• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Κοφτή, ξέρει, καλή στα δύσκολα.
Φουρνιές στιχουργών 4/4
Πάνος Θεοδωρίδης | 02.06.2014 | 18:31
Νικολακοπούλου: το «εγώ» χωρίς ενοχές.
 
Από τις πρώτες που μιλούν σε πρώτο ενικό και σπανιότερα με γνωμικά. Ξεκίνησε και επικράτησε με Κραουνάκη, αλλά μετά και Αντύπας, Σπάθας, Γαλάνη, πολλοί και άλλοι τόσοι ξένοι σε μελωδίες «παραφρασμένες» .
 
Χάρη σε αυτό το «εγώ» ο στίχος της είναι πεπλεγμένος, συχνά στα σύνορα σύνταξης και επιφωνήματος, κάποτε ατυχής, χωρίς όμως συνέπειες στην επιτυχία του.Άλλοτε με επίσπευση του τραγουδιστή ή του παραγωγού, εκτός από τον Μπρέγκοβιτς που «ρούφηξε» την ελληνική πελατεία του χάρη στην τέχνη της  ίδιας κυρίως. (Στην περίπτωσή του, ο ίδιος ο Γκόραν Μπ. χαράμισε ένα Elo Hi και δέχτηκε πως υπαρχουν βενζινάδικα στα σύννεφα.)
 
Πέρα απο πλάκες ή αποτελέσματα μιας ιδιωματικης τεχνικης, η Λ.Ν έχει  σπείρει την ατμόσφαιρα με τρανταχτά σουξέ που χορεύτηκαν, αγαπήθηκαν, μελαγχοληθηκαν όσο λιγα απο το τέλος του αιώνα.
 
Ο προσωπικός τόνος είχε ξεκινήσει δειλά κυρίως με το Λευτέρη Παπαδόπουλο, αλλα τότε εξέφραζε τις πεποιθήσεις ενός οπαδού, μιας προσωπικότητας που διαπιστώνει ποιότητες εν αριστερή μελαγχολια.
 
Η Νικολακοπούλου έχει σπάσει κυρίως την λογικη του κουπλέ.
 
Οι στίχοι της συχνά γίνονται χαρακτηριστικοί, ενθυμητικοί ενίοτε εμβληματικοί ,όπως ο Γερμανός ,οι Κατσιμιχαίοι, συχνά έπρατταν υμνώντας κάτι σαν «Σόλωνος και Σίνα», και γυναίκες με όνομα και παρόνομα, ενώ εκείνη καλει στον Άδωνι γιά καφέ, όπου αράζουνε και αθλητές.
 
Στον τύπο του «ακριβό μου διθέσιο» έχει πάντως διαπρέψει .
 
Διαλέγω την «κιβωτό» γιά τα τρισύλλαβα φινάλε και τις τρεις λεξεις «μαύρα νερά λουστρίνια», κλασσικό σύνορο της ποίησης προς την κειμενογραφική διαφήμιση,ακόμη σε λειτουργία.
 
Έχω μια κιβωτό
που πιάνει τα εκατό
κι από τα φινιστρίνια
μαύρα νερά λουστρίνια
τα κοιτώ.

Την άλλη Κυριακή
άμα δεν είσαι `κει
τα φώτα της θ’ ανάψω
να σ’ αγαπώ θα πάψω
μείνε ’κει.

Η καρδιά δεν αντέχει πολλά
μοναχή μεσ’ στο κόσμο κυλάει
Και μετά πριν ανέβει ψηλά
σε μια πόρτα κλειστή
αχ τι νύχτα κι αυτή
για να βγεις να κρυφτείς
τα φυλάει.

Έχω μια μηχανή
δεμένη με σκοινί
που δεν μπορεί να φύγει
είσαι πληγή που ανοίγει
το πρωί.