Πάνος Θεοδωρίδης: Αμπαντόν ή στην άναψα!

Το 1979, έτυχε και είχα δύο συναντήσεις επί του πεζοδρομίου. Βρέθηκα στο ένα μέτρο με τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, στο Λονδίνο και με τον Φίλιππο του Εδιμβούργου, στο Λήντς. Ο πρώτος περίμενε στη γωνία, ο άλλος έβγαινε από ένα ξενοδοχείο. Αμφότεροι αφύλακτοι και με πολυτελές βλέμμα.

Για τον Τσάτσο, ξαφνιάστηκα πολύ, διότι δεν ήταν τόσο κοντός όσο τον έδειχνε ο Φωκίων Δημητριάδης, να τον συνοδεύει μια λευκή κότα, από την εποχή της απαγόρευσης της παράστασης του Κουν, των «Ορνίθων» εννοώ, ενώ ο Φίλιππος μου εφάνη αγενέστερος των προσδοκιών και τουλάχιστον μία πήχη υψηλότερος.

Επίσης στο Ληντς περπάτησα και εθαύμασα ένα πληθος πεζοδρόμων στον εμπορικό τομέα της πόλης, πράγμα που εσπάνιζε γενικώς, αλλά και στο Λονδίνο προσπέρασα ένα πορτάκι όπου πούλαγαν τα τελευταία εισιτήρια μιας συναυλίας της Κέητ Μπους, ευκαιρία που απεμπόλησα, διότι γκλινγκλίνισα και χάιδεψα σελίνια και χάρτινες λίρες στην τσέπα και έκρινα πως ήταν πιό ποιητικό και τρυφερί να πιώ μερικές πίντες αίηλ, την τελευταία με μια τζούρα ουίσκι, και μετά να επιστρέψω, μέθουας και ευτυχής στο Γιόρκ.

Τότενες, όταν ήσο λιάρδα και τα έβλεπες διπλά ,οδηγούσες ανάμεσα στις δύο ασφάλτους που έβλεπες μπροστά σου. Ήθελε λίγη εξάσκηση, αλλά επιβίωνες.

Αυτά ,τα ασύστατα και νηπιώδη πέρασαν από του γλυτωμού μου το χάζι διαβάζοντας ότι ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας "τσάκωσε" τον πρωθυπουργό να επιστρέφει από Πορτογαλία μέσω Παρισίων, μάλλον από κάρφωμα εκ των αναμενομένων, άρα το γλέντησε ή το παράκανε με τις βόλτες.

Και το «περιβάλλον» του Τσίπρα, αυτό που κάνει παραγωγή non papers, απάντησε πυκνά και λυρικά και δηκτικά, αμή και άσκοπα. Τέτοιο ταλέντο θα ήπρεπε να τιμηθεί με την τοποθέτησή του επικεφαλής της Νέας Λυρικής.

Τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Ίσχυσε, ημέρα όπου ξεκατίνιαζαν τον υπουργό Καμμένο και έβρισκαν κενά στις εγκυκλίους για τα ασφαλιστικά των μπλοκάκηδων, το ρητό «άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε».

Αλλά δεν πρόκειται να αγαπηθούμε, βλέπω. Θα συναντηθούμε σαν ξένοι. Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο. Ο άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες. Ο δαίμων της δωδεκάτης ώρας. Οι γαμπροί της Ευτυχίας. Κλεοπάτρα. Οι ουρανοί είναι δικοί μας. Σουρπουίτσες και τσιτσιλαριά. Ανάξιοι της πατρίδος.

Οι δύο τελευταίες προτάσεις δεν ήταν τίτλοι κινηματογραφικών ταινιών, αλλά η ρημάδα η γνώμη μου για αυτά τα χαζοβιόλικα, αν φυσικά μου ζητηθεί ποτέ.

Δείτε επίσης:

Από τον Μπράντο στον Μπογδάνο

Stargirl

Δημόσια και ιδιωτικά: u]XORIS*