Πιστεύω ότι πάντα έχει αξία να μιλάμε όταν στο στόχαστρο βρίσκονται οι «αντίπαλοι», όχι μόνο οι «δικοί» μας. Όχι για λόγους αβροφροσύνης. Αλλά επειδή έχει αξία για μας και τους όρους της συζήτησης. Mια τέτοια ανάγκη με κάνει να γράψω δυο λόγια (αν και αρκετά κοινότοπα) για τη δολοφονική επίθεση με τον φάκελο εναντίον του Λουκά Παπαδήμου.

 

Πρώτα από όλα, αυτή καθαυτή η πράξη, η εξόντωση αντιπάλων με αυτό τον τρόπο, είναι φρικαλέα από μόνη της. Θέλουμε οι όποιοι αντίπαλοι (μια έννοια ρευστή, που μπορεί να περιλάβει διασταλτικά τους πάντες) να ζουν υπό τον διαρκή φόβο ότι κάτι θα σκάσει στα χέρια τους; Όσο και αν διαφωνεί κανείς με την πολιτεία του Παπαδήμου, πώς να χαίρεται που τραυματίστηκε και –δεν θέλω καν να το σκέφτομαι– αν σκοτωνόταν; Μια τέτοια χαρά μου φαίνεται ως το μεδούλι της μαύρη. Και η ικανοποίηση για μια τέτοια «δικαιοσύνη», που την αποδίδουν αυτόκλητοι και άγνωστοι τιμωροί, πολιτικά πρωτόγονη και επικίνδυνη.

 

Για τις πολιτικές συνέπειες, δεν χρειάζεται να επαναλάβω πράγματα πολύ γνωστά. Αφού τέτοιες ενέργειες, μας το δείχνει μια μικρή ιστορική γνώση, τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για τα δικαιώματα ή τον λαό ή αυτούς (όποιους) εν ονόματι των οποίων γίνονται. Το εντελώς αντίθετο. Είναι μόνο για κακό.

 

Τέλος, πέραν όλων αυτών, υπάρχει και κάτι αντικειμενικό – και αυτό είναι βαρύ: η δολοφονική επίθεση ενάντια σε έναν πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας και πρώην πρωθυπουργό είναι γεγονός πολύ βαρύ, και αυτό ανεξάρτητα από το πώς τοποθετείται κανείς. Ας έχουμε τουλάχιστον συναίσθηση του βάρους αυτού.

 

 

*     *     *

 

 

Την ίδια μέρα, την Πέμπτη 25 Μαΐου, λίγες ώρες πριν την έκρηξη του φακέλου, σε ένα εργατικό ατύχημα στην εταιρεία Top Gaz στον Ασπρόπυργο, τρεις εργάτες τραυματίστηκαν – οι δύο σοβαρά. Κι εδώ δεν χρειάζονται πολλά να πω: τα ατυχήματα που δεν είναι «ατυχήματα», η ανθρώπινη ζωή που είναι μηδενικό και περνάει στα ψιλά των μέσων και του επίσημου λόγου: πόση απέχθεια, πόση απελπισία. Ο πειρασμός είναι μεγάλος να συνδέσει κανείς τα δυο γεγονότα, καθώς συνέβησαν με λίγη ώρα διαφορά. Αρκετοί το έκαναν. Πιστεύω ότι και αχρείαστο και εντελώς λάθος: ούτε κάποιος «συμψηφισμός» μπορεί να υπάρχει ούτε οι συσχετίσεις θα ωφελήσουν σε κάτι τους τραυματίες εργάτες ούτε θα βοηθήσουν στο παραμικρό στο μέλλον. Ας μείνουμε στο κάθε γεγονός, την τραγικότητα, τις αιτίες του, στο τι πρέπει και μπορούμε να κάνουμε.