Πάνος Θεοδωρίδης: Οι Τζουμπέδες 3/4

Πρόδρομο της στημένης διαρροής, κατά ολίγες ώρες, ήταν το γεγονός της παραίτησης του Φαμπρ, που μαζί με το επαπειλούμενο βρωμόξυλο μεταξύ των προσφύγων και των μεταναστών, έχουν συντελέσει στην βελτίωση της θέσης των Ανέλων στην κυβέρνηση, που φαίνεται ότι τους παρέχει την δέουσα θαλπωρή, όχι επειδή θα χτυπηθούν βαριά σε επικείμενες εκλογές, αλλά για να διαφημιστεί πόσο «τέλεια» είναι η συνεργασία μαζί της των επίδοξων μουστερήδων που σπρώχνονται να παραγγείλουν τις βελάδες για να ορκιστούν συνεταίροι της.

Το επίφοβο μονοπάτι της όδευσης του Πολιτισμού με τον Τουρισμό και την Προβολή, φαίνεται πως είναι η πρώτη ένδειξη ότι και η Νέα Δημοκρατία πολυ γουστάρει αυτήν την τσάρκα αν κρίνουμε πως ο Μητσοτάκης θεωρεί τον Τσίπρα πατραλοία του «κατ΄εξοχήν εθνικού, πνευματικού, αλλά και τουριστικού προϊόντος», προϊόντος που «αφελληνίζεται».

Η αποστροφή του κυρίου Κυριάκου είχε παράλληλα τον χαρακτήρα της συναίνεσης υπερ των Ελλήνων καλλιτεχνών που διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τον αποκλεισμό τους. Αλλά ήταν αργά και άκαιρα.

Η παραίτηση Φαμπρ, ήταν καμπανιστή προσφορά της Κυβέρνησης προς την καλλιτεχνική ασυλία των «ιθαγενών» και οι Συριζαίοι δημιουργοί δεν έχουν λόγο αποστασίας.

Η τάση των διαχειριστών του πολιτισμού στην Ευρώπη έχει γίνει πολιτική οδηγία που υλοποιείται εδώ και χρόνια.

Σύμφωνα με αυτήν, στη ούγια κάθε πολιτιστικού θεσμού, πρέπει να γράφει «ευρωπαϊκό προϊόν» και προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνται πειθηνίως οι πρεσβείες, ιδίως εκείνη η Γαλλική, που παρασημοφορεί Έλληνες για την προσφορά τους, ενίοτε κάπως ξεκούδουνα, και στην επέκταση της διευθυντικές ευθύνης παντού στην Ευρώπη, άρα και στην Ελλάδα, σε ομάδες παρακοιμώμενων της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, απο την οποία ευνοούνται και Ελληνες διαχειριστές, αρκετά συχνά.

Δεν είναι η ώρα να ανακατευόμαστε με τα πίτουρα.

Αρκεί να προειδοποιήσω τους νικητές του Φαμπρ, ότι η Αχλάδα δεν περιέχει κάποια μόρια υπέρ της εντοπιότητας των καλλιτεχνικων σχημάτων, αλλά σε βάθος χρόνου, την ανάπτυξη πολιτιστικών ιδιολεκτων που αγνοούνται συστηματικά κι όχι μόνον στην Ελλάδα.

Γι αυτό και πάντα θα υπάρχουν «εβδομάδες Ελληνικής Τέχνης» σε πολλές πόλεις εκτός της χώρας, καθώς και Ελληνες διευθυντές, δεκάδων θεσμών στο μέλλον.

Σε μερικούς χώρους, όπως η urban culture, η σάχλα της Eurovision και οι απανωτές συνεργασίες και προσκλήσεις σχημάτων που εξειδικεύονται στο μεταίχμιο του pop με το folklore, η Ελλάδα συμμετέχει με δυνατό μερίδιο.

Αλλά εκεί όπου αφθονούν οι πόροι και ευδοκιμούν οι επενδύσεις, η χώρα βρίσκεται σε φάση ιδεολογικής φουστανέλλας.

Αν κάποια ομάδα σοφιστεί διεθνή παραγωγή, περιοδεύουσα, για τον κάτω κόσμο της ανεπίσημης κουλτούρας, ένα μίγμα απο την ζωή λχ των Ρομά ( κι όχι φυσικά των κατσίβελων) με έθνικ ουρίτσες και πρόμο απο την τεχνική των «δράσεων για τους νέους», μπορεί να γίνει εύκολα τρανταχτή επιτυχία παντού.

Ολες οι περιφερειακές της Ευρώπης χώρες το πήραν χαμπάρι.

Η Ελλάδα, το πολύ να στείλει τον πολυπαιγμένο «Ζορμπά» με την Λυρική, ενώ ο Φαμπρ, με τα ίδια εργαλεία (μουσική, αναπαράσταση παραστάσεων αρχαίας αγγειογραφίας, κόρδακες και κάποια μακαβριότητα στο χιούμορ) μπορεί να κινεί τον δικό του Όλυμπο ευχερώς παντού.

Καθώς ένας «Αριστοφάνης revisited» θα έσπαγε κούπες, οι Έλληνες περιμένουν λίγα τσόφλια απο το ΕΣΠΑ και ολίγες χορηγίες και εντέλει παίζουν με ένα σωρό σακούλες με ζαρζαβάτια υπέρ προσφύγων.

Το κράτος, νομίζοντας ότι κάτι κάνει διορίζοντας διευθυντές και συμβούλια σε περιβάλλον τράκας ή εξάρτησης από τις κυβερνήσεις, ανανεώνει μα χαμένη απο χέρι παράδοση.

Το κράτος υποτίθεται ότι ελέγχει πλήθος κληροδοτημάτων και του περισσεύουν χιλιάδες ακίνητα που τα αφήνει να σαπίζουν.

ΟΙ χορηγοί ως εικός, κυνηγούν δρώμενα όπου η κουλτούρα των κινητών τηλεφώνων και τα αναψυκτικά που σε εκτοξεύουν σε άλλο πλανήτη, συμβαδίζουν με την φιλοσοφία του θεάματος. Το βλέπετε και στις διαφημίσεις.

Απεναντίας, δεν είδα καμία νομοθεσία ή ρύθμιση που να δίνει την δυνατότητα στο Εθνικό η στο ΚΘΒΕ, σε Μουσεία και Συλλογές, να αποκτήσουν την κυριότητα ακινήτων, χωραφιών, πτωχευμένων ξενοδοχείων ή κτιρίων που το κράτος νοικιάζει και τα αφήνει ανενεργά.

Η ρύθμιση θα μπορούσε να επεκταθεί και στους ιδιώτες, φιλοξενώντας τους σε αρτιζανάτα, σε «αγορές» σε συνεργασία με Ωδεία, με θιάσους, με ομάδες, σε φεστιβάλ και πανηγύρεις αυτοδιαχειριζόμενες.

Επίσης δεν υπάρχουν διευκολύνσεις για στούντιο με φυσικά ντεκόρ και βαρύ, συστηματικό φροντιστήριο.

Εδώ, η ζιφκοφική Μπογιάνα της γείτονος ,αγοράστηκε απο εταιρείες που παράγουν χολυγουντιανές ταινίες ουκ ολίγες.

Και δεν θέλω να μιλήσω για το βαρύ πυροβολικό της αρχαιολογίας, διότι ουδέποτε αποκεντρωθηκε και η υπηρεσιακή της πυραμίδα βαραίνει παράλογα, με λιγες πραγματικές αρμοδιότητες, ενώ η δικαστική εξουσία, κουτσά στραβά χαίρει καποιας αυτοτέλειας.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο του Γιωργάκη, που έδινε παροχές εξτρά και η ΓΣΕΕ του ζητούσε αυξήσεις του 14%.

Η πολιτική ποτέ δεν φημίστηκε για τον πολιτισμό της, ενώ ο πολιτισμος μας παραμένει υποτελής στους πολιτικούς. Κι αυτή η μεταρρύθμιση, δεν θα πραγματωθεί ποτέ.

Διότι μας κυβερνούν Τζουμπέδες.

Δείτε επίσης:

Αχ Μαρκαντώνιε!

90d43b95fc150a68f607d1b4f3d10079.jpg

Κόκκινο (vol.2)

Αμερικανοί και Ρώσοι