• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Νεκρολογία
Πάνος Θεοδωρίδης | 22.04.2016 | 05:05
Υπήρξα κλασικός ανδροδιώκτης. Ήθελα τις λέαινες γύρω από την περιοχή μου, μακριά από τον έλεγχο της ξένης τεστοστερόνης.
 
Σε έναν τύπο αρσενικού ήμουν μπόσικος. Στον τύπο του Πρινς.Του πάνθηρα που όλα τα έπραττε καλύτερα, ηδονικότερα, πιό ανέμελα.
 
Που οδηγούσε τα θηλυκά στο μόνο της ζωής τους ταξίδιον, δηλαδή στον χορό. Χωρις υποσχέσεις αιωνιότητας και βέβαιος για το ευλύγιστό του φρόνημα, κατάφερνε να βγάλει τις νύμφες από το κουκούλι, αφαιρούσε από τις νυφίτσες τον πόρο με την δυσώδη αποφορά, μετέτρεπε τις άτσαλες και τις γλυκές σε μαινάδες θεοτικές που λάτρευαν τον εσωτερικό τους κόρδακα.
 
Δεν έπαιζε κανέναν ρόλο αν χόρευαν τον απτάλικο ή λούζονταν στην φρεναπάτη του ρέηβ. Ο ρυθμός και το αμείλικτό του φάσγανο, έκρυβε το ίδιο διαζύγιο από την όποια ζωή τους.
 
 Διότι ακόμη και το «ν΄ακούσεις και το αραμπιέν και το καραντουζένι/ και σε λιγάκι θα΄λεγες ο αργελές να γένει» του Μάρκου, πατάει πάνω σε μια κλασική γιάνκα. Μια φουρλάνα ,δηλαδή.
 
Στον Πρινς, στον Κλεμεντί, στον Αρδίζογλου, τους μοιραίους της μορφής και στην φυλή τους, θα επέτρεπα τα πάντα. Δεν συγκινήθηκα που πέθανε. Τον πενθώ. Όπως (ακόμη) πενθώ την Πενθεσίλεια, τον Σαρπηδόνα και θα πενθήσω όποιον πάνθηρα έρριξε μια ματια στη ζωή μου.
 
Τα΄ξερε αυτά, τα περίμενε και τα προκάλεσε. Το Kiss έχει εξαφανιστεί εδώ και χρόνια από το youtube-ιστορίες ταυτότητας και δικαιωμάτων, δεν ξέρω.
 
Αλλά τα τσαλίμια του με την Melvoin παραμένουν ο οδηγός για το μόνο φλερτ που γνωρίζω να ασκώ.
 
Κόντευα να σαρανταρίσω όταν αυτός ο λιγνός ποκοπίκος μπήκε στη ζωή μου, παρά το μεταχίπικο εξώφυλλο, όπου αφήνει τα μπεμπεδίστικα κρεατάκια του να χαίνουν ανάμεσα σε άνθη και καρδούλες.
 
Τις ακραίες φάλαγγες του δείκτη και του μέσου, και στα δυο χέρια χρειάζομαι πλέον.Και με τον δεξιόν αντίχειρα, όταν βιάζομαι, χτυπάω ενίοτε το space. Για να γράψω, αρκεί να βρέχω το κεφάλι με κρύο νερό.
 
Την ταχύτητα και το ύφος της γραφής, τα ελέγχω ανατρέχοντας στα μάτια του Πρινς, στις γκριμάτσες εκεινού που επέζησε πέφτοντας απο τον κοκκοφοίνικα και αισθάνομαι ότι το κείμενο πρέπει να τελειώσει όταν αναθυμάμαι τον Μάρκο με τον γιο του να γυρνάει στις ταβέρνες με το πιατάκι.