• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Άχρηστα σουβενίρ στιγμών
Σίντυ Χατζή | 07.01.2017 | 20:01
Το ράφι της βιβλιοθήκης βρήκε να σπάσει μια μέρα που δεν ήμουν καθόλου έτοιμη να αναλάβω τις ευθύνες μου. Χιλιάδες φορές με είχε προειδοποιήσει η μητέρα μου να τακτοποιήσω τη ριμάδα τη βιβλιοθήκη και να πετάξω όλη τη χαρτούρα, που εκτός των άλλων είναι και κακό φενγκ σούι. Για χρόνια επέλεγα να αγνοώ το τρίξιμο που άφηνε το εν λόγω ράφι, αγκομαχώντας από το βάρος των σχολικών και φοιτητικών τετραδίων. Δεν ήταν μόνο η έλλειψη νοικοκυροσύνης όμως που με εμπόδιζε από αυτό το έργο αλλά και η ιδιόμορφη σύνδεση που έχω με την ύλη. Δεν είμαι υλίστρια, απλά θέλω να κρατώ σουβενίρ από διάφορες φάσεις της ζωής μου. Εκείνο το διαγώνισμα γεωγραφίας στην έκτη δημοτικού που είχα πάρει 10, εκείνα τα εισιτήρια θεάτρου, εκείνα τα αποκόμματα περιοδικών όταν είχα αποφασίσει να σπουδάσω ιστορία μόδας.

Πόσο δύσκολο να ξεχωρίσεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα; Πώς να επιλέξω ποια πειστήρια πρόσκαιρων χαρούμενων στιγμών θα έστελνα στη χωματερή; Κι αν το έκανα, θα κατάφερνα άραγε να τα κρατήσω για πάντα στη μνήμη; Ο φόβος της λήθης είναι κι ο λόγος που κρατώ τόσα φαινομενικά άχρηστα πράγματα. Νιώθω πως ένα κομμάτι του παρελθόντος μου θα χαθεί αν δεν καταφέρω να το συνδέσω με κάτι ενυπόστατο κι απτό. Θέλοντας να χαρίσω την αθανασία σε όλες τις σημαντικές αναμνήσεις, τους δίνω «σώμα» υλικό, από αυτά που γεμίζουν βιβλιοθήκες, ντουλάπες, δωμάτια ολόκληρα και κάποια στιγμή προκαλούν αποστροφή στο βλέμμα και εμετό στην αισθητική. 

Πεισματικά επιλέγω να αγνοώ την ασχήμια και το άγχος που μου προκαλούν τα γεμάτα ράφια ώστε να επιστρέφω να τα κοιτάξω μόνο όταν εγώ επιθυμώ να βυθιστώ στις αναμνήσεις και να θυμηθώ. Έτσι δαμάζω την ύλη, την ελέγχω και μαζί με αυτήν νιώθω ότι ελέγχω και τα συναισθήματά μου για τα περασμένα. Πάντα θα υπάρχουν αρκετά ράφια και ντουλάπια και κουτάκια για τις αναμνήσεις στο δωμάτιο και στο μυαλό μου. Αυτό θα μου δίνει μια αίσθηση υπεροχής που κατάφερα και πάλι να τα τακτοποιήσω όλα, ενώ παράλληλα αυξάνω την ακαταστασία και τη σαβούρα. Στον πυρήνα των παραπάνω βρίσκεται η ανικανότητά μου να αποχαιρετώ και να αποχωρίζομαι. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με αυτά τα δυο ρήματα. Ένιωθα πως κάνοντάς τα πράξη θα έπρεπε να θυσιάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αυτό είναι και το πρόβλημα.

Τις πρωτεύουσες των χωρών στο διαγώνισμα της Γεωγραφίας μπορεί σήμερα να μην τις θυμάμαι με την ίδια ευκολία. Όμως πάντα θα θυμάμαι την αγάπη μου για το σχολείο και για τα νοητά ταξίδια την ώρα της γεωγραφίας. Από τις παραστάσεις που είχα πάει, πλέον δε θυμάμαι να εξιστορήσω ούτε την πλοκή. Όμως θυμάμαι το χτυποκάρδι ανυπομονησίας μετά το τρίτο καμπανάκι και τις συζητήσεις μετά το τέλος του έργου. Όσο για την ιστορία της μόδας, ήταν ένα παιδικό όνειρο που κράτησε μόνο λίγους μήνες, αλλά ακόμα μπορώ να σου πω την ιστορία της σαλοπέτας χωρίς να χρειάζομαι τα αποκόμματα για σκονάκι. 

Οι αναμνήσεις είναι για να μας συνδέουν με τα παρελθόντα γεγονότα, όχι όμως για να μας εγκλωβίζουν σε αυτά, κρατώντας μας όμηρους επ’ αόριστον. Και η ύλη, κακά τα ψέματα, έχει μια εγκλωβιστική, εξουσιαστική, στατική ιδιότητα. Η προσκόλληση στην ύλη αντιβαίνει στην ίδια την έννοια της ελευθερίας και δε δημιουργεί πραγματικές, ανίκητες στο χρόνο αναμνήσεις. Έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία από αυτήν που η ύλη μας επιτρέπει να απολαύσουμε. Κι οι αναμνήσεις -όσες κρίναμε ότι αξίζουν- θα είναι πάντα εκεί, στους αποθηκευτικούς χώρους του μυαλού μας.