Κάπα Κάπα Μοίρης: αριστεία

Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρω να πω κάτι παραπάνω απ’ όσα οι περισσότεροι ξέρουν (ή φαντάζονται πως ξέρουν) για την κατάθλιψη. Για την ακρίβεια γνωρίζω -ιατρικά, θωρητικά μιλώντας- γι αυτήν λιγότερα απ΄ όσα για ένα Α320 κι ας μου είναι -αυτή η συγκεκριμένη γνώση- άχρηστη.

Κατά καιρούς διαβάζω από δω κι από κει για εννιά, δεκατέσσερα σημάδια (γιατί όχι στρόγγυλα δέκα, είκοσι, άραγε; ) που προειδοποιούν για κατάθλιψη, για τα -και σωματικά- συμπτώματά της, για τεστ κατάθλιψης, για τη διάγνωσή της, για την αντιμετώπιση. Δεν είναι καρκίνος, λένε. Υπάρχει γιατρειά, λένε. Αρκεί να παραδεχτείς πως ζεί εντός σου ή εσύ εντός της, μην χαθούμε περιπλανώμενοι στα χωροταξικά.

Την πρώτη φορά που άνοιξα μια σελίδα να διαβάσω για τα συμπτώματα (περισσότερο από περιέργεια, για να δω τι τραβάνε οι άλλοι, πάντα «οι άλλοι») κατάφερα να φτάσω ως το 6 και σταμάτησα. Πρώτη φορά άγγιζα το άριστα, με 5 στα 6. Μπορεί και 6, αφού αμφιταλαντεύτηκα πολύ πριν ξεκαθαρίσω μέσα μου αν το να βγαίνω σπάνια έξω οφείλεται στην όλο και λιγότερο ελκυστική σύνθεση της παρέας ή στο κόστος ενός καφέ, μιας μπίρας, μιας -έστω τραγικά μέτριας- marguerita. Όμως θυμήθηκα πως ποτέ δεν έλειψε το δεκάευρο, αντίθετα με την ραγδαία καταποντισμένη διάθεση να ψάξω για παπούτσια, ζώνη, πουκάμισο, ένα μπλουζάκι έστω.

Τα άλλα πέντε, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ήταν πιο τρομαχτικά. Ραμμένα, θαρρείς, πάνω μου. Ούτε στην Savile Row, ούτε καν στην Old Bond Street θα τα καταφέρναν να τα καλουπώσουν πάνω μου καλύτερα. Υποθέτω, βλέποντας τριγύρω, πως δεν μπορώ να «καυχιέμαι» για μιαν αμφιλεγόμενη, ανύπαρκτη εν τέλει, μοναδικότητα. Αγνοώ αν είναι σύμπτωμα της εποχής, το βλέπεις όμως πως μεταλλαχθήκαμε πλέον σε άριστους ξενιστές, σε ιδανικά επωαστήρια αυτού, αυτών που μας τρώνε τα σωθικά.

Οι γιατροί λένε πως ακόμη και δυο κουμπιά να ‘χεις απ΄ το κοστουμάκι αυτό, μπορεί και να αρκούν για την διάγνωση. Αν σκεφτείς πως ξεκίνησα με σκοπό να γράψω λίγες κουβέντες για την άνοιξη που (δεν) έρχεται κι αντ΄ αυτού κατάφερα να ανασύρω απ΄το μυαλό μου σκόρπιες ολοφώτεινες εικόνες, απ’ το Dawn του Otto Dix ως τα σκυλιά του Francis Bacon και, ασυναίσθητα σχεδόν, Nick Drake στα ακουστικά (όταν παλιά σμπρωχνόντουσαν όλοι οι άγιοι popάδες για να με βγάλουν έξω για πικ-νικ και μπίρες σε παγκάκια, γκαζόν και υγρή -ακόμη- άμμο), καταλαβαίνεις πως ακόμη και το 6 στα 6 με αδικεί κατάφωρα.

Δείτε επίσης: