Πάνος Θεοδωρίδης: Βαγγέλης Καργούδης

Αληθινή φιλία είναι όταν, ο νεκρός φίλος σου γίνεται καθημερινός σύντροφος, ομοτράπεζος και συνομιλητής σου.Άλλες αλήθειες δεν ξέρω, πάρεξ την ώσμωση της ζωής στο πνίγος του θανάτου και ανάποδα.

Ο Βαγγέλης Καργούδης είναι νεκρός.

Αποβραδής κατάπινα ό,τι χάπι τύχαινε στα χέρια μου, μήπως και γλυτώσω έναν απίστευτο ντουβρουτζά στο κεφάλι.

Διαβάζοντας το πρωί από την αδερφή του ότι εχάθη, ο πόνος χάθηκε.

Και αναδύθηκε ένας νέος συγκάτοικος στο δώμα μου, ο μετέφηβος μακρυμάλλης με τα διάφανα μάτια, ο επινοητής της λέξης «κουλτουριάρης», ο ντράμερ και σαρκαστής, ο επιμένων πως αγαπούσε την ΕΔΑ, περιφρονώντας τα ακραία και δεσποτικά των φίλων του, ο κινηματογραφιστής της περιοδείας στον Αλιάκμονα του 1972, ο πρώτος που τονε βάρεσε ο ήλιος και η αφυδάτωση στα στενά της Χάδοβας και με ένα «δε γαμιέται» βρόντηξε την κάμερα καταγής και μάργωσε δίπλα της, χαύνος.

Μετά τη μεταπολίτευση, τρεις φορές τον είδα όλες κι όλες.

Ενα απόγεμα ήδη ετών σαράντα,που ακούσαμε το κοντσέρτο της Κολωνίας παρέα με τον Παπαντίνα, μια φορά, ετών τριάντα, που παιδευότανε με κάτι κερκίδες και προσφάτως, πριν κλείσει η Μπρασερί Βαλαωρίτου, που ήρθε και τρόμαξα να τον γνωρίσω.

Υπέφερε προφανώς και ήταν όμοιος με γηρασμένο σολομό, όλος γωνίες, γαμψός και καντζός, σε ένα περιβάλλον που τον ξεπερνούσε με κυνισμό.Αλλά η φωνή του, τα λόγια του και το γέλιο του, αμάραντα.

Καλό ταξίδι, Βαγγέλη και καλοσώρισες στο δωμάτιο του Άιδη. Να προλάβω να σε συστήσω στους άλλους ζώντες νεκρούς της μνήμης μου, και να τα λέμε κάθε μέρα, όλο και πιό σπαστά, όλο και πιό κοντά στον λήθαργο που μας περιμένει.

Τα υπόλοιπα, τα ύφυγρα και ηδονικά, το γέλιο και τη ζωή σου, άς τα μασήσει η σιωπή.

Σε νοσταλγούσα διότι.

Δείτε επίσης:

Δώδεκα καλά του κάτω κόσμου

Και ας μας φωνάζετε αεροβάτες!

Χαμηλοφώνως