Πάνος Θεοδωρίδης: Για τον Ανδρούτσο

Τον γνώρισα δεκαετία του 80, μεταξύ ΝταΚάπο και του πεζοδρομίου του. Πιο γελαστόν άνθρωπο, δεν γνώρισα. Όποτε ανταμώναμε, έκοβα τα έξτρα ποτά. Αχρείαστα.

Βραδυνές παρέες της πτωχομάνας, πετσικαρισμένες από την πολύχρησία.

Άργησα πολύ να μάθω το όνομά του.Εκ του φυζίκ, τον βάφτισα Ανδρούτσο. Το υιοθέτησε.

Στις σπάνιες φορές που τηλεφωνιόμασταν, η αρχική του φράση ήταν ανάλλαγη. «Πετεφρή (χαχαχα) ο Ανδρούτσος είμαι (χαχαχα)». Όπως το γράφω.

Το 1990 ετοιμάζαμε στα χαρτιά, μετά τις «Νεφέλες», μια όπερα μπούφα. Τίτλος «Αλή πασάς και λόρδος Μπάιρον» ,ευφυώς μεταλλαγμένος από τον Σκαμπαρδώνη σε «Αλή Αλή, πασά Τεπελενλή» που ανέλαβε το λιμπρέττο των ασμάτων.

Βασιλική, γυναίκα του Αλή, η Ρούλα Μανισσάνου. Θανάσης Βάγιας, ο Γιώργος Κορδομενίδης.Πουκεβίλλος, ο Σκαμπαρδώνης. Το φάντασμα της Χάμκως, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης. Κατσαντώνης, ο Αργύρης Μπακιρτζής. Κορυφαίος χορού Σουλιωτών, ο Μίμης Σουλιώτης. Μπάιρον, ο Νίκος Καρατζάς.

Σκηνικά, Ακκόκ και Χατζηγώγας. Μουσική, ο Νίκος Παπάζογλου.

Ανδρούτσος, ο «Ανδρούτσος», παμψηφεί. Κυρά Φροσύνη, ρόλος για την Βάνα Μπάρμπα- δεν θυμάμαι ποιος ανέλαβε τα κονέ.

Στείλαμε το έργο σε τρία σχήματα επαγγελματικά, αλλά ξεχάσαμε να κρατήσουμε αντίγραφο. Το ένα πρέπει να το πήρε ο Τσιάνος. Η Δέσποινα σκηνοθετούσε, εώ Αλής.

Ήτανε να γίνει μαζί του μια δουλειά στη Σάμο, δεν κάθησε. Μετά ,ανέλαβε την Έκθεση του Αγίου Όρους. Μερικά χρόνια, τον αντάμωνα στην Κέρκυρα, που ήρχονταν για μια δουλειά.

Και μετά, πέρσι στον Βόλο, νάτος πάλι. Mε παλαιούς των ημερών φίλους, όλους καθηγητάδες.

Τα ίδια γέλια.

Και τώρα, νεκρός. Ως Γιώργος. Τριανταφυλλίδης. Άλλος πέθανε. Όχι ο Ανδρούτσος μου.

Όχι βέβαια νεκρολογία. Μήτε θρήνος. Όποτε τον ανακαλούσα στη μνήμη, φαιδρυνόμουν. Φαντάζομαι, κι αυτός το ίδιο.

Ιδιότητα δεν έχει μια γνωριμία τιμιωτέραν.

Δείτε επίσης:

Ο "να το δούμε"

Ανάμεσα στο κενό της Δύσης και στον μύθο των Αράβων

Πες μας, γιαγιάκα, ένα παραμύθι...