κενταύρους. Εγώ κοιτούσα αφηρημένος, αφημένος στη ροή του μύθου, του σκαλισμένου με τέχνη στη ρωμαλέα, βαριά πέτρα.

 

Τα κορμιά θεών και ηρώων αφυπνούσαν το δικό μου το κορμί.

 

Γύρω γύρω, οι δώδεκα μετόπες με τους άθλους του Ηρακλή.

 

Την περασμένη Κυριακή, σχεδόν δέκα χρόνια απ’ όταν βρέθηκα εκεί προτελευταία φορά. Ήταν Δεκέμβρης του 2007, λίγους μήνες μετά τη μεγάλη πυρκαγιά εκείνου του καλοκαιριού και της χώρας, τρία χρόνια μετά την Ολυμπιάδα.