Η σκιά των γεγονότων στη Ουκρανία σκεπάζει τον κόσμο. Οι Ρώσοι ετοιμάζονται για στρατιωτική εισβολή, και οι Αμερικανοί ετοιμάζονται για την ετήσια τελετή των βραβείων κινηματογράφου. Με αυτό το σκεπτικό, το έργο έχει πολλούς δεύτερους ρόλους, αλλά μόνον δύο πρωταγωνιστικούς: αυτόν του Ρώσου προέδρου, κι αυτόν του Αμερικανού. 

 

Οι δύο άνδρες μίλησαν στο τηλέφωνο για πολλή ώρα. Αυτό είναι καλό. Τι είπαν και τι συμφώνησαν (και τι θα τηρηθεί), είναι άγνωστο. Ο Αμερικανός είχε απειλήσει αόριστα με «συνέπειες» το Ρώσο σε περίπτωση εισβολής, σαν γονιός που δεν ξέρει πώς να κάνει ζάφτι το ατίθασο βλαστάρι του, αλλά πρέπει να πει κάτι για να τηρήσει τα προσχήματα. Ο Ρώσος πάλι είναι από άλλο έργο, και παίζει άλλο ρόλο. 

 

Ο συγκεκριμένος Ρώσος είναι δυνάμει ένας από τους κακούς της Ιστορίας. Απολύτως αυταρχικός και αδίστακτος δυνάστης, παίζει και για το παρόν και για την υστεροφημία του. (Αξίζει να θυμηθούμε πως όταν πριν από 12 χρόνια μια ομάδα Τσετσένων κατέλαβε έναν κατάμεστο κινηματογράφο στη Ρωσία και κρατούσε ομήρους τους θεατές, ο Πούτιν δεν διαπραγματεύτηκε. Δεν επέτρεψε να μεταδοθεί κανένα μήνυμα, και έλυσε το ζήτημα σκοτώνοντας τους όλους ― πάνω από 130 ομήρους και 40 Τσετσένους.) 

 

Ποιον ρόλο θα αποφασίσει να παίξει ο Πούτιν σε αυτή την ιστορία, θα το μάθουμε σύντομα. Πάντως όποιος και να είναι, το βραβείο το έχει σίγουρο.