(Το να αυτοπροσδιορίζεσαι ως καλλιτέχνης είναι η τελευταία ελπίδα του ανθρώπινου γένους για τον σωσμό τον ψυχικό και τον σωματικό. Υλικά και άυλα, δεν είναι καθόλου επηρμένο. Πέραν του γεγονότος του απόλυτα ερωτικού προσήμου, ενέχει και μια αυτογνωσία λυτρωτική και συνάμα δυσεξήγητη. Αυτό που μπορώ να επαναλάβω σίγουρα είναι πως δεν είναι αλαζονικό. 

 

Αλαζονικό, ίσως, είναι να δηλώνεις πως είσαι ποιητής και συγγραφέας, που είναι εντελώς διαφορετικό από το να δηλώσεις ζωγράφος ή γλύπτης ή μουσικός.  Αυτά τα δεύτερα έχουν αυτήν την απτή και φθαρτή οντότητα της τέχνης - εχέγγυο όμως της ίδιας της δήλωσής τους. «Νάτο! Δεν το βλέπεις;! Έχω ζωγραφίσει ροζ κάμπους με πεταλούδες με πόδια καγκουρώ και τον Καρλομάγνο να καπνίζει ναργιλέ μαζί με τη Λέχου στην τελευταία αφή της Ολυμπιακης φλόγας. Τώρα, αν εσύ βλέπεις μια ευθεία-εγκεφαλογράφημα είναι δικό σου το πρόβλημα.» Όμως, ένα χαρτί και πόσο μάλλον ένα αρχείο με 3.500 στραβοχυμένες λέξεις μπορεί να είναι πιο ευτελές και από έναν απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ. Οι άλλοι θα σου πουν. Περιμένεις από τους άλλους να σε κρίνουν, να συγκρίνουν, να καταλήξουν. Και κάπου εκεί ξεκινά το ταξίδι, η κατάθλιψη και ο προορισμός, τα αγκομαχητά, η αναζήτηση και ο επιμελητής-Μεσσίας.)

 

Ο καλλιτέχνης είναι μονογαμικά πολυγαμικός. Ο ατσαλένιος κρίκος που συνδέει την Τέχνη με τον καλλιτέχνη-πρόσωπο είναι τόσο σφιχτά οξυγονοκολλημένος που δεν σπάει με κανένα μνημόνιο, μασονικό μυστήριο και θανατηφόρα ασθένεια. Η ανάγκη να αισθητικοποιήσει την Τέχνη του είναι όμως αδυσώπητη. Την αίσθηση, την αφή, την καύλα τις βρίσκει στο αντικείμενο του πόθου του.  Η μούσα ή ο ΜΟΥΣΟΣ του καλλιτέχνη είναι η χειροπιαστή απόδειξη της αυστηρής μονογαμίας του. Σεξουαλικά ήδη έχει απιστήσει με ετούτο τον τρόπο. Γιατί ενω είναι παντρεμένος κατά το Κοράνι, την Καινή και Παλαιά Διαθήκη και τις ζωοθυσίες στο Μάτσου Πίτσου με την αλανιάρα την Τέχνη, ερωτεύεται ένα πλάσμα με εντερικά προβλήματα, θολά μυωπικά μάτια, στένωση αορτής, κουτσό αριστερό πόδι και κοπτήρες δοντιών σαρκοβόρου. Μετά, μπαίνει σε αυτό τον φαύλο κύκλο, της απιστίας της Τέχνης με το ερωτικό ταίρι. Όταν τα «φτιάξεις» με καλλιτέχνη, δεν υπάρχει μονογαμία. Δεν υπάρχει καμία ηθική, αλλά δεν υπάρχουν και εμπόδια. Υπάρχει φαντασία, διαφορά, γυμνασμένοι προσαγωγοί, τενοντίτιδα, κρύα δάκρυα, χασίς, βεντάλιες, αλάτι. 

 

Οι καλλιτέχνες είναι οι μπανιστιρτζήδες της ζωής. Ηδονοβλεψίες που αυνανίζονται μπροστά σε κατακαμένους ήλιους, τσιγαρισμένα δέρματα, πορσελάνινες κόρες ματιών. Τα χρώματα για τους ανθρώπους αυτούς είναι ό,τι το χοιρινό για τους μουσουλμάνους, το νερό για τους ανθρωποφάγους, η μαστίχα για τις γριές με τις μασέλες. Τα ενδύματα ήταν έμπνευση των τεχνοκρατών για να συμμαζέψουν το σκυλολόι αυτό. Η εργασιακή ρουτίνα, επίσης. Τις μέρες του ταχυδρομείου του Μπουκόφσκι περνάνε τις καθημερινές μόνιμα και δυσβάστακτα.

 

Όλα αυτά είναι τα δικαιώματα του καλλιτέχνη. Έχει και υποχρεώσεις. 

Δεν μπορεί να μην αγαπά τις μέινστριμ κουλτούρες. Τότε, μά το θεό, πρέπει να τον ευνουχίσουν, να τον αυτοκτονήσουν με μπετό στα δάχτυλα απέναντι από χαρτί και μολύβι. Δεν νοείται να μην αφουγκράζεται τη συνήθεια, τον νόμο, τη Δευτέρα, τα καρκινώματα, τα χρυσά κλουβάκια, τη χαμηλή ένταση φωνής, τα χαστούκια, τις πλαστικές σακούλες, τους δονητές, τις μύξες και τα ούρα, τη ζάχαρη, τα τάπερ, τις σκασμένες πατούσες, τον γενετήσιο έρπητα. 

 

Ας είμαστε σοβαροι. Δεν μπορούμε να τους ζητάμε τα πάντα, αλλά ό,τι λιγότερο και σκόντο κανουμε από αυτά που τους ζητάμε, είναι αντισυνταγματικό.