Μπορείς να το πεις και διαστροφή, αλλά εχθές καθώς δούλευα το βράδυ στον υπολογιστή μου, έβαλα στο μπαγκράουντ τη συζήτηση της Βουλής με τους πολιτικούς αρχηγούς να ανταλλάσσουν τη συνήθη συνθηματολογία τους και είχα ένα ντεζαβού: ότι ξαναζούσα ολ-όβερ-αγκέν τις αλήστου μνήμης κοκορομαχίες μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, όπου ο ένας πετούσε σκουπίδια στον άλλον και η αφασική χώρα χειροκροτούσε χαζοχαρούμενα. Που ναι τώρα που το συζητάμε, συνειδητοποιώ πως έπρεπε να είχα προτιμήσει τις συνήθεις μου πλέιλιστς με έργα του Λιστ και του Σοπέν, τα τζαζ και τα σουίνγκ μου -ή έστω τα παπάκια και τους Μαζού εντ δε Ζου, πχιοτικότερες επιλογές θα ήταν, όλες τους!

Ο Μητσοτάκης κατηγόρησε τον Τσίπρα ότι είναι παιδί των καταλήψεων (τρου) και ο Τσίπρας κατηγόρησε τον Μητσοτάκη ότι είναι παιδί της διαπλοκής (όλσο τρου). Μετά κάμαμε όλα τα παιδάκια μία επανάληψη στα γνωστά ζητήματα του Καλογρίτσα, της Άττικα Μπανκ, της Ζίμενς, της λίστας Λαγκάρντ -επιδερμικά, όσο πατάει η γάτα (Ιμαλαϊων;) και απλώς για να περάσουμε το μάθημα και να φύγει από πάνω μας η υποχρέωση. Και σκέφτηκα ξανά ότι μετά από σαράντα τόσα χρόνια μεταπολίτευσης και εφτά χρόνια κρίσης, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα σε αυτή τη χώρα και το επίπεδο παραμένει απελπιστικά χαμηλό και συνεχώς καθοδικό. Διότι θα μου επιτρέψεις να πω ότι είναι τουλάχιστον γελοίο να έχεις τον Μητσοτάκη σε ρόλο δημόσιου κατήγορου με τα όσα βαραίνουν τον ίδιο, την οικογένεια και την παράταξή του και να σου εμφανίζεται με μία μόνιμη αμνησία για τις ευθύνες των κυβερνήσεων Καραμανλή (μην το πιάσω το θέμα, θα ξημερωθούμε) και Σαμαρά (του πρώτου διδάξαντα της κωλοτούμπας). Και από την άλλη να έχεις τον Τσίπρα σε ρόλο λαϊκού επαναστάτη-καταληψία με την ανενδοίαστη μπουρδολογία προς τους αγανακτισμένους, τη διαρκή διάψευση των όσων έλεγε και συνεχίζει να λέει, την προφανή απουσία σχεδίου, οράματος και ικανοτήτων διοίκησης και τη χρήση των πιο παλιακών μέσων πολιτικής χειραγώγησης.

Επιμένω όμως να λέω ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι πως οι άνθρωποι αυτοί που λένε ανερυθρίαστα χοντράδες και ανεκδιήγητα ψέματα και δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση αξιοπρέπειας ή πολιτικής ευθύνης, συνεχίζουν να έχουν στα χέρια τους τις ζωές μας και τις τύχες του τόπου. Το πρόβλημα είναι οι στρατιές των Λωτοφάγων που συνεχίζουν να τους πιστεύουν, να τους χειροκροτούν, να τους δικαιολογούν και να τους συγχωρούν. Σε μία κοινωνία που αποτυγχάνει διαρκώς να διεκδικήσει και να αναδείξει το καλύτερο ή να θέσει υψηλότερα τον πήχη. Σε μία κοινωνία που φαίνεται πως αρέσκεται να ζει με τις ψευδαισθήσεις της, να ζει τις διαψεύσεις της και τις ερωτικές της απογοητεύσεις και ύστερα να γυρεύει ελαφρυντικά για τον εαυτό της, τύπου "εντάξει μωρέ, την είχα δαγκώσει τη λαμαρίνα και δεν ήξευρα τί έκανα", "μπορεί να με φλόμωσε στο ψέμα, αλλά κατά βάθος ήταν καλή ψυχή" και "δεν μετανιώνω που αγάπησα εσένα μόνο".

Κι ύστερα; Σπαταλημένες γενιές, ημι-καταθλιπτικές καθημερινότητες, συμπλεγματικές συμπεριφορές και μία ατελείωτη πικρόχολη κακία. Τη βλέπεις τριγύρω σου, στις παρέες, στις σχέσεις, στους δρόμους, στη δουλειά, στα σόσιαλ μίντια. Διότι η πολιτική γελοιότητα καταφέρνει να λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής μιζέριας. Μίας χώρας που αρνείται πεισματικά να απαλλαγεί από τις βολικές ψευδαισθήσεις της και συνεχίζει να πορεύεται δέσμια του χειρότερου εαυτού της.



*Μία αγαπημένη μου φωτογραφία, ένα τραγούδι, μερικές σκέψεις. Εξ αφορμής ή και άνευ. Η σημερινή φωτογραφία προέρχεται από την ανάρτηση "Οι δυσάρεστες επιλογές" και το τραγούδι είναι το "Perfect Illusion" της Lady Gaga.