Θυμάμαι από πολύ μικρή να μας δίνει τον τόνο για την αλλαγή του χρόνου ο εκάστοτε δήμαρχος Αθηναίων μέσω του κρατικού καναλιού. Από τα μπουζουκονταγλάν έως τις επαναλήψεις των σίριαλ που σου εύχονταν το 1995 να είναι ευτυχές ενώ εμείς περνούσαμε απέναντι στην όχθη του 2001, πάντα ήταν μια πιο κομψή επιλογή η παρακολούθηση των εορτασμών αυτών. Η κάμερα διαπερνούσε τα κεφάλια των λιγοστών, συνήθως, θεατών και εμείς τρώγαμε απορώντας πως μέσα στο κρύο κάποιοι ξεσηκώθηκαν και πήγαν εκεί.

 

Φέτος ξεσηκώθηκα, λοιπόν, και πήγα να δω από κοντά τη γιορτή για την αλλαγή του έτους του Δήμου Αθηναίων, γιατί επιθύμησα να μου ευχηθεί πρώτος και καλύτερος ευτυχία και υγεία  κάποιος κρατικός παράγων για αλλαγή, γιατί είδαμε και από τους συγγενείς και φίλους τα χαϊρια μας.

 

Η επιλογή της τοποθεσίας ήταν από τις καλύτερες στο πεζόδρομο του Θησείου. Μέσα από το συννεφόκαμα των τεχνητών ροζ, μπλε και φούξια φώτων και τα καπνικά εφέ, το Ερέχθειο φωταγωγημένο, λουσμένο σε κίτρινο μελένιο φως, υπέρλαμπρο και πανέμορφο, φιλοτεχνούσε τη βραδιά της Πρωτοχρονιάς. Υπέροχα φαινόταν η μία πτέρυγα του Παρθενώνα, ίσως λιγότερο φωτισμένη. Σαν να ξεφύλλιζες ένα καρτ-ποστάλ της παλιάς αθηναϊκής αίγλης. Τα εστιατόρια και οι καφετέριες της Αποστόλου Παύλου ξεχειμωνιάζουν με στρωτό φως από λαμπάκια, όχι υπερβολές και φιοριτούρες. Όμορφα ήταν.

 

Στο ξεκίνημα του πεζόδρομου, η διμοιρία των ΜΑΤ είχε ήδη προμηθευτεί τις βασιλόπιτες και το τσιμπούσι είχε πάρει φωτιά από τις δέκα το βράδυ! Όμως, η αστυνομική παρουσία σε εορταστικά δρώμενα δεν είναι κάτι σύνηθες πια σαν θέαμα. Ακόμη και σε μία χώρα σαν τη δική μας, σε τσιμπάνε οι σκέψεις φόβου, πιθανών σεναριών… τίποτα πια δεν ειναι ίδιο και το γεγονός ότι αυτη η σκέψη είναι κοινή ανάμεσα μας και ίσως και κλισέ (!) είναι ακόμη πιο εκφοβιστικό, τρομακτικό, αποκαρδιωτικό και όχι τόσο ευχάριστος οιωνός.

 

Η Φαφούτη τραγουδούσε ήδη, όταν έφτασα. Ευχάριστη φωνή και παιχνιδιάρικη μουσική. Έπειτα στη σκηνή ανέβηκε η Ρίζου που τα έδωσε όλα! Ήταν απίστευτη η σκηνική της παρουσίας και έδεσε το κοινό. Οι Αθερίδης- Καρύδη ήταν κρύοι σαν παρουσιαστές και μάλλον ο αυτοσχεδιασμός τους βγήκε σε κακό, γιατί έλεγαν ανιαρά, κοινότυπα και ενδεχομένως ‘’απρεπή’’ πράγματα προς το γκρουπ που τραγούδησε τα κάλαντα, αλλά αυτά έχουν τα φύκια που πωλούνται για μεταξωτές κορδέλες. Ο Μαραβέγιας λατρεμένος και επαγγελματίας τραγούδησε ζεστά. Ηταν σωστές οι  μουσικές επιλογές με φόντο το αθηναϊκό υπερθέαμα και μπράβο στο Δήμο Αθηναίων. Αν ευθύνεται ο υπεύθυνος του οργανισμού Πολιτισμού του Δήμου που δήλωσε παραίτηση μετά το κωμικό θρίλερ με τη ρόδα, έκανε δουλειά, αλλά Ελλάδα, φίλοι μου…

 

Παρά το κρύο και την πυκνή υγρασία από το δασάκι, οι κόσμος ήταν αρκετός. Φυσικά, είχε αρκετούς πρόσφυγες με τα παιδιά τους στους ώμους για να βλέπουν καλύτερα στη σκηνή! Είχε αρκετούς μετανάστες όπως Φιλιπινέζους και Πακιστανούς που μαγνητοσκοπούσαν το θέαμα με τα κινητά τους σχεδόν όλη την ώρα. Είχε και αρκετούς Έλληνες. Όλοι μαζί γιορτάσαμε και αυτό είναι το νόημα αυτών των δημόσιων εκδηλώσεων, το οποίο βρήκε το πρόσωπό τους φέτος με την πολυπολιτισμικότητα του κέντρου της πόλης. Και το συμπέρασμα για τους Αθηναίους που έμειναν στην πόλη αυτές τις γιορτές είναι πως τελικά φοράνε καπέλα οι συμπολίτες μας! Όχι μόνο σκουφιά! Αλλά μπερέδες, καπέλα με γείσα και καμπόϊκα και τσόχινα! Φοράνε καπέλα οι Αθηναίοι! Ζήτω! 

 

Κάποιοι χόρευαν, κάποιοι τραγουδούσαν και φυσικά κάποιοι κάπνιζαν μπαφο και είχε τέτοιο ντουμάνι πηχτό πάνω από τα κεφάλια μας που τα πάρτι του σχολικού συγκροτήματος της Γκράβας ωχριούσαν μπροστά τους! Ίσως, για αυτό είχε ανάψει το κέφι με ρούμπα και χαρούμενη τζαζ και όχι λαϊκούρες χιλιοπαιγμένες στα ραδιόφωνα!

 

Όλη αυτή η ομορφιά της πρωτεύουσας και η ευχάριστη πλαστική στιγμή της αλλαγής του χρόνου δεν μπορούσε να κρύψει τα κουρασμένα πρόσωπα. Η φτώχεια και η εξαθλίωση των ανθρώπων δεν μασκαρεύεται. Όσοι ειδικά δεν κυκλοφορούν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και πηγαινοέρχονται από το κουτί- σπίτι στο διαμέρισμα-γραφείο μπορεί να νομίζουν ότι οι Έλληνες παρά την κρίση έχουν διατηρήσει κάποιο επίπεδο παρά τις δυσκολίες, αλλά δυστυχώς η κατάσταση διαγραφόταν στα ρούχα, στα βλέμματα, στα χέρια των παιδιών που δεν κρατούσαν ούτε αναψυκτικά. 

 

Ελπίζω το 2017 να βρούμε επιτέλους άκρη με ό, τι μας συμβάινει…

 

(Ένα παιδί μετέφραζε στο φίλο του τον λόγο του Καμίνη στα ισπανικά. Μάλλον φοιτητές με το πρόγραμαμ Εράσμους... έξοχα πράγματα στην μαύρη μας πραγματικότητα.)