Η κρίση έχει κι ένα καλό. Όσο τα πράγματα ζορίζουν, τόσο διασκεδάζονται οι ψευδαισθήσεις. Οι καταστάσεις διακρίνονται σαφέστερα και οι άνθρωποι αποκαλύπτονται. Οι μάσκες πέφτουν. Πέφτουν και οι παρωπίδες.

 

Έχει σημασία να πέσουν και οι δύο. Τις μάσκες τις φορούν οι άνθρωποι που θέλουν να κρυφτούν από την πραγματικότητα. Τις παρωπίδες τις φορούν αυτοί που θέλουν να κρύψουν τη  πραγματικότητα. 

 

Οπωσδήποτε, στο δημόσιο λόγο και ιδιαίτερα στην πολιτική θα συναντήσουμε πλήθος απατεώνων. Οι πιο πετυχημένοι είναι οι πιο πειστικοί. Εν μέρει, αυτή είναι η δουλειά τους: να είναι πειστικοί. Υποδύονται κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, για να μας πείσουν.

 

Εμείς πάλι, πρόθυμα τους πιστεύουμε και επενδύουμε τις ελπίδες μας πάνω τους. Δεν θέλουμε να δούμε, δεν θέλουμε να προσέξουμε ο,τιδήποτε θα μας χαλάσει το παραμύθι. Κι ενδίδουμε.

 

Δεν έχουμε μάθει τίποτα. Επενδύσαμε στον Κώστα Καραμανλή, έναν άνθρωπο που δεν είχε δώσει ποτέ του κάποιο δείγμα, είτε θετικό είτε αρνητικό, προικίζοντάς τον με ιδιότητες που υπήρχαν μόνο στη φαντασία μας. Επενδύσαμε στον Γιώργο Παπανδρέου, έναν άνθρωπο που είχε δώσει μόνο αρνητικά δείγματα, προικίζοντάς τον με ιδιότητες που υπήρχαν μόνο στη φαντασία μας. Επενδύσαμε στον Αντώνη Σαμαρά, έναν άνθρωπο που δεν είχε δώσει ποτέ του κάποιο θετικό δείγμα, προικίζοντάς τον με ιδιότητες που υπήρχαν μόνο στη φαντασία μας. Ετοιμαζόμαστε να επενδύσουμε στον Αλέξη Τσίπρα, έναν άνθρωπο που δεν έχει δώσει ποτέ του κάποιο θετικό δείγμα, προικίζοντάς τον με ιδιότητες που υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας. 

 

Κάποτε θα πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να μιλήσουμε σοβαρά για τις ευθύνες μας. Να βγάλουμε τις παρωπίδες και να ασχοληθούμε σοβαρά με την πραγματικότητα κι όχι με τη σφαίρα των επιθυμιών και των φαντασιώσεών μας. Γιατί όσο δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν άλλοι για μας, επαγγελματίες επιτήδειοι, με τα γνωστά αποτελέσματα.