Πάνος Θεοδωρίδης: Down in the river to pray

Δεκατέσσερις πολιτικοί αποσύρθηκαν από την διαδικασία και δεν συμμετείχαν. Οι μισοί τουλάχιστον είχαν καταγγελθεί ως μέτοχοι μικρών η μεγάλων υποθέσεων που απασχόλησαν τα πρωτοσέλιδα.

Σε υποθέσεις που οι περισσότερες δεν αποδείχτηκαν στα δικαστήρια. Αλλά δεν ακούστηκαν παρά λίγες συνηγορίες υπέρ αυτών.Κι απο εκείνην τη βαβούρα, έμεινε ένα ερώτημα να πλανάται: το νόμιμο, είναι και ηθικό;

Η ηθική, πάλι και πάλι ,στην επιφάνεια.

Μπορεί να έχετε άλλη γνώμη, αλλά σήμερα πιστεύω πως ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε στη χώρα αμέσως μετά, με την ηθική κάθαρση των πολιτών,είναι μία από τις βασικές αιτίες που καταντήσαμε όπως καταντήσαμε.

Διότι απο τότε, η πολιτική συμπεριφορά, συνοδεύτηκε από έναν έλεγχο «ηθικής στάθμης» των πολιτευομένων, των δικαστών, των εμπόρων, των παπάδων και πλήθους ομάδων που μπορεί να έκρυβαν ασάρωτους οίκους η σκουπίδια κάτω από το χαλί.

Σε άλλες χώρες, ο οικογενειακός έλεγχος των πολιτικών, ήταν τόσο άτεγκτος, που εξανάγκαζε τους υποψηφίους να εκθέτουν στο κοινό μια εγκάρδια οικογενειακή (και πολύτεκνη) φωτογραφία, ένδειξη πως πρόκειται για αξιοσέβαστο και θεοτικό άτομο. Με όπλο την παραίτηση ή την αυτοκτονία, άλλες χώρες το είχαν λύσει διαφορετικά. Φυσικά, δεν έλειπαν οι ρουκέτες από το παρελθόν, όταν ανεπίληπτα πολιτικά ζώα, εμφανίζονταν παρατύπως ζευγαρωμένα ή αφοσιωμένα στα πάθη τους.

Ειδήσεις όπως το σκάνδαλο Κήλερ-Προφιούμο και η παραίτηση Βίλλυ Μπραντ, ήταν σπάνιες και ,μεταξύ μας, άγνωστες στην Ελλάδα.

Ακούγονταν κουτσομπολιά και διαδόσεις, κάνοντας τους καφενέδες να γεμίζουν χάχανα και πειράγματα, αλλά έως την μεταπολίτευση τουλάχιστον, κανένας δεν έχασε την πρωθυπουργία ,επειδή έσκασε στις μέρες του κάποιο σκάνδαλο.

Η υπόθεση Κοσκωτά και, δέκα χρόνια αργότερα, οι «αποκαλυπτικές τηλεοπτικές εκπομπές», άλλαξαν το τοπίο. Από την κατ΄επίφασιν «τέταρτη εξουσία» άρχισαν να πληθαίνουν οι Σαβοναρόλες και οι Καλβίνοι.

Έκτοτε, αρκεί η φωτογραφία ενός στελέχους να χορεύει τον κόρδακα σε ένα ξενυχτάδικο, για να τον φάει η μαρμάγκα.

Ωστε όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση, ο μεγάλος αντίπαλος δεν ήταν ο υπερδανεισμός και τα παραβιασμένα στατιστικά στοιχεία, αλλά ένας διαβρωμένος, καταφερτζής λαός που παρανομούσε ζώντας από λάφυρα, μειωμένων ηθικών αντισωμάτων. Ο λαός ήταν απατεών και οι ηγέτες του το ίδιο.Έπρεπε να σωθεί. Να μεταστραφεί, να ιδεί το όραμα, να καθαρθεί.

Επομένως, τον περίμεναν τιμωρίες.

Τζάμπα έχυσαν το αίμα τους και τα ματάκια τους, διαχρονικώς, οι σοφοί που εξέταζαν την ανθρώπινη φύση, αναγνωρίζοντας σε αυτήν ποικιλία συμπεριφορών,συχνά αντιφατικών.

Οι Έλληνες έπρεπε να πάθουν για να μάθουν.

Κι ας δίδασκαν τα ιστορικά κιτάπια, ότι για μια οικονομική ανάταξη,δεν υπήρχε πάντα ο δρόμος της θυσίας, αλλά κυρίως το ξεσάλωμα και η ανατροπή κάθε έγκυρης βεβαιότητας ώστε να υπάρξει πλούτος και μετρητά- μια επόμενη φάση ήταν να προσπαθήσεις να μαζεψεις από αυτόν τον ασύστατο πλούτο, αυτά που έκρινες απαραίτητα για να έχεις κράτος πρόνοιας και νοικοκυρέματος.

Γι΄αυτό και οι μεταλλάξεις και οι μεταλλαγές του κοινού ενδιαθέτου, οδηγούν σε κάποια βελτιωμένη κοινωνική συνείδηση, όταν μια χώρα βρίσκεται σε μπερεκέτια, κι όχι σε κατάπτωση.

Η «φορολογική συνείδηση» δεν πλάθεται όταν μετράς μπουκιές.

Οι μαφφίες δεν εξαφανίζονται έτσι: οι απατεώνες κάνουν οικογένειες, η πρώτη γενιά ακολουθεί το κάπο, οι επόμενες θέλουν πτυχία, όνομα, νομιμότητα. Στήνουν στον παππου-γενάρχη μια προτομή, ορίζουν σαβουάρ βιβρ και συνεχίζουν αντιμετωπίζοντας τις νέες μαφφίες.

Τώρα, στη χώρα, γύρω από ένα κασελάκι με μπαγκανότες που ολοένα λιγοστεύουν, όποιος δοκιμάσει την τύχη του στην πολιτική, στα ερείπια των θεσμών και στη διαχείριση, ελέγχεται, κρίνεται και απορρίπτεται σε δευτερόλεπτα.

Τελειώνω: η διαπλοκή και η διαφθορά, είναι καταστάσεις που παράγουν ευρηματικότητα και εφευρετικότητα.

Η καταστολή τους είναι χαμένη υπόθεση από χέρι, επειδή κάθε μηχανισμός που υποτίθεται πως δημιουργείται για να τις περιορίσει χρησιμοποιεί στελέχη που πέρασαν μακρά περίοδο δωροδοκιών, παρανομίας, παρατυπιών και πονηρών ελιγμών.

Πρώτα βρίσκουμε λεφτά και μετά, σταδιακά, συνερχόμαστε. Λεφτά, με κάθε τρόπο. Κι άν έχουμε τα κότσια, όποτε τα έχουμε, νοικοκυρευόμαστε.

Τα υπόλοιπα, ηθικά πλεονεκτήματα και έτσι, είναι απλως για τα μπάζα.

Για να κερδίσουμε την Πολιτική, πρέπει να επανεκτιμήσουμε την Πειθώ.

Έως τότε, είτε όλοι μαζί κατεργάρηδες στη γαλέρα είτε τσουρμο κουρσάρων σε επικίνδυνες θάλασσες.

Δείτε επίσης:

Pass away the time in Venezuela

49b6646214cb28669e063ae8217bea43.jpg

Ο πλόκαμος της Αλταμίρας

The river is dry