Ας αφήσουμε για λίγο τις συνήθεις υπεραπλουστεύσεις (τύπου "ήταν καλύτεροι οι σαμαροβενιζέλοι;", "φταίει ο Σόιμπλε και το σινάφι του" ή "υπάρχει διεθνής συνωμοσία εναντίον μας γιατί μας ζηλεύουν που είμαστε λεβεντόπαιδα και κατοικούμε στην καλύτερη χώρα του κόσμου") και ας δούμε τα δεδομένα:

 

(α) Η κυβέρνηση έχει αποτύχει διαπραγματευτικά. Διότι ακόμα κι αν εντέλει φθάσει σε μία συμφωνία εντός των προσεχών ημερών, είναι προφανές ότι αυτή θα είναι κατά πολύ χειρότερη από όλες όσες έχουν υπογραφεί έως σήμερα. Και επειδή θα είναι δύσκολη η πολιτική της υποστήριξη στο εσωτερικό της κυβέρνησης (διότι πλέον δεν μπορεί παρά να έχεις καταλάβει το επίπεδο πολιτικής ευστροφίας και οξύνειας πολλών από τα στελέχη της), η χώρα θα οδηγηθεί μοιραία σε νέα περίοδο πολιτικής αστάθειας και εκλογών που αντί να λύσουν, θα εντείνουν τα προβλήματα και θα δημιουργήσουν συνθήκες χάους -και μην θεωρείς καθόλου δεδομένο ή εύκολο το σχηματισμό νέας κυβέρνησης μετά από αυτές τις εκλογές.



(β) Ο χρόνος που έχει χαθεί από τότε που ανέλαβε ο Σύριζα την εξουσία έως σήμερα είναι τόσος πολύς που πλέον το κόστος είναι μη διαχειρήσιμο. Είναι προφανές σε οποιονδήποτε έχει στοιχειωδώς ασχοληθεί με τα οικονομικά ότι βασική παράμετρος για τις αγορές είναι η σταθερότητα και η αξιοπιστία. Η κυβέρνηση τις έχει απωλέσει και τις δύο, εγκλωβισμένη σε μία σπειρωειδή ρητορική (θα σκίσουμε τα Μνημόνια / δεν θα σκίσουμε τα Μνημόνια, θα διώξουμε την Τρόικα / θα την μετονομάσουμε σε θεσμούς, δεν θα δεχθούμε υφεσιακά μέτρα / θα δεχθούμε κάποια υφεσιακά μέτρα, δεν θα υπογράψουμε συμφωνία / θα υπογράψουμε οπωσδήποτε συμφωνία κ.λπ.), η οποία μάλιστα εμφανίζει αξιοθαύμαστη ποικιλότητα ανάμεσα στα στελέχη της. Η μεγάλη αναμονή δημιούργησε ήδη συνθήκες έμμονης υφεσιακής αδράνειας με όλους τους δείκτες της οικονομίας να χτυπούν κόκκινο.

 

(γ) Η κυβέρνηση δεν είχε και δεν έχει σχέδιο. Η ανυπαρξία νομοθετικών πρωτοβουλιών, η παντελής απουσία αναπτυξιακού μοντέλου, η μυωπική αντιμετώπιση της επιχειρηματικότητας και η βαβέλ δηλώσεων των πρωτοκλασάτων στελεχών για τα βασικά οικονομικά θέματα, δημιουργούν ένα κοκτέιλ ασυνενοησίας, απραξίας και αναποτελεσματικότητας σε όλους τους τομείς του κυβερνητικού έργου. 

 

(δ) Η κυβέρνηση δίνει εσωτερικά, το λάθος μήνυμα. Σε μία κοινωνία απελπισμένη και κουρασμένη, με την ανεργία να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα πάνω, με τα δημόσια ταμεία να έχουν στεγνώσει και με την αγορά να έχει παγώσει τις πληρωμές της (και κυρίως έναντι της εφορίας) εν αναμονή εξελίξεων, κορυφαία προτεραιότητα της κυβέρνησης φαίνεται πως παραμένει ο λαϊκισμός της. Είτε αυτός εκφράζεται με την επαναπρόσληψη των καθαριστριών, είτε με την αστεία επίδειξη δημοκρατικής γυμναστικής από τη Ζωή προς τους αστυνομικούς της Βουλής, είτε με τη θριαμβολογία επί της πρόσφατης απόφασης του ΣτΕ για επιστροφή των δώρων στους συνταξιούχους (λες και δεν θα κληθεί η κυβέρνηση να αναζητήσει αυτά τα κονδύλια, αλλά κάποιος άλλος), είτε με την αστεία αποκατάσταση των συνδικαλιστών της ΕΡΤ, οι οποίοι πλέον επέστρεψαν ως τιμημένοι επαναστάτες για να αναλάβουν το τιμόνι της κρατικής (ουπς, δημόσιας ήθελα να πω) τηλεόρασης.



Βεβαίως, η ευθύνη του πολιτικού ακροατηρίου της είναι τεράστια. Όσο λαϊκίζει, ο Σύριζα εξακολουθεί να χαίρει της υποστήριξης μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας που είναι εθισμένα στη ρητορική των εύκολων και μεγαλόσχημων υποσχέσεων (ναι, θυμίζει απελπιστικά τον Ανδρέα), που είναι πασπασλισμένες με έξυπνες δόσεις ριζοσπαστισμού και μαγκιάς. Και αν εντέλει ο Τσίπρας οδηγηθεί σε ρήξη, τότε στα σίγουρα θα προσπαθήσει να παρουσιάσει την έξοδο της χώρας από το Ευρώ ως ένα ηρωϊκό όχι.

Μόνο που θα είναι πολύ αργά. Για τον ίδιο, για το κόμμα του και δυστυχώς για όλους εμάς.



Διότι το όχι αυτό, θα είναι ένα όχι στη μεγαλύτερη πολιτική κατάκτηση της χώρας από την αρχή της σύγχρονης ιστορίας της. Θα είναι ένα όχι στις όποιες προοπτικές έχουν οι επόμενες γενιές Ελλήνων για ευημερία, ασφάλεια και σταθερότητα. Θα είναι ένα όχι στις όποιες πιθανότητες έχει αυτό το κράτος να εκσυγχρονιστεί και να ακολουθήσει στοιχειωδώς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο δρόμο της προόδου (διότι ας μην γελιόμαστε, σχεδόν όλες οι βελτιώσεις που έχουν προκύψει τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα, έχουν προέλθει αποκλειστικά λόγω της συμμετοχής της στην ΕΕ και της αναγκαστικής συμμόρφωσής της με το ευρωπαϊκό πλαίσιο). Θα είναι ένα βροντερό όχι στο αύριο και μία ακόμα δραματικότερη σμίκρυνση της χώρας.



Το όχι αυτό και η αναπόφευκτη πλέον επιστροφή στη δραχμή, θα σημάνει μία ραγδαία πτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Που θα πλήξει κατ'εξοχήν τους μη-έχοντες (δηλαδή αυτούς που υποτίθεται πως προσπαθεί να διασώσει η κυβέρνηση, μην υπογράφοντας νέο Μνημόνιο), θα αυξήσει κατακόρυφα την ανεργία, θα ρίξει τη χώρα σε μία σφοδρή καταιγίδα δημοσιονομικών προβλημάτων (υψηλός πληθωρισμός, έκρηξη του δημοσίου χρέους, ελλείψεις αγαθών λόγω μη-διαχειρήσιμης ανισσοροπίας στο εξωτερικό εμπορικό ισοζύγιο) και βεβαίως, θα σημάνει το πολιτικό τέλος του Σύριζα, καθώς ο ξεσηκωμός και η αγανάκτιση του κόσμου θα λάβει τη μορφή γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης (στη χειρότερη των περιπτώσεων, με προϋποθέσεις εθνικού διχασμού).



Το όχι λοιπόν αυτό θα μετατρέψει σύντομα το "πρώτη φορά Αριστερά" σε "τελευταία φορά Αριστερά", στιγματίζοντας την παράταξη που οδήγησε τη χώρα στο απόλυτο χάος σε μόλις μερικούς μήνες διακυβέρνησης και εξασφαλίζοντάς της, μία θέση στα βιβλία της ιστορίας με τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές. Και -τελευταίο, αλλά ουχί λιγότερο σημαντικό ή ανησυχητικό- φέρνοντας μία βαθιά Δεξιά στη θέση της.



Τότε και μόνον τότε, οι ασυνείδητοι που σήμερα δηλώνουν πως δεν έχουν δα να χάσουν και τίποτα με την επιστροφή στη δραχμή (είτε γιατί δεν έχουν λεφτά στην τράπεζα, είτε γιατί ελπίζουν σε διαγραφή προσωπικών οφειλών και δανείων τους, είτε γιατί είναι παροιμιωδώς άσχετοι με τον τρόπο που λειτουργούν οι αγορές), θα αναγκαστούν να βρεθούν αντιμέτωποι με το αποτέλεσμα της εγκληματικής ασυνειδησίας τους.

Ελπίζω, ακόμα και αυτήν την ύστατη ώρα, ο κύριος Τσίπρας, οι κυβερνώντες, αλλά και όλοι εμείς, να αντιλαμβανόμαστε το βάρος των επιλογών μας.