• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
White Christmas
Βέρα I. Φραντζή | 23.12.2015 | 16:11
Κάθε βράδυ περπατώ στο ιστορικό κέντρο. Ανοιχτά μαγαζιά, φωνακλάδες νταβατζήδες στη ξεσαλωμένη αγορά της Πλάκας, δερμάτινα κορδόνια από τα σανδάλια του Περικλή σέρνονται στα πεζοδρόμια και μπλέκονται με κάτι ουρές δράκων από παραμύθια  για σουίνγκερς που κάνουν πάρτι σε υπερπολυτελείς βίλες στον Πειραιά και με κάτι αστικούς μύθους για κοκέτες πλούσιες κυρίες με μαύρα τζιπ και αγιασμένα λεφτά. Κουρασμένοι άνθρωποι, που αγόραζουν δώρα και τα κρύβουν σε πλαστικές σακούλες από τα σούπερ μάρκετ, τρέχουν να προλάβουν τα λεωφορεία. Κακοποιημένη η πραγματικότητα και να φωτίζεται το Ερέχθειο, πιο όμορφο και από τον Παρθενώνα με τις πλαγγόνες τις Καρυάτιδες στα παραθύρια του.
 
 Μια πόλη γιορτάζει τη γέννηση του Ιησού…
 
Πόσα παιδιά χάθηκαν, πόσα σώματα ξεβράστηκαν στις ακτές και εμείς μείναμε να μετράμε τα κουκιά μας τα σεντς, τα κατακρημνισμένα μας εισοδήματα. Μια λάμψη αυγινή το σύμφωνο συμβίωσης. Εντάξει, ντεμέκ, τσίτι φθηνό από κυριακάτικη αγορά ρακοσυλλεκτών, μα έχει χαρμάνι ισονομίας και μεθώ με τη χαρά και την ευτυχία των βουλευτών που φιλιόντουσαν αγκαλιασμένοι στη Βουλή. Θα νικήσουμε εμείς οι ασύστολα ανθρώπινοι, οι συγγενείς των εκνστίκτων με τις τρικολόρε σημαίες της σύμποιας να ανεμίζουν στις παλάμες και τις καρδιές μας. Ένα έμφραγμα-χαρά, μια μικρή ανάσταση. Την υπερψηφίσαμε τη φύση μας, την αποδειχτήκαμε ολόγιομη. Ωραία ξεκινάει να είναι, ωραία.
 
Και βλέπω τους τσολιάδες κάθε μέρα με τα αλογίσια τσαρούχια και δε μου κοινωνούν τίποτα από την ελευθερία. Ωραία τα άσπρα μάλλινα καλσόν και οι φούστες οι βαριές σαν γιρλάντες να πέφτουν στα γυμνασμένα γόνατα, μα ζούμε μια νέα απαιτητική εποχή του White Christmas, την απουσία την αβάσταχτη.
 
Στο Ζόναρς χάσαμε την τελευταία μας ρανίδα αίματος. Μου κόπηκαν τα ήπατα σαν έμαθα πως μας χώρισαν σε «τασάκια» και «τσιγάρα» και ανακατεύτηκαν τα συκώτια μου. Καλη η διαφορετικότητα κάτω από ομπρέλες, όμως, η αθηναϊκή παλιά ζωή έχει θέση μόνο πίσω από παραβάν. Εσείς κεμπάπ στα μωσαϊκά και να σας κάνουν κόρτε περαστικοί τουρίστες μέσα στην ευωχία της εμπειρίας λιβ-γιορ-μιθ-ιν-αθενς και στην τσάντα να έχουν σουβενίρ φαλλό- ανοιχτήρι.
 
Κάπως έτσι αποφάσισα πως είναι μακρύς ο δρόμος της ζητιανιάς της χρυσόσκοκης που είναι πασπαλισμένο το αστέρι που μας δείχνει το δρόμο. Και καλά να είναι οι άνθρωποι που βγαίνουν και μαζεύονται σαν τα άλατα στις κλειδώσεις σε αυτήν την πλατεία στο Μοναστηράκι με τα ανακατεμένα πλακάκια και τα παιδιά που ρίχνουν ζεϊμπεκιές σε ρυθμούς φρι-σταιλ.  Χαίρομαι και ας είμαι αγοραφοβική...
 
Ωχ, Αθήνα μου, είσαι εξαιρετικό πλάσμα. Είσαι μια φαβέλα της υποκουλτούρας και έχεις μια άγρυπνη ραδιοφωνική φωνή, καυλιάρικη. Παίζει Μάρκο από ένα ταξί... αυτός θα με πάει πίσω στο τροχόσπιτό μου, το’ χω αραγμένο σε μια φάτνη. Χριστούγεννα και πάλι...