Βέρα I. Φραντζή: Η ιστορία μιας αριστούχου

Έπαιρνα αριστεία ακατάπαυστα σε όλες τις τάξεις της μαθητικής μου ζωής. Ήμουν απουσιολόγος σε όλη μου τη σχολική καριέρα, είχα απουσιάσει συνολικά είκοσι μέρες από το σχολείο και αυτό για να διαβάσω για τις πανελλήνιες, και φορούσα μυωπικά γυαλιά. Ήμουν ένα τυπικό δείγμα “φυτού”, όπως με φώναζαν οι συμμαθητές μου και το είχα τιμή και καμάρι και κορώνα και διαχωριστική γραμμή από τις κοπάνες από επιλογή.

Έπαιρνα αριστεία όχι γιατί ήμουν διάνοια, απλώς κατέβαλα την ελάχιστη προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλλει ένας μαθητής δημοσίου σχολείου μιας φτωχογειτονιάς. Π.χ. έφερνα τσάντα κάθε μέρα στο σχολείο, είχα τετράδια για όσα μαθήματα απαιτούσαν τετράδιο, και φυσικά φορούσα μυωπικά γυαλιά. Μάλιστα, δε φορούσα μυωπικά γυαλιά έτσι απλώς για να τα φοράω, αλλά ήμουν πρώτη ανάμεσα στις γκαβές του σχολείου με πέντε βαθμούς μυωπίας ήδη στα δεκατέσσερά μου χρόνια.

Ήμουν κατα βάθος αεριτζού. Είχα κάποιες βάσεις και μετά αυτοσχεδίαζα. Βασική πρακτική και αλάνθαστη ήταν να σηκώνω το χέρι μου πάντα πρώτη με φόρα και πυγμή, πριν καλά-καλά διατυπωθεί η ερώτηση. Έτσι, έπειθα ακόμη και τους καθηγητές των θετικών μαθήματων, αν και οι γνώσεις μου σε αυτό το πεδίο άρχιζαν και τελείωναν στις προσθαφαιρέσεις.

Περνούσα ζωή χαρισάμενη και ήμουν ο Ρουβάς των επιτυχιών ώσπου κάποιες συμμαθήτριες συνειδητοποίησαν πως “είμαστε δεκαεφτά και πρέπει να διαβάσουμε σοβαρά, αν θέλουμε να περάσουμε στη Φιλοσοφική και να έχουμε αυτό το πτυχίο που μπορεί να μας εξασφαλίσει με σχεδόν εκατό τοις εκατό επιτυχία μια θέση στον ΟΑΕΔ, μα έναν καλό γαμπρό θα τον βρούμε”. Παρόλο που έχασα τα πρωτεία, ως και τις τελευταίες μέρες της ζωής μου στο λύκειο ήμουν αξιοσέβαστη και φίρμα και όλα έβαιναν καλώς.

Τα αριστεία κρεμόντουσαν μέχρι πρότινος στον τοίχο του παιδικού μου δωματίου. Μάλιστα, είχα ένα υπογεγραμμένο από τον Αρσένη και μια καταπληκτική φωτογραφία από μια απονομή αριστείων αλα μπρατσέτα με την Γιαννάκου. Ωραίες εποχές…

Δε δαιμονοποίησα ποτέ αυτά τα υβρίδια διάκρισης, μα καθρέφτιζαν τις προσδοκίες τις δικές μου και των γονιών μου. Κάτι τόσο ασήμαντο όσο η βαθμολογία που βρισκόταν στην διακριτική ευχέρεια κάποιου καθηγητή, λειτουργούσε σαν γνώμονας ολόκληρης της σταδιοδρομίας μου, που φαινόταν να μην επιτρέπει αποτυχίες. Δεν ήταν η εμμονή η απόκτησή τους, μα εκείνη τη μοναδική χρονιά που το έχασα είχα πραγματικά στεναχωρηθεί όπως πικραίνονται οι έφηβοι και έπειτα το ξεχνούν, γιατί κάποιο άλλο πρόβλημα θα προκύψει.

Ένα σχολείο χωρίς βαθμολογία φαντάζει ιδανικό. Ένα σχολείο χωρίς άγχος μα μονάχα ατόφια γνώση θα ήταν βάλσαμο για τη δύσκολη περίοδο της εφηβείας. Δε γνωρίζω αν τα παιδιά θα χαλαρώσουν έως σημείου πολτοποίησης και δε θα ανοίγουν ούτε εξώφυλλο σχολικού βιβλίου, μα έστω σαν πείραμα χρειάζεται να το δοκιμάσουμε. Να δώσουμε πραγματικά στην ισότητα μια ευκαιρία. Ήρθε ο καιρός να ζήσουν τα παιδιά χωρίς βάθρα και ενέσιμα εικοσάρια. Να δημιουργήθει άμιλλα για την ικανοποίηση του μαθητή, την ποιότητα της παιδείας, να σφίγγεται η καρδιά πολλών καθηγητών για τους αδύναμους. Να υπάρχει ελπίδα όχι διαχωρισμός.

[ αναδημοσιεύεται από εδώ ]