• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Σημειώσεις #3
Βέρα I. Φραντζή | 14.09.2016 | 13:54
Τρία όμορφα κορίτσια καπνίζουν στριφτά τσιγάρα έξω από το γωνιακό πολυκατάστημα στην Ερμού. Οι δύο γυναικείες φιγούρες ντυμένες με εκκεντρικά φορέματα από πίσω, σε στάσεις σώματων να επιδεικνύνουν το κενό της πλαστικής τους ψυχής, άκαμπτες και ανερυθρίαστες, παρακολουθούν τις πλάτες των κοριτσιών που κάθονται στο περβάζι της βιτρίνας. Εκείνες έχουν πρόσωπα από αυτά που μπορείς να τσαλακώσεις και ο καπνός κάνει μικρές χαρακιές στα νεανικά τους μέτωπα και τους τρώει την ελαστικότητα του δέρματός τους. Έχουν, λοιπόν, πρόσωπα οι πωλήτριες από αυτά που δεν φοβάσαι να φτύσεις, να τρίψεις τις μύτες και τα αυτιά τους ή να τα βεβηλώσεις σε ένα σαδιστικό σενάριο που πλέκεις μέσα στο μυαλό του, εσύ ο περαστικός. Και το τσιγάρο του διαλείμματος είναι πια το τρίλεπτο μιας βρώμικης ανάσας που ξεδιπλώνει μια συντέλεια στις πτυχώσεις των νευρικών ακούραστων δαχτύλων. Το τσιγάρο στη δουλειά. Και ένα κάνιστρο το πεζοδρόμιο να εναποθέτεις τα περιττώματα της καταπίεσης από μια δουλειά που ποτέ κανένας δεν ονειρεύτηκε στα πέντε του να κάνει. Το τσιγάρο στη δουλειά. Μια μέτρια δικαιολογία ικανή να πείσει για διακοπή. Το τσιγάρο που διακόπτει τη συνέχεια του οχτάωρου. Θρησκεία το λεν οι μακαρίτες. Και άλλα τόσα θα κάπνιζαν.
 
Είναι αμφίβολο πολύ, η συνενοχή στο καπνίζειν των κοριτσιών αυτών ότι επιβεβαιώνει την εκμυστήρευση αλήθειων, γεγονότων και σκέψεων. Και να συμβαίνει, η επαφή των ανθρώπων όταν ταυτίζεται με μία συνήθεια, δεν έχει κανένα βάθος. Μένει τυπική, με τη φλούδα της για προστασία και κακεντρεχής με την τόση της γενικότητα. 
 
Αλλά να μην είμαστε ψεύτες. Κανένα συναίσθημα δεν μπορούμε να μοιραστούμε. Είμαστε τόσο μόνοι, που για μία ακόμη φορά αποδεικνύουμε του πόσο εγωιστική είναι η ανθρώπινη φύση. Ο έρωτας, θα πει κάποιος. Αυτή είναι μια μεγάλη καλοστημένη απάτη. Μας έχουν κοροιδέψει για τα καλά εμάς τους ανθρώπους. 
 
Ο έρωτας είναι ένα μοναχικό συναίσθημα και δεν έχει σχέση με το πόσο εκπληρωμένο τρόπο εκτονώνεται, σύμφωνα πάντα με τους γήινους κανονισμούς. Στο σεξ είμαστε μονάδα. Η παρέα με το άλλο σώμα είναι απλώς μια καλή σκηνοθεσία που έχουμε στήσει με εκπληκτική καλαισθησία και τρομερή διάνοια, που δεν επαρκεί, όμως, στο να νιώσουμε τίποτα πέρα από το οργιαστικό έμβολο του εαυτού μας προς τον τρισδιάστατο κόσμο. Τα λόγια είναι περιττά. Χορταίνουν όπως ένα φρουί ζελέ. Γεύση σου αλλάζουν. Πίνεις λίγο νερό και έπειτα τίποτα. Μετά το πέρας από τον οισοφάγο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
 
Ζεις το υπεθέαμα του έρωτα μέσα σου, στα αφώτιστα συντρίμμα των οργάνων σου. Καμία σπιθαμή δεν ξεπερνά το φράγμα του σώματος. Τίποτα δεν μπορεί να διαπεράσει από εμάς στον άλλον. Τίποτα δεν μπορεί να συμπορευτεί, να συγχρονιστεί. 
 
Είμαστε ξεχαρβαλωμένα όντα που ζουν στην απόλυτη ευχέρεια ενός οργανογράμματος. Η εσυναίσθηση έχει άγνωστη πρακτική αξία.