Πάνος Θεοδωρίδης: Είκοσι χιλιάδες βέργες

Δεν ξέρω αν αληθεύει πως μέσα σε τέσσερα χρόνια, από το συμβολικό διάγγελμα του Καστελόριζου, έγιναν πάνω από είκοσι χιλιάδες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη χώρα και το ένα τρίτο από αυτές στην Αθήνα.

Για να υπάρξει κυβερνητική μέριμνα της ανακοίνωσης, υποθέτω πως θεωρήθηκαν ψιλά γράμματα οι διαμαρτυρίες, καθώς με ελάχιστες εξαιρέσεις, ήταν σύμφωνα με τα αρχαία συνδικαλιστικά έθιμα, χωριστές διαδηλώσεις και πορείες, περιφρουρήσεις και σπάνιες διεισδύσεις εναλλάδων, φράχτες και χημικά κυρίως στα λουλουδάδικα της Βουλής και γιάγμα σε μάρμαρα, πάλι κατ΄ έθος.

Συζητήθηκαν διάφορα ζητήματα σε κύκλους πολιτικών ακτιβιστών.Μερικοί υποστηρίζουν την Γενική Απεργία, αλλά φοβάμαι υπό το πνεύμα του Σεφέρη

—Μέρες του Μάη, ο χρόνος της Μεγάλης Απεργίας.

—Δεν είχαμε ούτε εφημερίδες.—Δέστε το βουνό?

Ήταν 3 έως 13 Μαϊου 1926.Οι αργυροί γάμοι που μνημονεύονται αφορούν γεγονός του Μαίου 1951, και σήμερα έχουμε μεν εφημερίδες, αλλά δεν μπορούμε να δούμε το βουνό και τον Άγιο Ιλαρίωνα- είναι στα κατεχόμενα.

Άλλοι απέκτησαν πιο πρακτικό πνεύμα. Γιατί να ακολουθείται μια αναμενόμενη πορεία, πασίγνωστη και ελέγξιμη και δεν ξαμολιούνται είκοσι νέοι σε κάθε σταυροδρόμι καθιστοί,να μπλοκάρει ο τόπος χωρίς χημικά και μολότοφ;

Αυτά τα ακούω βερεσέ για ιστορικούς και εμπειρικούς λόγους.

Πιστεύω πως κάθε συμβολική πορεία ή απεργία, χαροποιεί πάρα πολύ τους ενάντιους, επειδή δεν οδηγεί σε καμία καμψη την πολιτική «αδυνατίσματος» που ασκείται, με μια πονηρή μεταφορά πόρων επιλεκτικά στους ανθρωποφύλακες και στους κλειδωμένους κυβερνητικούς οπαδούς.

Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Το εκατομμύριο ανέργων το έφτασε και το ξεπέρασε ο ιδιωτικός τομέας, ο μόνος τομέας που έχει το δικαίωμα της απεργίας, αλλά κανένας δε νοιάζεται για τις απεργίες του.

Εδώ και δεκαετίες, οι μόνες απεργίες που ενόχλησαν και απείλησαν το όποιο κατεστημένο είναι οι απεργίες του Δημοσίου.

Τώρα φαίνεται η ασυγχώρητη πονηριά του Συστήματος.

Απορούσα, και μάλιστα εγγράφως, από το 2010 ,γιατί δεν αποχωρεί ας πούμε το ένα έκτο του δημοσίου τομέα, που με ένα πλαφόν ανώτατου μισθού και διαχωρισμό της έννοιας της σύνταξης από την έννοια του προνοιακού επιδόματος, θα έφερνε μια σημαντική εξοικονόμηση στις ανελαστικές δαπάνες.

Σκεφτόμουν και έλεγα ανοησίες.

Η μονιμότητα των Δημοσίων υπαλλήλων και όχι η ιδιοφυία του Ελευθερίου Βενιζέλου κατσίκωσαν άμεσα και εμμέσως τον διηνεκή δικομματισμό.

Εκατό χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι δεν έγινε δυνατό να απολυθούν αμέσως μετά την επαχθή Γερμανική κατοχή.

Αν έδιωχνε το Κράτος εκατό χιλιάδες υπαλλήλους σήμερα , η κυβέρνηση θα έπεφτε. Βλέπετε τι γίνεται με την απομάκρυνση δέκα και δεκαπέντε χιλιάδων μονίμων υπαλλήλων…

Η ανακοίνωση λοιπόν ,πως είχαμε είκοσι χιλιάδες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ήταν ακόμη ένα εύρημα να σφίξουν τα λουριά σε μερικές εξεγερμένες συνειδήσεις.

Μέσα στην μιζέρια των αριθμών, βλέπω πως ο δημόσιος διάλογος διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά μιας πολωμένης κόλασης, χωρίς επιχειρήματα και χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο απόδρασης από την παγίδα.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι παίζουν μια πρόχειρη παράσταση ψευτοδιλημμάτων υπό ατελή δικομματισμό και διαξιφισμούς με το κουζινομάχαιρο.

Βέβαια, υπάρχουν για να μας οδηγήσουν αύριο και μεθαύριο και άλλες θεματάρες, όπως ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ζει και οδηγεί οπαδούς, αλλά και πως η Μακεδονία επιστρέφει στην πολιτική ως Μακεδονική σαλάτα…

Δείτε επίσης:

Το πλαστό το πασαπόρτι

I want to be alone...

Μετά είκοσι έτη