05.07.2017
03.07.2017
03.07.2017
03.07.2017
02.07.2017
01.07.2017
01.07.2017
30.06.2017
30.06.2017
30.06.2017
29.06.2017
29.06.2017
• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
•
Αλέξανδρος Σύρρος | 05.07.2017
•
Panos Dodis | 05.07.2017
•
Georgia Drakaki | 05.07.2017
•
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
•

Kατακερματισμένοι
Με ξύπνησε με κάρτες, ευχές, φιλιά κι ένα τραγουδάκι για την ημέρα της μητέρας. Έξι χρόνια μετά, ακόμα την κοιτάζω με δέος, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω πως αυτό το φασολάκι που είχε εντοπιστεί μέσω υπερήχων μέσα στο σώμα μου είναι τώρα το κοριτσάκι με τα μακριά μαλλιά που με έκανε μαμά.
Μετά έρχεται κι ο άλλος ο σπόρος που ούτε καθ' υπόδειξη δε μου είπε χρόνια πολλά. Καλά, με σένα θα λογαριαστούμε όταν μεγαλώσεις που δε θα βρίσκεις γυναίκα εφάμιλλή μου γιατί είμαι one of a kind. Κάτι τέτοια λέμε -από μέσα μας- να διασκορπίζουμε τη συγκίνηση γιατί το μελό καραδοκεί.
Στον οικίσκο των προσφύγων η μάνα με το παιδί. Tρεις κουκέτες στο δωματιάκι, γυμνό από κάθε στολίδι, από κάθε εξοπλισμό, κάθε άλλη επίπλωση. Ξαπλώνει στο κάτω κρεβάτι, αθέατη πίσω από έναν μάλλινο μπερντέ, φτιαγμένο με κουβέρτες. Ξαπλώνει πλάι στο μικράκι της. Κι αυτό, παρόλο που στερείται ακόμα και τα στοιχειώδη αγαθά, δε μπορεί παρά να είναι ευτυχισμένο καθώς τη νιώθει πλάι του, δοσμένη σ' εκείνο.
Καθόλου δεν είναι για λύπηση.
Έχουν πια την πολυτέλεια να ξέρουν πως είναι θνητοί έχοντας παλέψει με τον θάνατο και την ψύχωση του πολέμου.
Κι εμείς ζούμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε αιώνιοι, οι μαλάκες, κι ασχολούμαστε με ό,τι πιο ευτελές. "Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια", προειδοποιεί ο ποιητής αλλά πού νιονιό.
Έχουν την πολυτέλεια να βρίσκονται οχυρωμένοι, απερίσπαστοι από τη βοή του κόσμου κι αγκαλιάζονται. Η αγάπη τους αναμετρήθηκε με την απώλεια και γιγαντώθηκε.
Κι εμείς ζούμε τις σχέσεις μας, όλες τις σχέσεις, και με το παιδί, κατακερματισμένοι μέσα στους πολλαπλούς ρόλους, σε έναν χρόνο που δεν είναι γραμμικός, είναι κομμάτια ενός παζλ που μόνο να εικάσουμε την εικόνα μπορούμε. Ποτέ και πουθενά δοσμένοι ολόψυχα.
