Πάνος Θεοδωρίδης: Αναφορά στον άγγελο. Τελευταίο.

Ώσπου να έρθει η πάρεση, η παραλυσία, τα εγκεφαλικά, τα αναπνευστικά, τα καρκινικά και τα εγκαρδιακά φαινόμενα που θα ακυρώσουν τις δεξιότητες, είμαι ένας τεχνίτης, ένας κάλφας, χειρώνακτας και γκρινιάρης,όπως όλοι οι καλοί τεχνίτες.

Θα μου ζητάτε ένα είδος κειμένου και θα σας παραθέτω τέσσερα.

Μπορώ να συγγράψω τα πάντα, όχι από παντογνωσία αλλά από άσκηση.

Διότι έχω καταλάβει πως η συγγραφή έχει πρώτη ύλη τους ήχους, όπως και η ποίηση, αλλά απλώς τους διαχειρίζεται προς την μορφή μιάς ελαφρά κατανοητής γλώσσας πράγμα που η ποίηση δεν κάνει.

Με την ίδια λογική, η επικοινωνία με τους ανθρώπους είναι πάλι ζήτημα ήχων που όμως μεταφέρουν δυνατά μηνύματα.

Αυτό ισχύει και γιά την εικόνα της επικοινωνίας.

Δοκιμάστε μπροστά στο κοινό να παραστήσετε οτιδήποτε και οποιονδήποτε.Θα το καταφέρετε μόνον όταν ο εσωτερικός σας πομπός εκπέμπει δυνατά το σήμα πιστέψτε με,ακούστε με!

Θα σας ακούσουν,και μάλιστα με ευχαρίστηση.Είναι πράγματα μαγικά, δηλαδή εύκολα,που τα παρουσιάζουν ως δύσκολα οι γνώστες και οι σύμβουλοι.

Όντως, άγγελε.

Δεν μου ζήτησες να κάνω τίποτε.Η ουσία σου δεν περιέχει αιτησιογράφο.

Είσαι μέρος του λόγου.

Είσαι απόσπασμά του, τεμάχιο,είσαι ο Λόγος.

Και η ποίηση είναι ήχοι που τρέπονται σε τέχνη διά του Λόγου.

Τέρποντες τον Λόγο ήχοι.

Αυτό ήταν!

Πουθενά δεν υπάρχει στο γενικό κατάστιχο των ποιητικών καιρών καταγραμμένη η γλώσσα και οι λέξεις.

Υπάρχει ο Λόγος και υπάρχουν οι ήχοι.

Με αυτά τελείται και η ποίηση.

Επί έτη επτά και τριάκοντα δεν μου έλεγες τίποτε, δεν μου υπέβαλες προτάσεις, δεν σου μιλούσα και οι επικλήσεις μου ήταν μέρος της λατρείας ενός χρυσού μόσχου.

Πάνω στο καμπύλο δέρμα της γαίας, όπως περίπου τροπαλίζονται τα νέφη ,διέρχονται σπηλιάδες από τον Λόγο.

Εσύ, ο επιλεγόμενος άγγελος, είσαι μιά αστραπιαία εικόνα ενός περίπου ατμοσφαιρικού φαινομένου.

Όλοι σε βλέπουν, όλοι σε λησμονούν.

Γιά να σε καταλάβουν, σε ενδύουν με τα δικά τους πρόσωπα,με τον δικό τους ουρανό,με το δικό τους δαιμόνιο.

Όπου περνάς,αφήνεις αδιόρατα σημάδια.

Ο ζωγράφος σου καταθέτει την χημεία του και την μετατρέπεις σε ύλη υπό επίγνωση.

Ο φιλόσοφος αναστενάζει και του μοιράζεις με το κουταλάκι σύμφωνα και φωνήεντα που θα γίνουν κάποτε μιά κατανοητή γλώσσα.

Ο ερωτευμένος σου ανοίγει ένα τρυφερό χασάπικο ξένων μελών και αποσπασμάτων(που αποτελεί την μόνη του περιουσία) και τον προικίζεις με βαρειές μυρωδιές από την χλωρίδα του πλανήτη.

Ο ποιητής; τι σου προσφέρει ο ποιητής; Τώρα απαντώ: ήχους.

Και εσύ φωτίζεις τους ήχους αυτούς με μία εξαίσια σημασία,που είναι άρρητη και άφωνη,αλλά συντονίζει τη μοναξιά του.

Και οι λέξεις; η γλώσσα; οι πληροφορίες, οι γνώσεις, η αλλότρια και αντισυμβατική σύλληψη της πραγματικότητας;τί είναι αυτά που μας βασανίζουν συνεχώς, τα βελτιώνουμε, κλαίμε όταν χαθούν; ποιό είναι το νόημά τους;

Είναι το νόημα που τους δίνει ο μάγος της φυλής, ή έστω ο φύλαρχος.

Αυτός ντύνεται και στολίζεται τα σύμβολα της εξουσίας, τα άπειρα ταλισμάν της εμπειρίας του,όπως ο ποιητής φορτώνεται όλες τις λέξεις που ξεχώρισε και τις φοράει επάνω του, κατά την ώρα που αισθάνεται πώς αρχίζει η δική σου ιερουργία.

Δένει στα μαλλιά του ένα ματσάκι δύσβατα ρήματα,κρεμάει από τον σβέρκο του παλαιούς τεθλασμένους στίχους, πλένει τα μέλη του με μάγμα από την ύφυγρη ρηματική ψάμμο, περιζώνεται την γραμματική, θέτει την πιό σπουδαία του κατάκτηση, τον πρώτο στίχο της ημέρας ως πετράδι πάνω στον αφαλό του.

Και μετά, βγαίνει έξω, στο αεράκι και εκβάλλει ήχους.

Περιμένει οι ήχοι να μετατραπούν σε Λόγο.

Γιά να βοηθήσει την τελετουργία, ασκείται ώστε οι ήχοι του να είναι ρυθμικοί, να έχουν αναστροφές, να τροχαϊζουν και να εκφέρονται αναπαιστικώς, αλλά εάν δεν κατεβείς από την μετοικεσία των νεφών,οι ήχοι παραμένουν ήχοι και ακόμη ένα αδόκιμο στιχούργημα μπαίνει στη γραμματολογία των καιρών.

Φύλαρχος ή σμίνθωψ ή ποιητής.

Δεν υπάρχει άλλη συνέχεια.

Χαίρε τώρα,λάβε την λογοδοσία τούτη,υπό μορφή αναφοράς, υπό τον τύπον μακράς δημοσίας επιστολής,και παρακαλώ να εγκύψεις και να δράσεις διά τα περαιτέρω.

Σχεδίαζα, παρακινούμενος από άλλα, ασύμβατα γεγονότα του βίου, να εκμαιεύσω από την επιστολική μου ύλη μιά μορφή αντ΄αυτής, να δημιουργήσω ένα πλέγμα υποθηκών, λογοτεχνικής καταγγελίας, σοφών παραθεμάτων, εκ πλαγίων σαρκασμού και της σχετικής περί αυτά φιλολογίας.

Δεν χρειάστηκε.

Κράτησα τα αυτοκριτικά και αυτοβιογραφικά στοιχεία υπό πλήρη έλεγχο.

Δημιούργησα επίτηδες ελλείματα στην ανάπτυξη των υποθεμάτων.

Υπήρξα εν μέρει υπερόπτης, εν μέρει ψεύτης.Αλλά δεν αντέχω άλλο την διεκδίκηση των ουρανών.

Αισθάνομαι προσήλυτος εκ βαρβάρων.

Στον κόσμο όπου με τοποθέτησαν οι τύχες και τα ντόμινο των καιρών,έχουν ζήσει πολλοί ποιητές,όλοι καλύτεροί μου.

Ενόσω διακονώ εργόχειρο, θυμάμαι με νοσταλγία την πτήση.