Πάντα κάποιοι ξεμένουν πίσω τα καλοκαίρια για να φυλάνε την πολυκατοικία, τις στάσεις των λεωφορείων, να παρατηρούν αν τα φανάρια αναβοσβήνουν τις Κυριακές.

 

Στο Κερατσίνι μένουν περισσότεροι άνθρωποι και τελείες και σανίδες, από ό,τι συνηθίζεται/ αντέχεται για μια τόσο γαργιασμένη πόλη και εντοιχισμένη -έτσι χωρίς καθόλου παράθυρα και τουνελ- στο ορεινό όγκο του Αιγαλέου Όρους.

 

Οι μπαρμπάδες, δήθεν παλιοί μάγκες της Αγιάς Σοφιάς, κυκλοφορούν με ξεκούμπωτα καρό πουκάμισα στα καφενεία και κρέμονται από τις πλάτες των ψάθινων καρέκλων των καφενείων. Οι ώμοι τους μοιάζουν με εξαρθρωμένοι δείκτες ρολογιών και οι κουβέντες τους με γλυκόλογα διαβολικών πλασμάτων και έκπτωτων αγγέλων. Φορούν παντόφλες με τσακισμένες πλαστικές σόλες και δέρματα από πετσιά και έντερα προβάτων -για αγρότοπος που ήσαν αυτή η κοίλη γη, κάτι απέμεινε. Ξεχωρίζουν τα άκοπα για βδομάδες νύχια και οι στρώσεις σκληρού δέρματος σε όλο το πέλμα μαυρισμένη και καταρρακτώδης -πόδια ελεφάντων στα μεσόκοπα πεζοδρόμια της Λ.Σαλαμίνος. 

 

Γητεύουν τις ώρες παίζοντας τάβλι και τρώγοντας ελιές βουτηγμένες σε πελτέ και τηγανητά αυγά που καιροφυλακτούν μέσα σε τσανάκια γανωμένα πριν χρόνια. Βαλέδες με κομμάτια μαύρης πίσσας πάνω στα μάτια και τις περούκες τους ταλαιπωρούνται στο απογευματινό μπαρμπούτι. Και ντάμες, τα πρώτα θύματα του παθολογικού καπνίσματος, κονταροχτυπιούντια στις άπλυτες πράσινες τσόχες. 

 

Οι υπόνομοι εποφθαλμιούν τις λιγοστές καλοκαιρινές μυρωδιές των γιασεμιών και των ανθισμένων δειλινών. Χέζουν όλη την κατάντια και την μισανθρωπιά. Κανείς δεν γκρινιάζει. Κανείς δεν λιγουρεύεται τίποτα άλλο. Μάθαμε με τον θάνατο, το σάπιο, το αποπνικτικό.

 

Λένε για τα παιδιά τους, για τα εγγόνια τους, για τη χοληστερίνη, τις συντάξεις. Λένε για τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους… τα παιδιά τους. Έχει ο καθένας τρία από αυτά και τέσσερα ίσως και πέντε από δαύτα. Το σεξ αυτό που περιγράφουν με λίγα λόγια και περιφερειακά, περιμετρικά της ηδονής και του πέους σε στύση. Έχει αυτό το θλιβερό κομμάτι αυτής της κλινοπάλης, που η επανάληψή της γέννησε πολλά παιδιά σε αυτές τις γειτονιές. Αν δεν γνωρίσεις τη συνουσία που δεν έχει καθόλου αίμα μα μόνο ξηρότητα και διαστολή, αυτό το σεξ που έχει γεννηθεί στη θλίψη και στην ανικανότητα, στη μισή ζωή ανάμεσα και στη αμεσότητα του χρόνου, δεν μπορείς να καταλάβεις πως κατασκευάζονται τόσα παιδιά και μεγαλώνουν έτσι, με ένα τρόπο άκομψο και αμφίβολο. Αυτό το σεξ είναι στεναχωρημένο και έχει βιολογική αξία πολύ μεγάλη (βέβαια), αυτή της διαιώνισης του είδους και της αποσυμπίεσης. Μοιάζει με το πορνό, μόνο που εδώ δεν πληρώνεσαι με ένα ακριβό τσεκ επιταγών για τις υπηρεσίες σου. Εδώ, κλαις μετά με όλη την ιδρυτική θλίψη που μπορεί να έχει μια συνουσία μεταξύ δύο ανθρώπων που δεν γνωρίστηκαν ποτέ και μόνο φαντάστηκαν πως έμαθαν ο ένας τον άλλον, αλλά έβαλαν τα χνώτα τους πολλές φορές να ταιριάξουν τα μεσάνοιχτα και μοιράζονται το ίδιο στρώμα με τους σπασμένους σουμιέδες και τα κακόκεφα μαξιλάρια με τους δυσάρεστους γρούμπους.

 

Κυριακή στο Κερατσίνι. Ολόφωτη Κυριακή. 

Μοιάζει με αποκάλυψη και συνενοχή.