• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
η πόλη, τα κορίτσια, τα κύματα λέξεων
Μιλώντας για τον Σραόσα
Βέρα I. Φραντζή | 07.05.2016 | 11:45
[Ο Σραόσα μού ζήτησε πριν ένα μήνα να μιλήσω στη δεύτερη παρουσίαση του βιβλίου του «Νάφε και μέμνασο απιστείν», από τις Εκδόσεις Bibliotheque. Η φυσική μου συστολή, που μου προκαλεί εμπόδια και με αποτρέπει να μιλάω μπροστά σε ομάδα ανθρώπων περισσότερων από δύο, κάμφθηκε και ιδού τι είπα το απόγευμα της Πέμπτης στο Booktalks.]
 
 
Κατά πρώτον, πρώτη φορά σε αυτήν την παρουσίαση η ψευδωνυμία, που τόσο εκθειάζει ο Σραόσα, δεν θα υπάρξει όπως μέχρι πρότινος. Πέρα από το διάσημο χέρι με το δαχτυλίδι δεν έχουμε δει το πρόσωπό του και σίγουρα ούτε τον ίδιο να μιλάει για το βιβλίο του. Οπότε αυτή η παρουσίαση, αν και δεύτερη,  έχει τη δική της σημειολογία. Δεύτερον, ο Σραόσα επέλεξε εμένα να μιλήσω για το βιβλίο του, ως μια από τις νεότερες μπλόγκερ που μύησε στα άδυτα της κουλτούρας των μπλογκς, δηλώνοντας πως τελικά δεν θα είναι η Μενεγάκη των μπλογκερς… θα δώσει την θέση του στα νιάτα.
 
Ο Σραόσα εδώ και κάμποσα χρόνια επιδίδεται σε μια δική του ηθογραφία πόλης και σε έναν διάλογο με τους αναγνώστες πέρα από το σύγχρονο και το τώρα. Μεταπηδώντας από την ηλεκτρονική μορφή στην έντυπη δεν γλυτώνει από την αιωνιότητα. Η συλλογή φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους κειμένων φτιάχνει ένα μυθιστόρημα  για την Αθήνα, τα παιδιά του μιλένιουμ, τα μπαρ, τον θάνατο, την προστυχιά, την χειραγώγηση των γυναικών, τη δημόσια συζήτηση. Με την ευθυκρισία του, τις ξήγες του, τις υποβόσκουσες ευγενικές συμβουλές, ρίχνει φωτοβολίδες στο διαδίκτυο και έτσι γίνεται γνωστός, κυρίως στα κορίτσια ή σε αυτούς που θέλουν να ρίξουν τα κορίτσια χρησιμοποιώντας τις «μεθόδους» του.
 
Ο Σραόσα όταν γράφει για την Αθήνα είναι ο έφηβος, ο σινγκλ, ο γείτονας που δεν ενοχλεί μα βοηθάει στην διαχείριση της πολυκατοικίας, ο διαβάτης που κάθεται απέναντι στο πάρκο από το σπίτι σου και νιώθεις άνετα ενώ φαίνεται περίεργος, ο φίλος που εξαφανίζεται μερικούς μήνες και μετά τα πίνετε στα Πετράλωνα, τρώτε βρώμικο στη Μαβίλη, καπνίζετε μπαφο έξω από το μουσείο της Ακρόπολης. Περιπατητής ιδρωμένος, καμουφλαρισμένος ερωτόληπτος, εκχυδαΐζει την σεμνότητα και ανυψώνει τον έρωτα της μιας νύχτας σε στάση ζωής -- ενώ κάνει τον τελευταίο μονόχνωτο νερντ που τον διαβάζει από ένα ημιυπόγειο στην Πατησίων να φαντάζεται ερωτικά συμπλέγματα ή έναν καλύτερο κόσμο με επαναπροσδιορισμένη ηθική. Κάθε κείμενο μια ζωοπανήγυρη, λοιπόν.
 
Ο Σραόσα όταν γράφει πορνογραφικά είναι σαν να σου δίνει απαγορευμένες καρτ-ποσταλ στα 12 σου στο πλυσταριό. Ο Σραόσα όταν γράφει για πολιτική δεν διδάσκει, δεν νουθετεί, δεν είναι δάσκαλος, δεν το παίζει. 
 
Το '14 μιλησε για το κέλυφος του εαυτού που του το θρυμμάτισαν, μα εκείνος δεν είχε δει πόσα δικά μας προσωπεία είχε σπάσει ήδη.
 
Φιλοτεχνώντας τα κείμενά του με συνθετισμό, γυρίζει στην πόλη / φωτογραφίζει / παρακολουθεί: κατακάθεται η γειτονιά μεσα του, οι φλύαρες γριές στα στενά της Κοπής του Πειραιά, τα κορίτσια με τα σκισμένα τζιν από τους δρόμους στο Γκάζι. Γυρνάει σπίτι και συνθέτει. Συνθέτει την πόλη από την αρχή με ανθρώπους να την κατοικούν που δεν γεννήθηκαν παρά μέσα σε μια λευκή σελίδα, με κορίτσια που είναι λάγνα και ελευθερόστομα, άθρησκα και ημίγυμνα. 
 
(Προτείνω να διαβάσετε τώρα το κείμενο στη σελίδα 115 με μουσική υπόκρουση το Song to the Siren.)
 
Η Αθήνα του φαίνεται όμορφη… Μια πόλη άσχημη με σχεδόν βίαιο τρόπο, παραγωγικά άσχημη στην καθημερινότητά της, χτίζεται μέσα από τα θεμέλια-λέξεις του Σραόσα σαν μια πόρνη εκούσια συντροφική και μονογαμική. Οι συνοικίες που περιγράφει δεν υπάρχουν παρά στο μυαλό του. Παίζουν οι Μάσιβ Ατάκ και ο Σραόσα προχωρά στα στένα και στους μεγάλους δρόμους. Βυζαίνει τις κορφές-ρώγες της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού. Από τα δύο στήθια της πολης ο Σραόσα γεννά μια άλλη πόλη. Σου την χαρίζει απλόχερα πλέκοντας εγκώμια, όχι υποσιτισμένα λάιφ στάιλ ρεπορτάζ και μελούρες που γλείφουν τα αυτιά με νοσταλγικές αηδίες… μόνο βαθιά λατρεία για την πόλη του που, το κορίτσι του.
 
Ο Σραόσα εισπνέει οξυγόνο από υλικά που σε άλλους βγάζουν μόνο γκρι χρώμα και αποξένωση. Ο μόνος λόγος είναι οτι η πόλη ειναι γυναίκα και η γυναίκα ειναι η απόλυτη ηρωιδα του Σραοσα. Αυτή τη γυναίκα την αφήνει ελεύθερη να γυρίζει γύρω του και να κάνει τα καμώματά της. Ίσως ο Σραόσα φτιάχνει τον φεμινισμό από την αρχή.
 
(Εδώ ανοίξτε στη σελίδα 96.)
 
Τα κορίτσια του Σραόσα, από την Ελοΐζα και τη Χάννα έως τις συντομογραφίες κεφαλαίων γραμμάτων (που υποδεικνύουν για μένα μέρη σώματους που άγγιξε, παρά ονόματα και πρόσωπα ως ολότητες: περισσότερο τόπους, λαγόνια, καρπούς ή ρυτίδες ή σταγόνες από φυσικά φαινόμενα όπως οργασμούς και νεροποντές έρωτα) είναι τα πιο όμορφα. Πιο όμορφα από ευχαριστημένες λεχώνες που βυζαίνουν, πιο όμορφα από νεαρά κορίτσια που δεν έχουν γευτεί τον έρωτα. Αυτά τα ολότελα θελκτικά κορίτσια ο  Σραόσα τα ταξιδεύει σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης και του κόσμου, μα εκείνος κάνει το πιο μακρινό ταξίδι, από τις ρίζες των μαλλιών τους και τους λοβούς των αυτιών τους έως τα ορεινά γόνατα και τις ακρογιαλιές των δαχτύλων. Ο Σραόσα τούς λέει σαν πατέρας Ζήσε, σαν φίλος Ερωτεύσου και σαν δήμιος Φύγε.
 
Ένας συγγραφέας πρέπει να είναι πάντα παιδί. Ο Σραόσα είναι παλιόπαιδο. Το 2013 διάβαζα πως δεν ήθελε να ξαναγράψει. Είχε κάτσει στη μέση του προαυλίου του σχολείου, είχε μουλαρώσει με πεισματωμένα πόδια και λέει δεν ξαναγράφω ούτε λέξη. Το 2014 μίλησε για απελευθέρωση. Το 2016 δίνει ερωτικές συμβουλές σε νέους άντρες εραστές. Η πορεία είναι εξωφρενική. Ας ξεκινήσουμε με αυτο το βιβλίο να δουμε πού θα το πάει.
 
Αποκαλύπτωντας το πρόσωπο του Σραόσα μετά από 10 χρόνια