Μπαίνοντας βροχερός και κρύος ο Φλεβάρης, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι τα χειρότερα έρχονται. Συνηθίσαμε τη φρίκη του Φαρμακονησιού και τους φονιάδες φασίστες, ο καιρός μας πάγωσε και η αδράνεια μας έχει κυριεύσει ενώ χάρις στην ανοχή μας στήνονται πολλαπλές μηχανές γύρω από τις επερχόμενες εκλογές. Το πρώτο μέλημα του κάθε συστήματος ήταν, είναι, και θα είναι η διαιώνισή του (ή έστω η διατήρηση), οπότε δεν θα έπρεπε να μας καταπλήσσει το γεγονός. Γιατί δεν μας καταπλήσσει η μοιρολατρία μας, είναι άλλο θέμα, που θα έπρεπε να το κοιτάξουμε. Κατά προτίμηση στον καθρέφτη. 

 

Η απουσία συγκροτημένης αντίδρασης δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει. Αντιδρούν μόνον οι συνήθεις ύποπτοι, όποια ταμπέλα και να φέρουν τώρα - ψεκασμένοι, καμμένοι, ξηροί, πασόκοι, πειναλέοντες, συριζαίοι, αγελαίοι. Αντιδρούν γιατί είναι αποκομμένοι από την εξουσία, όχι γιατί εμφορούνται από εθνοσωτήρια αισθήματα. Κι οι υπόλοιποι, που θα έπρεπε να ξυπνήσουμε, είμαστε αποχαυνωμένοι στη μετα-Σεφερική ραστώνη: τόσα χρόνια ταξιδεύουμε πολλές οργιές κάτω από την επιφάνεια του Αιγαίου κι ακόμη να βουλιάξουμε τελεσίδικα, τώρα θα την πάθουμε; 

 

Μάλλον ναι.