• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Φουρνιές στιχουργών 2/4
Πάνος Θεοδωρίδης | 31.05.2014 | 18:00
Κοφινιώτης, η τέχνη τους ακόμη πλανόδια ...
 
Ο Κώστας Κοφινιώτης εζησε στα γεμάτα τον εικοστό αιώνα. Οπως οι στιχουργοί της εποχής του, μισό καβάλημα του μεσοπολεμου και μακρά μεταπολεμική διαύγεια.
 
Απο τον Σούκα,τον Χιώτη  και τον Μουζάκη ,στον Γιακοβλεφ, τον Ραπίτη ,τον Σουγιούλ και τον Γούναρη, ξεχνάω και άλλους είκοσι, έπραξε (δεν βρίσκω καλύτερο ρήμα) δεκαδες πιασιάρικα τραγούδια και μερικα αντέχουν στις περαντζάδες των κατ΄ονομα ρομαντικών.
 
Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η πολυτεχνίασις.
 
Οπως ο διευθυντής ορχήστρας, σκιτσογράφος, μέλος της Μάνδρας του Αττίκ, συνθέτης, τραγουδιστής και μέγας άρχων της χαβάγιας,  σατιρικός ποιητής και παιχνιδιαρης, Κώστας Μπεζος ή Α.Κωστής δούλεψε ακόμη και με τον Τέτο Δημητριάδη στην παραγωγή ρεμπέτικων, ο Κοφινιωτης, πιστός στις δουλειες του ποδαριού, άλλοτε υπάλληλος και κατά βάση στηριγμένος στις φιλιες του και στην ικανότητα να γράφει σύμφωνα με  το μετιέ καθε συνθέτη ή τραγουδιάρη ( σκληρό μελό για την Νινή Ζαχά, υπερτονισμένη ρομαντίλα γιά την επιβλητικη Μαίρη Λω σε συνθέσεις του ζαχαροπλάστη εμιγκρέ Νίκυ Γιακοβλεφ, παιγνιωδης όταν ο Ραπίτης τον καλούσε για καμια γλυκειά Μαράτα και ο Μουζάκης γιά τα πνευστά του κεφάτα, συνεργάτης ανθρώπων απο τον Αττίκ στον Τζουανάκο, ποτέ δεν τους πρόδωσε.
 
Θα μου βάλεις την κουλούρα και θα πεις κι ένα τραγούδι.Αυτος ο άλλος ,είν΄ευεργέτης μου μεγάλος. Για να σου κάνω με το φεγγαράκι εξομολογηση ερωτική.
 
Είχε και ακεφιές άλλα ήταν γκαραντί, λίρα Αγγλιας ο στίχος του. Ακόμη όμως οι στιχουργοί ήταν πλανόδιοι.
 
Τύπωσε και μια λησμονητέα ποιητική πλακέτα-δεν έκανε γι άυτά, θυμόσοφος, βαρετός και με προσπάθεια να μοιάζει καποιο κακεκτυπο παλαιού ποιητή.
 
 
Μπορεί τραγούδια να γραφτήκαν για τα μάτια σου
για την χαδιάρικη βελούδινη φωνή σου
Τ’ άστρα μπορεί να περπατούν στα σκαλοπάτια σου
να τρεμοσβήνουν για να πάρουν το φιλί σου

Μπορεί να είναι ερωτευμένη όλη η πλάση
με των χειλιών σου τ’ ολοκόκκινο κεράσι
μα εγώ πετώ σε κόσμους άλλους, στα αιθέρια
σαν με κρατούν αγκαλιαστά τα δυο σου χέρια

Τα δυο σου χέρα αγαπώ, τα δυο σου χέρια
που `ναι σαν όμορφα, κάτασπρα περιστέρια
όταν τα νιώθω να μ’ αγκαλιάζουν απαλά
η πλάση όλη, όλο φως, χαμογελά

Τα δυο σου χέρια αγαπώ, τα δυο σου χέρια
και τούτο μόνο στη ζωή μου νοσταλγώ
να με χαϊδεύουνε χειμώνες καλοκαίρια
και να πεθαίνω μ’ ένα θάνατο αργό