Πάνος Θεοδωρίδης: Στην Τραλαλάνδη

Ήταν να περάσω ένα απολύτως προβλέψιμο Σάββατο. Απένταρο πλην ευχάριστο. Δυό ποθητά τηλεφωνήματα, με φίλο εγκαρδιακό, φιλόφρονα επίσκεψη επιθυμητού όντος, αναστηλώσεις μιας ντουλάπας, τήρηση δίαιτας, οπότε είπα να σπάσω το πρωτόκολλο,και έβαλα ο τάλας να ιδώ την Τραλαλάνδη.

Αυτή είναι μια ταινία που έχει γοητεύσει πολλούς, δύσκολα τραβάς μια κακή κουβέντα στο f/b, τα Όσκαρ έρχονται, παμψηφεί και πάμφωτα, πρόσφατοι θεατές την είδαν και αισθάνθηκαν μία ανακούφισις και μία παραμυθία των ψυχών.

Την πρώτη μου φορά, την είδα σπαστά,γι αυτό και ντράπηκα που ήμουνα τόσο ανόσιος. Οπότε μένω μόνος, σοβαρεύομαι και την ξαναλειτουργώ. Την ξαναβλέπω με το μάτι του προθύμου να σφαγιασθεί.

Πάλι τα ίδια. Την σκυλοβαρέθηκα, τις θρυλούμενες απο εκστασιασμένα sites «παραμπομπές» σε διάσημες ταινίες του παρελθόντος, τις βρήκα ανούσιες πατιτούρες, από μονοπλάνα έσκιζε, η θέση της κάμερας συχνά ευρηματική, η μουσική σκέτη μιούζακ, άκουσμα δεινών εστιατορίων, περιβάλλοντος ασανσέρ και αιθουσών αναμονής, μόνη κίνηση που μ΄άρεσε μιανής με κίτρινη τουαλετίτσα που χορεύοντας, ακούμπησε το γόνατο σε πολυθρόνα, εκκέντρως και μπόρεσα να χαρώ την έσω όψη του ενός μηρού της ,εικόνα που σπανίζει στην οπτική προτίμηση των πιπινιών του εικοστού πρώτου αιώνα.

Στις παραμπομπές δεν είδα κάποιον να θυμίζει τον Γιαντσό και άλλους τυχοδιώκτες της εικόνας. Τα χορευτικά Βρουμάλια τουμεσοπολεμικού Χόλιγουντ τα παρανόησε, ωσάν Καρλομάγνος που κρέμασε δρυίδες από αιωνόβια δέντρα, ενθουσιασμένος με τον εκχριστιανισμό του.

Κοντολογής είδα μια τριφασική παλούκα, με ηθοποιούς-θύματα ενός δολοφονικού σκηνοθέτη.

Αλλά η μέρα έκλεισε και μαζί της εγώ. Ήμουν ο μόνος φταίχτης.

Η ματιά μου έχει θολώσει από την δημόσια βία και την αποσπασματική πρόσληψη της πραγματικότητας, γέρασα, φύρανα και δεν πιάνω πλέον τον σφυγμό της κοινωνίας, είδα ένα αριστούργημα ,δυστυχώς μέσα από οφθαλμούς και βλέφαρα κομμένα από το κοπίδι ενός ανδαλουσιανού σκύλου, γαμώ τον Μπουνιουέλ που κατανάλωσα και τους σπαρτακιστές- ευκαιριστές της μαύρης απελπισίας, που να βγω και να ειδοποιάω τα πιτσιρίκια να περιμένουν κανα πεντάλεπτο πριν τα γαμήσουν οι ανδρείοι της ηδονής.

Είμαι φταίχτης που δεν εκτίμησα το γέλιο και την χαρά της κοινής γνώμης. Γι αυτό και αγνοήστε με και ξεχάστε με.

Δείτε επίσης:

Η νεκρή αναλογική

Ο διατροφικός χάρτης ενός ντελιβερά χωρίς δίπλωμα για παπάκι

67174faad7bd6e61d7cb0c5f6fa5486d.jpg

Τα πένθιμα ταιριάζουν στην Ηλέκτρα