Οι πολιτικοί μας βλέπουν τη πολιτική ως παιχνίδι εξουσίας: ποιος είναι από πάνω, και πώς μπορεί να διατηρηθεί εκεί. Ποιος είναι από κάτω, και πώς μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση. Απλά πράγματα. Έτσι δεν είναι διόλου περίεργο το ότι μόλις άρχισε να πλανάται μια ιδέα από εκλογές στον αέρα, είτε αυτές είναι δημοτικές είτε ευρωεκλογές, οι πολιτικοί και τα κόμματα ξεχάσανε τρόπους, συμμαχίες και προσχήματα και επέστρεψαν στον αρχικό τους πολιτικό πολιτισμό: αυτόν του κυνικού τραμπουκισμού.

 

Προσωπικές βεντέτες, τοπικοί εμφύλιοι, υπόγειοι τσαμπουκάδες, συγκαλυμμένοι εκβιασμοί, να τα στοιχεία που αναδεικνύονται καθημερινά και θα κυριαρχήσουν στους επόμενους μήνες. Ένας Καμίνης δεν έφερε την άνοιξη, η συγκυβέρνηση είχε τελικά σημαία ευκαιρίας, και ήταν λάθος να πιστέψουμε ο,τιδήποτε άλλο. Οι επιθυμίες μας και οι ελπίδες μας δεν είναι ούτε κανόνας ούτε πραγματικότητα, και δεν μπορούν να γίνουν με αυτούς τους ανθρώπους. Για την ώρα, δεν έχουμε άλλους. 

 

Ας χαρούμε τη ζωή τους επόμενους μήνες, με όλες τις προφανείς επερχόμενες δυσκολίες. Το πραγματικό αδιέξοδο θα έρθει μετά ― κι όποιος σας πει ότι μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει μετά, είναι ή απατεώνας ή επαγγελματίας της πολιτικής.