Πάνος Θεοδωρίδης: Οι γενιές και του σπανού τα γένια

Σαν από παιδική εκπομπή που βγαίνουν κατι ημιπολυτελή τέκνα με μανδύα ταλέντου και δηλώνουν «εμείς τα παιδί θέλουμε αυλές να παίζουμε και να γλυτώσει το περιβάλλον» τρώγοντας γλυκατζούρες με τέσσερα κιλά περιτύλιγμα και δύο τόνους διαφημιστική ρύπανση έκαστον.

Και γιατί όλα αυτά;

Προστατεύουμε τους νέους για να μην κάνουν μαλακίες από άγνοια ή παιγνιώδη διάθεση.

Και για να μην επηρεάζονται από κακοί αθρώποι.

Δεν κατάλαβα πότε και πού μπαίνει η κρίσιμη διαχωριστική. Τις μαλακίες των μεγάλων, τις θεωρούμε δηλαδή «θαύματα που δεν πέτυχαν;»

Αν κληρώναμε δέκα μαθητικά δεκαπενταμελή να κυβερνήσουν, να πολεμήσουν, να δικάσουν, να ευλογήσουν και τα λοιπά, εκτός από πρωτοσέλιδα που θα τους έθαβαν, δεν θα είχαμε καμιά διαφοροποίηση στην ύπαρξη του ρημαδοκράτους.

Απο διασπάσεις και αλληλοϋπονόμευση ξέρουν, από διαφθορά επίσης (λέγε με εκδρομαί-ταξίδια εκ των πρακτορείων ταξιδίων) εξάρτηση απο τις υπηρεσίες του Δημοσίου θα είχαν (απλώς θα τους έστελναν σέλφις και όχι έγγραφα).

Καταλήγω πως αφού τους κάνουμε σαν τα μούτρα μας, δεν υπάρχει ελπίδα μήτε από τα χλοάζοντα μάγουλα ή το αδέξιο μακιγιάζ τους.

Βλέπετε σε ποιόν παράδεισο τα έχουμε εγκαταστήσει.

Εργαλεία αναδιανομής εισοδήματος μεταξύ γονέων πόλης και ενοικιαστών γκαρσονιέρας με διπλανό μαγαζάκι πιτόγυρου.

Μπα. Την άλλη φορά, μάλλον θα μιλήσω γιά το Ποτάμι. Κόμμα δεν έχει καταστραφεί σε ολιγότερο διάστημα.

Δείτε επίσης:

Ο Βαλεντίνος των ΜΜΕ

30f39d0e0a2aefa3217b08e6b2715f58.jpg

Κάτι για το χειμώνα

Σπανούλης Βασίλης