Εντάξει, έσφιξαν οι ζέστες και τελοσπάντων τάχουμε δει όλα σ'αυτήν την πόλη, αλλά ετούτο το λες κομματάκι ανεξπέκτεντ -ακόμα και για τα δεδομένα της Νέας Υόρκης. Που δηλαδής έρχεσαι κι αησυχείς για το τι θα ξαμολυθεί στους δρόμους, σε λίγο καιρό που θα ξεπεράσει το θερμόμετρο τους εκατό βαθμούς φάρενάιτ.



Αλλά καθόλου μη μου σκιάζεσαι, αγαπημένε αναγνώστα. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ανησυχίας. Τουναντίον, υπάρχει μία σπουδαία αφορμή για γλέντι και χαρά! Διότι δεν ξεύρω αν στο είπα, αλλά είσαι καλεσμένος! Σε πάρτι ντε! Σε ένα από τα μεγαλύτερα πάρτι που διοργανώνονται κάθε χρόνο στη Νέα Υόρκη.



Ένα φεστιβάλ υπερηφάνιας. Που διοργανώνει η κοινότητα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών της πόλης, των αμφιφυλόφυλων, των τρανς και όλων των ποικιλοτήτων της ανθρώπινης σεξουαλικότητας που βρίσκονται πέραν της ετεροφυλοφιλίας.



Ναι, προσέχω πολύ τους όρους, διότι εδώ είναι Αμερική και είμαστε βέρι συνειδητοποιημένοι και πολίτικαλ κορέκτ σε τέτοια ζητήματα. Που ως πρακτική έχει τα προβλήματά της (ακρότητες και δηθενιές), αλλά έχει και πολλά πλεονεκτήματα -σε όρους προοδευτισμού και ενστάλλαξης κοινωνικών προτύπων ανοχής και σεβασμού της διαφορετικότητας.



Ειδικά στη Νέα Υόρκη, θα το διαπιστώσεις με τα ίδια σου τα μάτια. Δεν υπάρχει βόλτα σου στο κέντρο του Μανχάταν, κατά τη διάρκεια της οποίας να μην συναντήσεις δύο άντρες να περπατούν χέρι με χέρι ή δύο γυναίκες να απολαμβάνουν τη λιακάδα ανταλλάσσοντας τρυφερά φιλιά πάνου στο γρασίδι στο Μπάτερι ή στο Σέντραλ Πάρκ.



Κι αν στην αρχή εκπλαγείς από το θέαμα, είναι πρόβλημα δικό σου και να το δουλέψεις, αναγνώστα. Διότι όλοι οι υπόλοιποι, όπως θα ιδείς, μήτε θα γυρίσουμε να σχολιάσουμε, μήτε θα κουτσομπολέψουμε, μήτε θα αρχίσουμε τα σταυροκοπήματα και τα Τζίζας.



Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κινηθείς προς τις πιο μοδάτες γειτονιές του Τσέλσεϊ και του Γκρίνουιτς Βίλατζ και να μην προσέξεις τις σημαίες με τα ουράνια τόξα που ανεμίζουν πάνω από καταστήματα, μπαρς, εστιατόρια, ξενοδοχεία ή πούναι κρεμασμένες σε παράθυρα και μπαλκόνια σπιτιών.



Και θα σε εκπλήξει πόσος πολύς κόσμος βγαίνει στους δρόμους κάθε Ιούνη για να συμμετάσχει σε αυτό το φαντασμαγορικό πάρτι που σε έφερα. Και να χορέψει και να διασκεδάσει και να τραγουδήσει και να κουνήσει τον απαυτό του.



Σταμάτα να κοιτάς λοιπόν σαν χάνος και μπες στο ρυθμό. Δυνατά, απελευθερωτικά και ακομπλεξάριστα. Ξέχνα τα μη και τα γιατί, άσε πίσω σου τις κοινωνικές συμβάσεις (αν έχεις δηλαδή), βγάλε την Dancing Queen από μέσα σου (έλα που δεν έχεις!) και χοροπήδα!
 
Η Πέμπτη Λεωφόρος πεζοδρομείται ειδικά για την περίσταση, το κέντρο του Μανχάταν στολίζεται με ευθύνη του Δήμου, τα ηχεία παίζουν την πιο ανεβαστική ντίσκο μουσική και οι παράλληλες εκδηλώσεις με πίστες σε πλατείες και υπαίθριες αγορές, μεταφέρουν τον τόνο απ'άκρη σ'άκρη της πόλης.



Ο κόσμος είναι πάρα πολύς και κανονικά αν θέλεις να εξασφαλίσεις θέση για να βλέπεις την παρέλαση, θα πρέπει να έρθεις πουρνό πουρνό.



Κάποιοι έρχονται οργανωμένοι με τις ξαπλώστρες τους και τ'αναψυκτικά τους και τα σάντουιτς.



Η Του Λου Μπα, η Σου Τζου Κα και ο μικρός Λαλάκης βρήκαν κάτι γραμματοκιβώτια και σκαρφάλωσαν απάνου.



Αλλά ο περισσότερος κόσμος προτιμά να περιφέρεται, να μιλάει, να μετακινείται και να χορεύει. Και σε προειδοποιώ: ακόμα κι αν είσαι ακοινώνητος, τζαναμπέτης, κακορίζικος και μουντρούχος, αν σταθείς πέντε λεπτά σε ένα σημείο, θα έχεις γνωριστεί με ένα σκασμό κόσμο, κάθε φύλου και ηλικίας. Δις ιζ Αμέρικα, όλοι είναι βέρι ανοιχτοί και τον ευρωπαϊκό σνομπισμό δεν τον ξεύρουν ούτε εξ όψεως.



Άλλωστε ετούτο το πάρτι δεν αποκλείει κανέναν. Από παιδιά (πούναι σε πληροφορώ πάρα πολλά, παρέα φυσικά με τους γονείς τους) μέχρι ηλικιωμένους.



Αλλά παρέλαση σού έταξα και παρέλαση δεν βλέπεις! Άσε το κουβεντολόι και την πάρλα με την κυρία Τζέσικα από το Σινσινάτι και έλα να χαζέψουμε τα άρματα και τον κόσμο που παρελαύνει.



Το κέφι έχει ανάψει και από τα ηχεία ακούγεται Νταϊάνα Ρος! Ε καταλαβαίνεις το ντελίριο!



Στο ιβεντ συμμετέχουν πολλές ενώσεις, οργανισμοί, σωματεία και ομάδες υποστήριξης. Ένα τεράστιο δίκτυο προστασίας έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια από το κράτος και -κυρίως- την κοινωνία των πολιτών υπέρ της ανοχής και κατά του αποκλεισμού. Και επειδής εδώ στην Αμερική, το έχουμε καταλάβει καλά ότι για να πετύχεις τους στόχους σου, δεν βγαίνεις απλώς στο πεζοδρόμιο, αλλά οργανώνεσαι, κατεβαίνεις με προτάσεις και συγκεκριμένες διεκδικήσεις και κάμεις λόμπινγκ, πρέπει να σου πω ότι οι κοινότητες των ομοφυλοφίλων (αντρών και γυναικών) έχουν να επιδείξουν σημαντικές νίκες εδώ.



Και καθώς όλα έχουν και μία πολιτική διάσταση, έλα να γνωρίσεις τον Κυβερνήτη Chuck Schumer. Δεν χρειάζεται καν να ρωτήσεις: ανήκει στο Δημοκρατικό κόμμα. Ήταν από τους πρώτους που υποστήριξαν το γάμο ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου και παρελαύνει χαμογελαστός, εξαργυρώνοντας τη δημοφιλία του.



Εκλογές έρχονται και όπως σωστά φαντάζεσαι, εδώ δεν θα βρεις πολλούς υποστηρικτές των Ρεπουμπλικάνων. Ειδικά το όνομα Ντόλαντ Τραμπ προκαλεί θυμηδία και σαρκαστικά σχόλια.



Ακολουθούν κάμποσα άρματα και ομάδες της λεσβιακής κοινότητας. Που γενικά δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλη εξωστρέφεια και διαθέτει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας.



Στην άλλη γωνία, πέφτει ξεσάλωμα. Όμως εσύ σα να μου χαλάρωσες και καθόλου πρέπον δεν είναι -τα χεράκια ψηλά και σχηματίζουμε όλοι μαζί στον αέρα το απόλυτα εμβληματικό σπέλινγκ: γουάι-εμ-σι-έι! Όχι που θα το γλίτωνες!
 
Εντάξει μη μένεις στους στίχους και τις στερεοτυπικές στολές τους. Οι Village People και παρά την αλαφρότητά τους, υπήρξαν μία από τις πρώτες τολμηρές εκφράσεις της γκέι κοινότητας τη δεκαετία του 70, απευθυνόμενοι σε ευρύτερα κοινά. Το μήνυμα ήταν σαφές: δεν ντρεπόμαστε πια για το ποιοι είμαστε, δεν μπορείς να μας κρίνεις για τις επιλογές μας και τελοσπάντων, γουι χαβ φαν.



Σαν τον Πεπίτο, ένα πράμα! Που τα έχει δώσει όλα. Υπό τους ήχους της Beyonce και της Je-Lo.



Τώρα αν εσύ νομίζεις ότι μία τέτοια ευκαιρία με τόσο κόσμο, έχει μείνει αναξιοποίητη από τις μεγάλες εταιρίες, προφανώς δεν ξεύρεις καθόλου την Αμερική.



Εννοείται πως μεγαθήρια όπως η Coca Cola είναι μεγάλοι χορηγοί. Με δικά τους άρματα και εργαζόμενους που χορεύουν και τραγουδούν.



Και φίρμες γυμναστηρίων έχουμε. Και βιταμινούχα αναψυκτικά. Και εστιατόρια ή κλαμπς. Και ό,τι τραβά η ψυχούλα σου.



Γνωστή εταιρία, έχει αναθέσει σε νεαρούς σαν ετούτον να μοιράζουν προφυλακτικά. Μπέτερ σέιφ δαν σόρι, όπως λένε και κάμποσες πινακίδες.



Τα χειροκροτήματα και οι ζητωκραυγές πέφτουν σύννεφο. Και βεβαίως οι ένοικοι των παρακείμενων κτηρίων χαιρετάνε και φωτογραφίζουν και συμμετέχουν κι αυτοί στις εκδηλώσεις. Σαν μια θεια μου που στήνεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή στο μπαλκόνι με το κερί για να περάσει από κάτω ο Επιτάφιος μη-χειρότερα.



Όχι πες ειλικρινά, σε ποια άλλη χώρα θα γινόταν εύκολα αυτό: οι αστυνομικοί της πόλης συμμετέχουν στο Gay Pride με δική τους πολυπληθή αποστολή!



Με μπάντες που παίζουν γνωστές ντίσκο μελωδίες, εντός του κλίματος της παρέλασης.



Με σημαίες, με σημαί-ε-ες και με ταμπούρλα!



Φαντάζομαι ότι δεν περιμένεις να ιδείς κάτι τέτοιο στην Αθήνα ποτέ. Ναι, μην το περιμένεις.



Ε λοιπόν, μπορώ να σύρω κάμποσα πράγματα στους Αμερικάνους. Αλλά αυτό, τους το αναγνωρίζω: είναι επικοινωνιακοί, ακομπλεξάριστοι και έχουν ένα τρόπο τα δύσκολα να τα κάμουν απλά -το αντίθετο με κάτι άλλους λαούς που ξεύρω!



Βάζουν μπροστά το χαμόγελο, λίγη αφέλεια (και πολύ, αν τους ξεφύγει η δοσολογία) και τσουπ, προοδευτισμός και παρακάτω. Σχεδόν χωρίς να το πολυκαταλάβεις.



Σιγά που θα έλειπαν οι πυροσβέστες από το πάρτι!



Ο οδηγός του οχήματος φωνάζει στο πλήθος, κορνάρει και δέχεται βροχή από χειροκροτήματα. Η μουσική δίνει το σύνθημα και μικροί-μεγάλοι πιάνονται χέρι με χέρι και τραγουδούν: Γουί αρ φάμι-λι, άι γκατ ολ μάι σίστερς γουιθ μι!



Η ένταση ανεβαίνει και ακολουθεί ένα πανδαιμόνιο. Είναι η σειρά των τρανς.


 


Ναι, είναι η υπερπαραγωγή που είχαμε δει νωρίτερα να σιάχνεται στον καθρέπτη της βιτρίνας. Το κόνσεπτ είναι φοράμε την Άρτα και τα Γιάννενα, η διάθεση είναι Φλωρινιώτης και Παρατράγουδα, αλλά το αποτέλεσμα έχει το νάζι του.



Ακολουθεί μία εξτραβαγκάντσα από μπότες, τακούνια και ψηλές σέλες. Το φαντεζί στο απόλυτό του. Κάτσε να σου κοτσάρω άσμα με την Κάιλι, να πάρεις γραμμή.
  Και αν νομίζεις ότι δεν έκαμα φιλίες επειδής είμαι πτηνός, κάνεις μεγάλο λάθος.



Φίλη νούμερο ένα: η Γυμνή Καουμπόισσα. Που μου έκαμε τα τσαλιμάκια της, πόζαρε χαμογελαστή και μου έστειλε φιλάκια! Πολύ συμπαθηθήκαμε.


 


Φίλη νούμερο δύο: η Μίνα Ντολόρες ντε λα Φιόρα. Που εσύ τη βλέπεις εδώ σε στάση μπλαζέ και ντεμέκ σοβαρή, αλλά εγώ την είδα να χορεύει αργότερα σε κατάσταση παροξυσμού, τραγούδια των Pet Shop Boys και να ανεμίζει την πολύχρωμη ομπρέλα της.



Φίλος νούμερο τρία: ο Κάρλο. Που πουλάει ματσό και αγριάδα στο πάνω μέρος. Και το αποδομεί με γόβα στιλέτο, στο κάτω.



Φίλη νούμερο τέσσερα: Φούλα η Αφρούλα. Που δηλαδής, ανάθεμα την ώρα που της έδωκαν το μπλιμπλίκι και τ'απορρυπαντικό, μας γιόμισε σαπουνάδες!



Φίλος νούμερο πέντε, έξι, επτά και οκτώ: ο Μεγάλος των Μπάτσων Σχολή.


 


Φίλη νούμερο εννιά: η Λολότα. Που μου πόζαρε με το αγαπημένο της κουκλί -με το συμπάθειο! Ναι, ψηφίζει και Ομπάμα!



Φίλη νούμερο δέκα: η Αμπέμπα. Που μιλούσε με όλους και χαμογελούσε και κούναγε τα ροζ σκουλαρίκια της.



Και βεβαίως, η Τζουλιάνα και η Μανιάνα. Με τα διχτυωτά τους που έρχονται κι αναδεικνύουν το φιζίκ, κλέβοντας τα φλας από τον Κάρλος και τις γόβες του.



Ε μην ξεχάσω και τον μικρό Ποκοπίκο. Πούναι κι αυτός υποστηρικτής της LGBT κοινότητας, όπως βλέπεις από το στέιτμεντ-λουράκι του!



Ε λοιπόν ειλικρινά θα σου το πω: ετούτη η εμπειρία είναι από τις πιο απρόσμενες που έχω να θυμάμαι. Διότι όχι, δεν είχα σκοπό, μήτε περίμενα ποτέ να παρευρεθώ σε τέτοιου είδους εκδήλωση. Τυχαία βρέθηκα, επιφυλακτικά το αντιμετώπισα αρχικώς.



Θες όμως το κέφι, θες η διάθεση όλων, θες η απλότητα και η ειλικρίνια στον τρόπο προσέγγισης; Δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις και να μπεις στο πνεύμα.



Ακόμα και πράγματα που θα σου φαίνονταν κραυγαλέα ή υπερβολικά υπό άλλες συνθήκες, εδώ με έναν τρόπο γίνονται κομμάτι της επικοινωνίας και της χαρουμενιάς.



Διότι έχει στ'αλήθεια σημασία; Αγάπη δεν είναι ο στόχος; Αγάπη δεν είναι ο προορισμός; Και αποδοχή και ανοιχτοσύνη και γενναιοδωρία. Και ειλικρινής προοδευτισμός. Επί της ουσίας, εδώ. Της απόλυτης ουσίας.



Που είναι ότι δύο άνθρωποι (ή και περισσότεροι δηλαδής, δεν θα τα χαλάσουμε στους υπολογισμούς και τις γεωμετρίες) μπορούν να αποφασίσουν να ερωτευθούν, ν'αγαπηθούν, να συμπορευτούν στη ζωή, να δωθούν ο ένας στον άλλον. Είναι απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα. Δικό σου, δικό μου, του καθενός. Πέραν από κάθε υπόδειξη του ΕΣΡ, της εκκλησίας, της θείας Παναγούλας και του πνευματικού σου.



Προοδευτισμός επί της ουσίας, λοιπόν.

Από ανθρώπους απελευθερωμένους από τα στεγανά, τα πρέπει και τους ρόλους. Προς ανθρώπους λυτρωμένους από τα στεγανά, τα πρέπει και τους ρόλους.

Από ανθρώπους που δεν θέτουν όρια και προϋποθέσεις στην ελευθερία. Προς ανθρώπους που δικαιούνται χωρίς όρια και προϋποθέσεις να ζήσουν ελεύθερα τη ζωή τους.