Τα παράπονα που ακούγονται για την κατάντια της πολιτικής στην Ελλάδα, φέρνουν στο μυαλό τη Σιμόν Σινιορέ και τον περιπαικτικό τίτλο του βιβλίου της La nostalgie n'est plus ce qu'elle était. Διότι αν εξετάσει κανείς την άσκηση της πολιτικής στη χώρα μας, από ιδρύσεως του Νέου Ελληνικού Κράτους (ιδίως τότε!), δεν μπορεί με το χέρι στην καρδιά να πει ότι η πολιτική είναι τώρα χειρότερη ή καλύτερη από οποιαδήποτε περίοδο (σχεδόν) της νεότερης ιστορίας. Διαφορετική, σίγουρα. Χειρότερη, όχι.

 

Δεν είναι μόνον ότι δεν έχει εφευρεθεί ένα αξιόπιστο χειροτερόμετρο. Είναι ότι και η αίσθηση του καλύτερου/χειρότερου που έχουμε, έχει να κάνει με τις συγκυρίες και τα πρόσωπα, καθώς και με τους ιστορικούς και τους δημοσιογράφους που τα περιγράφουν: πώς συμπεριφέρθηκε ο τάδε τότε, ενώ θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος, άλλοτε, και να έχει πράξει αλλοιώς.

 

Υπάρχει ένα μυθικό παρελθόν όπου τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα και υπήρχε μια ευδαιμονία, αλλά μόνον αν δεν λογαριάσει κανείς το κόστος αυτής της ευημερίας:  περιοριζόταν κατά κανόνα στους ημετέρους, ενώ οι άλλοι τρώγαν βρώμικο ψωμί. Κι αν έχουμε δείξει ένα απαράμιλλο χάρισμα ως λαός όλα αυτά τα χρόνια, είναι η ευκολία να χωριζόμαστε σε εμείς και οι άλλοι.Υπάρχει και ένα μυθικό μέλλον το οποίο ευαγγελίζονται οι επαγγελματίες πολιτικοί, όπου όλα τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα, μόνο που αυτό το μέλλον όλο καταφθάνει αλλά ποτέ δεν έρχεται.

 

Εν τω μεταξύ, εμείς πρέπει να ζήσουμε στο παρόν. Φυσικά και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την κακία, ούτε να συνηθίσουμε την μετριότητα, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. «Αυτός είναι ο θίασός μας, με αυτόν θα παίξουμε», έλεγε ο Σεφέρης. Μην έχουμε υπερβολικές προσδοκίες, γιατί αυτή είναι η ασφαλέστερη συνταγή για γκρίνια και κατάθλιψη. Να κάνουμε όλοι ό,τι περνάει από το χέρι μας (ιδιαίτερα όταν περνάνε τα ψηφοδέλτια) για να δώσουμε ευκαιρίες να πάνε τα πράγματα καλύτερα, ο καθένας στον τομέα του και στο μέτρο των δυνάμεών του. Ο ενεργός πολίτης είναι πολύ δυνατός, γιατί δεν είναι μόνος.

 

Όσο για τους πολιτικούς εν ενεργεία, μπορούμε να θυμηθούμε ξανά τον Σεφέρη και τον τελευταίο παρακλητικό στίχο από το «Υστερόγραφο» του 1944: «Κύριε, όχι μ’ αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου».

 

Αν και πάντα μ’ αυτούς γίνεται, ή με κάποιους σαν κι αυτούς...