Πάνος Θεοδωρίδης: Πέρα από τα Φράατα

Οι αγγλοσάξονες, από παλαιό εθισμό στην αρχαία ελληνική γραμματεία, χρησιμοποιούν πολύ συχνά τη λέξη «τραγωδία» για τις ελληνικές υποθέσεις, όχι επειδή τις θεωρούν όντως τραγωδίες ,αλλά επειδή μένουν μονίμως εμβόντητοι επειδή υπήρξε ένας λαός που επινόησε ανόσιους γάμους και πατροκτονίες. Είναι όπως λέγαμε παλιά «σπαγγέτι» κάθε τι ιταλικό και «Μάλτα γιοκ» σε κάθε ναυτική προσπάθεια των Τουρκώνε.

Ωστόσο, ως αγγλοσάξονες, ξέρουν να διαθέτουν τα προϊόντα τους. Δεν συγκρίνονται με τους Αμερικανούς που ξοδεύουν για promotion τον μισό και βάλε προϋπολογισμό των ταινιών τους, αλλά ετοιμάζοντας ένα ντοκιμαντέρ, φερ΄ειπείν, θα εμφανίσουν κάτι δραματικά επιστημονικό στο κοινό που τους ενδιαφέρει , όπως καληώρα εκείνην την φαντασμαγορική ανακάλυψη του τάφου του Ιησού, προ ετών.

Τώρα σειρά έχουν οι Κινέζοι. Ένας τους ανακάλυψε ελληνικό δάκτυλο στην κινέζικη γλυπτική. Και μάλιστα, με την χοντροκομμένη αφήγηση ότι η Κίνα είχε «ανακαλυφθεί» από τη Δύση «χίλια πεντακόσια χρόνια πριν τον Μάρκο Πόλο».

Έτυχε να ασχοληθώ, από τα τέλη του περασμένου αιώνα με την τεκμηρίωση «του μεσάζοντος της Σαμαρκάνδης», ενός μυθιστορήματος που εξελίχτηκε σε «Εσπανιόλα» και το λυχνίζω αμέτρητα χρόνια. Από τα χιλιάδες αρχεία που έσωσα, θυμάμαι ζωντανά μια σειρά πρεσβειών αυτοκρατόρων της Κίνας με εντυπώσεις τους από τα μέρη της «δυτικής θάλασσας» όπως έλεγαν την Μεσόγειο.

Η πρώτη αποστολή, ήταν του 280πΧ, και περιέγραφε ελληνιστικά κράτη της Μέσης Ανατολής. Ακολούθησαν καμιά δεκαριά αποστολες (και μία στη Ρώμη, επί Αυγούστου) Οι Κινέζοι ήταν στα μέρη μας, όταν οι γεωγράφοι μας πιθανολογούσαν(απο πουλιά που έπεφταν εξαντλημένα και τοξευμένα από άγνωστους λαούς στην Ινδία) ότι κάτι θα υπήρχε πέραν της Ανναμίτικης ζούγκλας.

Μας "ανακάλυψαν" πρώτοι, και δεν τους "ανακαλύψαμε".

Ασφαλώς και μαρτυρούνται Ρωμαίοι επισκέπτες, ενίοτε ελληνόγλωσσοι, στην Κίνα ή στα πέριξ, από νωρίς. Στον Πλούταρχο, εάν θυμάμαι καλά, υπάρχει η μνεία σοφών εξ ανατολής που επισκέφθηκαν τους Δελφούς, αλλά δεν παίρνω και όρκο, μπορεί να ήταν ο Παυσανίας. Και διασκεδαστές Έλληνες ανιχνεύτηκαν στα νότια της Κίνας, ίδια εποχή.

Η πιό τρανταχτή απόδειξη ελληνικής παρουσίας στην Κίνα, είναι ένα εύρημα της δεκαετίας του 80. Βρέθηκε κομμάτι από επιτοίχιο τάπητα, πάνω από δυο μέτρα μήκος και πλάτος ενός πήχεως, που ιστορεί, κάτω από ένα κένταυρο σαλπίζοντα, έναν γαλανομάτη οπλίτη με διάδημα, και ρόδακες στο ρούχο του,στην περιοχή Lop του Xinjiang και βρίσκεται στο περιφερειακό μουσείο του. Εικάζουν ότι προέρχεται από το ελληνιστικό βασίλειο της Βακτριανής.

Αυτά προήλθαν από μια ματια στην Wiki και στο Google, αρκεί να μη ψάχνεις «Εικόνες» και «Ιστό», αλλά το άλλο κουτάκι, με τα βιβλία και τις εκδόσεις.

Οι ανταλλαγές και τα εμπόρια, με λίγα λόγια, καλά κρατούσαν ,αιώνες πριν οι καλόγεροι φέρουν κουκούλια μεταξοσκώληκα στα χρόνια του Ιουστινιανού.Και η επίδραση της ελληνικής γλυπτικής στην βουδιστική τέχνη είναι παρομοίως παλαιά και παρατηρημένη από τον 19^ο αιώνα.

Η βιβλιογραφία δεν είναι βέβαια σαν την Πελοπόννησο, που θα έλεγε ο Αυλωνίτης, αλλά επαρκής- υπάρχει και ένας Έλληνας ανάμεσα στους ερευνητές.

Ερευνάτε όθεν τας γραφάς, διότι σμήνος πληροφοριών υπάρχουν για τις σχέσεις των δύο κόσμων, ξεκινώντας από αδέσποτες παμπάλαιες νύξεις για την απήχηση της εκστρατείας του Αλέξανδρου, έως πρόσφατες συστηματικές έρευνες. Η συσχέτιση μιας ανάβρας πηγών και στοιχείων, με τον πήλινο στρατό στον Μεγάλο Τάφο, μπορεί μοιάζει γοητευτική, αν δεν κατέεις από γοητεία. Σε αυτούς τους κόσμους, ο δρόμος του μεταξιού είναι ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο, στο μάλε βράσε ενός άγραφου έπους.

Δείτε επίσης:

Εγγραμματισμός, πολιτότητα, εμπροθετικότητα.

9fc2e442c2247c3773b5d2286ae0054e.jpg

στη γαλήνη του κενού, στα ανοιχτά νερά του νου

Fuehre mich (πέρα από το προφανές)