• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
απαγορεύε ται να δένονται τα κτήνοι
Θάνος Κάππας | 09.06.2017 | 12:45
Είδα τη φωτογραφία στον τοίχο του φίλου Steryios Mal και έμεινα να την χαζεύω για ώρα. Herbert Rits, Κρήτη, 1937 - μικρή σημασία έχει η χρονολογία γιατί και σήμερα νομίζω, ογδόντα χρόνια μετά, το σημείο μπορεί να έχει μείνει ίδιο.
 
Έρχονται από τα παιδικά μας χρόνια αυτά τα τοπία, Κρήτη ή Σικελία ή Μάνη δεν έχει σημασία, δεν είναι τυπικά νησιωτική η εικόνα, κάθε τόπος με θάλασσα στη Μεσόγειο έχει τέτοια ανοίγματα στο πέλαγος. Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να περιπλανιέται κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού και ξαφνικά να φτάνεις εδώ, σ’ αυτόν το κλειστό, υγρό χώρο που απομονώνει τους υπόλοιπους ήχους δημιουργώντας ένα φυσικό αντηχείο των κυμάτων, της θάλασσας. Πλάγιο φως, μεγάλες σκιές και ξαφνική μοναξιά, στο μεταίχμιο ονείρου και πραγματικότητας – νιώθεις ότι εγκλωβίστηκες σε πίνακα του Ντε Κίρικο. Αλλά αυτή η σύνδεση γίνεται πολύ αργότερα· όταν είσαι παιδί εκτίθεσαι ελεύθερα στα στοιχεία της εικόνας, κάθε πόρος σου απορροφά τα ετερόκλητα ερεθίσματα: τη βουή από τον διαρκή παφλασμό, την υγρασία των τοίχων (που η ακμή τους δεν είναι ποτέ ευθεία)· τον σοβά που ξέφτισε, τα σκουπίδια και τα φύκια στις γωνίες, μια (έκπληκτη) γάτα, ένα παπούτσι που ξεβράστηκε· το μπαλκόνι πάνω στο πέλαγος (όπως εδώ), την εξωτερική σωλήνα που καταλήγει σε μια μαγκωμένη βρύση - αν προσπαθήσεις να την ανοίξεις βλέπεις να πάλλεται το μέταλλο σε όλο του το μήκος, να ταλαντώνεται ελεύθερα· μικρά ερείπια και αρμύρα και σκουριά και σιωπή· και σφραγισμένα παράθυρα και χρυσό φως και ανοιχτός ορίζοντας και κύματα διαδοχικά, ατελείωτα, ως το τέλος του χρόνου.
 
(Όμως αυτή η επαφή με την πρώτη ύλη των ονείρων δεν αφορά μόνο την ομορφιά ή την ποίηση. Είναι κι ένα τράνταγμα υπαρξιακό, μια στιγμή που ο άνθρωπος βουτάει στο ψυχρό νερό και αναδύεται στεγνός. Στεγνός αλλά μόνος.)