Πάνος Θεοδωρίδης: Μιλούνε για κινδύνους, ιδού ένας κίνδυνος(*)

Δεν νομίζω πως υπήρχε ζωντανός οργανισμός που να περίμενε περισσότερα από μια μικρή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, όταν άρχισε να κυκλοφορεί ως μοτίβο το «παραιτηθείτε».

Κανένας σχολιαστής δεν θα αποτολμούσε να προδικάσει επιτυχία, όταν σε μια προηγούμενη, μεγαλύτερη συγκέντρωση, η προσοχή εστιάστηκε σε κάποιον χαμογελαστό που κατέβηκε να κόψει κίνηση με το απεριτίφ του.

Οι συναρπαστικές περίοδοι άλλων δεκαετιών με τα κινήματα της κατσαρόλας, πάντα αφήνουν ένα λέπι νοσταλγίας. Αλλά έως εδώ.

Όταν οι λαμπρώς μαγειρεμένες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν μόνο το ένα δέκατο του δείγματος να πιστεύει ότι μια νέα κυβέρνηση θα άλλαζε κάτι στην υπάρχουσα κατάσταση, το πολύ που θα εμφάνιζε αυτός ο παραιτησιούχος χώρος θα ήταν μια κομιλφό εκδοχή ενός Ρουβίκωνα των αντιπόδων.

Η κυρία Σοφία, με τα παιδιά της και τις ταμπελίτσες, εμφανίστηκε στον «Εθνικό Κήρυκα» και την Εφσύν. Δεν ήταν ακριβώς ρεπορτάζ, όσο τιράντες γνώμης.

Η σούμμα ήταν στις δηλώσεις της μητέρας, προδήλως προετοιμασμένες. Υπήρξε και ένα μονόλεπτο βίντεο, που ωστόσο, ακόμη και εκεί, η ταμπέλα του διέφερε από τα λόγια της.

Η κυρία Σοφία έγραψε μια σειρά ανασκευαστικών προτάσεων, αλλά ήταν πολύ αργά. Ένας ορυμαγδός από αντιρρήσεις και διαμαρτυρίες, συνοδευόμενος από πληθος λεπτομερειών, χρήσιμων ή όχι, ήταν αρκετός για να τοποθετήσει την κυρία Σοφία στην πινακοθήκη των Απαράδεκτων.

Αμφότερες οι πλευρές, έκαναν ευρεία χρήση του ύφους του Γιώργου Τράγκα και άλλων διδασκαλων του Γένους.

Οι «αγανακτισμένοι» πάντως ήταν ένα παλαιότερο κίνημα, πάλι στες παρυφές της πλατείας, που αντιμετωπίστηκε από την άλλη πλευρά, με τον ίδιο πσόφο. Όπως και οι «δεμπληρώνοντες», και άλλες κινηματικές εκρήξεις.

Και μόνο η εμφάνιση ανηλίκων τέκνων σε δημόσιο χώρο, όπως συνέβη, θα αρκούσε για να κλείσει το ζήτημα, με κάποια αυστηρότητα. Κι έως εκεί.

Αλλά εδώ έχουμε ένα αυτοκίνητο με λυμένο χειρόφρενο που το ζευγαράκι που βγήκε να εξηγηθεί μετά από ενα καβγαδάκι, έβλεπε το όχημα να κατηφορίζει στα γκρεμνά, ή (αν θέλετε πιο πειστικό παράδειγμα) κάποιος βγήκε για θαλάσσιο μπάνιο ξεχνώντας το μάτι της κουζίνας ανοιχτό.

Εννοώ πως, απο το 2012 και εφεξής, κυβερνήτες και αντιπολιτευόμενοι, αμη και ηγέτες, χρησιμοποιούν τον Τουίτυ αντί ταχυδρομικής περιστεράς, ενώ οι δικοί μας ξέχασαν τα «επίσημα κυβερνητικά ανακοινωθέντα» και γράφουν non papers.

Διότι η κυβέρνηση διάλεξε άλλο τρόπο άμυνας. Δεν λέει ψέμματα ποτέ!

Απλώς ηττήθηκε σε μια μάχη ,οπότε να περιμένουμε έως να λήξει το γραμμάτιο της θητείας της για να ξαφνιαστούμε ευχάριστα.

Τότε πως γίνεται και η επιδημία του «πσόφου» επεκτείνεται σε κυκλικό κυματισμό, πολύ πέραν μιας πολιτικής κόντρας;

Υποθέτω, επειδή οι εθελοντές των υπογείων της Κουμουνδούρου, εντάχτηκαν στη λεγεώνα, και οι πιό «άξιοι»έγιναν πραιτωριανοί.

Για την άλλη πλευρά, των υποψηφιούχων κυβερνησιούχων,μόνον πένθος κυριαρχεί.

Μια κοπέλα που εμφανίζει προδήλως κεντρώες απόψεις, την πιάνουνε στο στοματάκι τους, την ίδια μέρα που ο πρωθυπουργός τάζει κλάστερ στην κυρία Φώφη!

Υπήρχαν προμηνύματα: εκείνα τα πρώτα χρόνια, με κάλεσαν σε μια συνάντηση περι κοινωνικών δικτύων, έγραψα το κειμενάκι μου, και επήγα. Αχάπαρος.

Δίπλα μου, δέκα καραμπινάτοι Συριζαίοι έλεγαν τα δικά τους. Τους μισούς δεν τους ήξερα και υπέθετα ( ο βλάξ) πως εκπροσωπούσαν άλλους χώρους.

Αμ δε!

(*)Παπαδίτσας, προλογος στο «Εν Πάτμω», 1964.

Δείτε επίσης:

Αντίμετρα

Έχει δίκιο η Πάμελα για το πορνό;

Μνημείο για όλους, τώρα!