Στα στερεότυπα των ταινιών σλάπστικ, κυκλοφορεί ένας σιωπηλός κακούργος που δεν ομολογεί. Κάποιος εκπέμπει το λυτρωτικό «θα τα ξεράσει όλα» και ένας ήρωας τον πιάνει από τα μαλλιά και τον ταρουκουνάει, οπότε ο κακούργος κελαηδάει. Το κοινό δακρύζει από τα γέλια.

 

Στην ομολογία, στο κελάηδισμα και όχι σε «αδιάσειστα στοιχεία» βρίσκεται η βάση του κράτους δικαίου. Όσο πιο δίκαιο είναι το κράτος, τόσο περισσότερο αποδέχεται τον ορό της αλήθειας και άλλα μέσα που ενισχύουν το κελάηδισμα. Τσιριτσίρι, τσιριτρό. Και γέλια στο ακροατήριο.

 

Την εποχή της παραγωγής των μεγάλων ηρώων και αθλητών της πίστης ,τότε που τους έριχναν στους λέοντες και στους μονομάχους, σώθηκαν έγγραφα, κυρίως από την βόρεια Αφρική, όπου άκεφοι γραφειοκράτες εφαρμόζουν τον Νόμο:

 

 

Επίσκοποι και πιστοί, θυσιάζουν, αλλά παρακαλούν να μη γίνει μεγάλο θέμα διότι ο τάδε και ο δείνα, γνωστοί υστερικοί, θα τους κάνουν βούκινο.

 

Ο αναγνώστης (τέτοια στοιχεία υπάρχουν στο βιβλίο «Ο Κωνσταντίνος και ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης») κλείνει το κεφάλαιο με πικρό χαμόγελο.

 

Είναι ο γνώστης, όχι ο φιλόσοφος. Στην άχαρη ζωή του δικαιούται ένα γελάκι.

 

Τι ήταν οι διαδόσεις περί αρχείων της ΕΣΑ; Ομολογίες ατόμων διαλαμψάντων σε ό,τι ονομάστηκε «αντίσταση», καταθέσεις που πάρθηκαν υπό συνθήκες βρωμόξυλου και βασανιστηρίων ή απειλών.Είχε βουίξει ο τόπος την εποχή της κηδείας του Αλέκου  Παναγούλη. Άλλα εκεί λειτούργησε το πουκάμισο αδειανό: μια φρενοβλάβεια,ή καλύτερα μια φρεναπάτη. Όπως ο κενός φάκελος της Κύπρου, που εν τη κενότητι αυτού διέσωσε εκατοντάδες καριέρες, όπως δεκάδες «άγνωστα στοιχεία» που βγαίνουν κάθε τόσο και όταν δεν είναι πλαστά, τα θεωρούν πλαστά. Εκεί κανένας δεν γελά, κανείς δεν κελαηδάει. Ρίχνει λάσπη που κρατάει ύφυγρο το δέρμα και μετά όλα ξεραίνονται. Έχουμε δει διάφορα παραδικαστικά και παρεκκλησιαστικά, λόγου χάρη, πολλούς διασυρμούς και μένουμε παγερά ανέκφραστοι.

 

Μπούκουρας θα ειπεί εύμορφος στα αρβανίτικα.Ο Μπούκουρας που έκλαψε σε μιά Βουλή κυριολεκτικά γιά κλάηματα, διάλεξε τον παραδοσιακό τρόπο άμυνας των δικολάβων που διασώθηκε και στα αδέσποτα τραγούδια : «αν είσαι μάνα και πονείς/έλα μια μέρα να με δεις/έλα πριν με δικάσουνε / κλάψε να μ ΄απαλλάξουνε»

 

Η στάση του εξαγρίωσε τους πιο πεισματάρηδες παλαιούς ομοϊδεάτες του, και αυτό προς αμοιβαία  ωφέλεια. Οι σκληροπυρηνικοί που δεν «κιότεψαν» θα δούνε τα ψηφαλάκια του κόμματός τους να τραβούν την ανηφόρα, ενώ τον Μπούκουρα πλαισίωσαν Ανέλες με μαντίλια:

 

Ο Μπούκουρας κλαιγότανε σε βουλευτών λημέρια

κι οι μπράτιμοι τον βρίζανε πως πάτησε τη μπέσα

 

«Αυτοί δε με δικάζουνε και δικαστές δεν είναι

Μήτε Μπακόλας είμαι εγώ μηδ'  Άγος Μουχουρδάρης

 

Εμένα Αντρέας μ' έχτισε, τον λέγαν Παπαντρέο

Που δίδασκε εθνικισμό πριν βγείτε απ΄τ΄αβγουλάκι»

 

Ευθύς τον ταχταρίσανε Ανέλες με μαντίλια

Και θύμιζαν Καβαφικούς πέριξ του Σαρπηδόνος

 

«Κι άν τέσσερα τοις εκατό τσιμπάνε οι θυμωμένοι

Περσεύουν μάνες μπόλικες γιά εμάς τις νοσοκόμες»

 

Την ίδια πίσημον ημέρα, ένας Ελλην πρωθυπουργός, οδηγημένος απο άλλην δικολαβίαν δήλωνε ότι προσωπικά επιθυμεί να αντιμετωπίσει την Χρυσή Αυγή στα μαρμαρένια αλωνια του πολιτικού στίβου.

 

Αν είναι έτσι, τι ακριβώς έστελναν οι δύο υπουργοί του προς την αρμόδια υπηρεσία της Δικαιοσύνης; Αυτοί δεν ενοποίησαν τους σκόρπιους φακέλους; η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η δική του εξουσία, δεν έστελνε στοιχεία με τα τσουβάλια στους δικαστές;

 

Οχι. Αυτά δεν τα ήξερε ο Σαμαράς, και να τα ήξερε, δεν τα ενέκρινε.

 

Ηταν έτοιμος στο καναβάτσο με το σατέν παντελονάκι και την πετσέτα για την ψύξη σταις ωμοπλαταις, τον συμβούλευε ο προπονηταράς του και την ώρα που πήγαν να ανέβουν χρυσαυγίτες να ξεκινήσει το κατς, τους μπαγλάρωσαν κι έμεινε εμβρόντητος.

 

Με το παράπονο.

 

Τα υπόλοιπα, τα βαθύτερα ή τα του ευπειθούς ακροατηρίου τα λέει καλύτερα η κυρία Βαρσαμή.